เสี้ยวอึดใจขณะที่สองแม่ลูกกำลังจะก้าวเข้าไปในบ้าน แสงไฟหน้ารถกระบะคันเก่าก็สาดฝ่าสายฝนเข้ามาช้าๆ พร้อมกับเสียงเครื่องยนต์ที่ดังแข่งกับเสียงฝนโครมครืน ก่อนจะชะลอจอดใกล้ๆต้นมะขาม จากนั้นร่างสูงใหญ่ของเชิดผู้เป็นคนขับ ก็เปิดประตูรถแล้วรีบก้าวยาวๆฝ่าสายฝนตรงเข้าบ้าน “กำลังเป็นห่วงอยู่พอดี…วันนี้ไปไกลหรือพี่เชิด” ยุพาถาม สีหน้าโล่งใจเมื่อร่างสูงใหญ่ของสามีปรากฏตรงหน้าเชิดส่งยิ้มให้ภรรยา สบสายตาคลายกังวลของคนคอย“พี่ไปส่งของถึงปากช่อง ตอนออกจากรังสิตก็เย็นมากแล้ว กว่าจะตีรถกลับมา แล้วไหนจะเจอฝนตกอีก” สามีเล่าไปตามจริง พลางควักเงินค่าจ้างที่ได้ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้ภรรยา ยุพายื่นมือออกไปรับเงินซึ่งเปรียบเสมือนดอกผลของความเหนื่อยยากที่ผลิผ่านหยาดเหงื่อแรงงานของสามี เธอนึกขอบใจเขาที่เป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย แม้จะดื่มบ้างเป็นครั้งคราว หากก็ไม่เคยเจ้าชู้ เชิดไม่นอกลู่นอกทาง และที่ทำให้ยุพารักเชิดม
