“อ้าว ก็เวลากลับบ้านต่างจังหวัดไปหาพ่อกับแม่”
“ต้องขึ้นเครื่องบินไปค่ะ ตอนนี้พ่อกับแม่ย้ายไปอยู่ที่พังงาแล้ว”
“อ้อ” เขาได้แต่คิดคำว่า ‘มิน่าล่ะ’
“ย้ายไปจากที่เดิมนานแล้วหรือครับ”
“อื้อ หลังจากที่ย่าเสีย แม่ก็ขอร้องให้พ่อไปอยู่ที่พังงา แม่อยากดูแลตากับยายน่ะค่ะ”
“อ้อ เป็นแบบนี้นี่เอง” เขาครุ่นคิด
“ว่าแต่คุณอยู่กับใครคะ”
“แม่”
“แม่หรือ” ทำเสียงสงสัย
“ก็ผมไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่นี่นา” พูดเองหัวเราะเอง
“คุณนี่ยียวนตลอดเลยนะคะ แล้วไม่คิดจะกลับไปทำงานหรือ”
“ก็ผมอาสาอยู่กับคุณแล้วไง”
“กลับไปเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว ฉันโอเคแล้วค่ะ” แต่สีหน้าดีกว่าเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด
“ให้ผมอยู่กับคุณต่อเถอะ เพราะคุณต้องรับมือกับสถานการณ์เรื่องคลิปนั้น”
“เออจริงด้วย ฉันลืมไปแล้วนะเนี่ย” ทำหน้าเซ็ง
“อย่าคิดมากครับ อะไรก็ผ่านมาแล้ว ก็แค่รอ...”
“รออะไรคะ”
“ก็รอผลจากการกระทำไง”
“เฮ้อ... ไม่คิดจะปลอบใ
