ดวงใจองครักษ์เถื่อน

รู้สึกดีแต่ไม่ได้รัก

ดวงใจองครักษ์เถื่อน

ตอนที่ 9

(รู้สึกดีแต่ไม่ได้รัก)

"องค์หญิงทรงไม่พอพระทัยอะไรกระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ" ฮะมีสเอ่ยถามทันที เมื่อเห็นองค์หญิงจัสทีน่าเดินออกมาจากตำหนักในยามเช้า เขามาเฝ้ารอเพื่ออารักขาในระหว่างวันตามหน้าที่ แต่วันนี้องค์หญิงนั้นมีกิริยาแปลกไป จึงได้เอ่ยปากถามไถ่ด้วยความใคร่รู้

"เปล่า" แต่องค์หญิงจัสทีน่ากับทำเหมือนไม่แยแส เดินผ่านหน้าฮะมีสโดยไม่ชายตามองเขาแม้เพียงเสี้ยว

"พระประชวรหรือพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง สีพระพักตร์บึ้งตึงตั้งแต่เมื่อวาน" ความสงสัยทำให้ฮะมีสต้องถามต่อ

"เปล่า" ต้องหยุดเดินแล้วตอบแบบขอทีไปที โดยไม่คิดหันหลังกลับไปมอง

"ทรงดูเงียบผิดปกติ ทุกวันองค์หญิงไม่เห็นเงียบกริบเช่นนี้" ฮะมีสถามต่อ แม้จะเห็นกิริยาขององค์หญิงจัสทีน่าที่เหมือนระอา สีหน้าบึ้งตึงไม่ยิ้มแย้ม

"ขี้เกียจพูด...แล้วก็ไม่ต้องถามได้มะ เลิกเซ้าซี้สักทีฉันเบื่อขี้หน้านายจะแย่" ความไม่พอใจทำให้พาลด้วยวาจา หันมาประจันหน้าแล้วเปล่งวาจาถากถางเสียงลั่น ทำเอาฮะมีสสีหน้าเจื่อนลงทันตา จากนั้นจึงก้าวขาขึ้นรถยนต์ส่วนตัวไป

"ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ" ไม่รู้สาเหตุเลยว่าทำสิ่งใดให้ดวงใจขององครักษ์ผู้ต่ำต้อยอารมณ์เสียได้ถึงเพียงนี้ ทำได้เพียงก้มหัวยอมรับและเงียบปากลง หากต่อปากคงไม่มีวันจบสิ้นยิ่งจะสร้างความขุ่นเคืองใจแก่องค์หญิงให้เพิ่มทวี ได้แต่มองกิริยาขององค์หญิงเป็นเนือง ๆ นึกพะวงใจเพราะไม่เคยเห็นองค์หญิงผู้สดใสเงียบขรึมบึ้งตึงเช่นนี้มาก่อน มันดูแปลกและต่างไปเสียสิ้นเชิง

(ชอบคนอ่อนหวานพูดเพราะใช่ไหมล่ะ...แหวะจะอ้วก) ครุ่นคิดในใจเพียงลำพัง หันหน้ามองออกไปนอกขณะที่รถขับเคลื่อนไปตามทาง มุ่งหน้าสู่สถานศึกษา ยิ่งคิดก็ยังทำให้ว้าวุ่นใจ แต่จะให้เอ่ยปากถามออกไปตรง ๆ ก็คงจะเสียภาพขององค์หญิงผู้ทะนงตน

"กระหม่อมทำอะไรให้องค์หญิงทรงกริ้วหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ" ผ่านไปหลายนาทีองค์หญิงสีหน้าดูดีขึ้น จึงตัดสินใจถามอีกครั้ง

"เปล่า" คำตอบที่ได้ก็ยังเหมือนเดิม

"แต่องค์หญิงทรงไม่เหมือนเดิม กระหม่อม..." พูดยังไม่ทันจบในสิ่งที่คิดไว้ ก็ต้องหยุดวาจาลง เมื่อองค์หญิงนึกรำคาญใจจนตวาดเสียงลั่น

"บอกว่าให้หุบปากไง!! ถ้ายังวุ่นวายสร้างความรำคาญใจฉันอีก จะให้เสด็จพ่อเปลี่ยนองครักษ์"

"องค์หญิง~~"

"หยุดถามได้ไหม...พอสักทีฉันบอกว่ารำคาญไม่เข้าใจหรือไง?"

นั่นจึงทำให้ฮะมีสเงียบปากอีกครา พร้อมกับหัวใจที่สั่นสะท้านหวาดหวั่น เมื่อองค์หญิงจัสทีน่าตวาดเสียงลั่นรถยนต์ ที่กำลังนำพาไปสถานศึกษา ฮะมีสไม่รู้เลยว่าทำสิ่งใดให้องค์หญิงเกรี้ยวโกรธได้ถึงเพียงนี้ ทั้งที่หล่อนไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาแต่เยาว์วัย ภายในรถจึงเงียบสนิทตลอดการเดินทาง ฮะมีสทำได้เพียงแอบมององค์หญิงผ่านกระจกมองหลังด้วยความรู้สึกเศร้าเท่านั้น ครั้นจะเอ่ยปากอีกครา มีหวังองค์หญิงจัสทีน่าคงไม่พอใจหนักกว่าเดิม

(หรือเราควรจะเรียนมารยาทแบบสตรีกับเสด็จย่านะ ฮะมีสคงจะชอบแบบนั้น อ่อนหวานพูดเพราะเสนาะหู มีความเป็นผู้หญิงเรียบร้อย...อย่างนั้นเหรอ? เฮ้อ บางครั้งอาจจะแค่รู้สึกดีที่อยู่ใกล้แต่ไม่ได้รัก) ก็ได้แต่ครุ่นคิดเพียงลำพังและถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนระหว่างเดินทาง เพราะความรู้สึกลึกซึ้งก็ไม่อาจทำให้องค์หญิงวัยใสยากจะเข้าถึงด้วยประสบการณ์เพียงน้อยนิด