จากนั้นอาแปะร่างท้วม สวมเสื้อกล้ามสีขาว นุ่งกางเกงแพรสีเทา เส้นผมทั้งศีรษะเป็นสีดอกเลา ก็เดินเข้ามาที่โต๊ะของหยง พร้อมกับเอ่ยถามเป็นภาษาไทยสำเนียงจีน
“คุณหยงจะรับน้ำอะไรดีครับ” ไม่แปลกที่เขารู้จักหยง เพราะแถบถิ่นนั้น น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักลูกชายคนเดียวของเถ้าแก่ฮงผู้เป็นเจ้าของตลาด
“จะเอาน้ำอะไร” หยงเงยหน้าจากชามก๋วยเตี๋ยวในจังหวะสั้นๆ
“ขอน้ำเปล่าละกัน” มินตราตอบ
หยงพยักหน้ากับเจ้าของร้านที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินชัดที่หญิงสาวกล่าวเมื่อครู่ ก่อนจะตะโกนสั่งเด็กในร้านอีกที ว่าให้ยกน้ำเปล่ามาเสริฟให้กับลูกค้า
ขณะที่อาแปะผู้เป็นเจ้าของร้านกำลังจะก้าวออกไป หยงไม่ลืมสั่งลูกชิ้นปลาลวกจิ้มมาให้มินตราอีกจาน
“พอแล้ว” เธอยกมือห้าม
“หยงรู้ว่ามินชอบ”
“ไม่รู้สึกหรือว่าช่วงนี้มินอ้วนขึ้น” เธอบ่น
“ไม่อ้วนเลย…แต่ถึงจะอ้วน มินก็ยังน่ารักอยู่ดี” หยงคิดในใจว่าหากวันนี้เขารักเธอได้ ต่อให้วันข้างแม้ควา
