ดวงใจองครักษ์เถื่อน

เบื่อขี้หน้า

ดวงใจองครักษ์เถื่อน

ตอนที่ 8

(เบื่อขี้หน้า)

"ชิ!! ไอ้องครักษ์ป่าเถื่อนสองมาตรฐาน...ทีกับเราดุอย่างกับหมาบ้า เอะอะขู่ฟ่อ ๆ ทีกับคนอื่นพูดหวานอ่อนโยน ฮึ๋ย!! มันน่านัก" เพียงสายตาเห็นองครักษ์คนสนิทแต่เยาว์วัย เดินอุ้มหญิงรับใช้ประจำกายไปจนพ้นสายตา องค์หญิงจัสทีน่าที่เดินกลับเข้ามาในห้อง ก็เกิดอาการหัวร้อนบ่นยุบยิบดั่งคนน้อยใจ สะบัดเสียงต่อว่าเพียงลำพังอยู่ในห้อง หวนคิดในสิ่งที่ฮะมีสกระทำตอบโต้ด้วยความอ่อนโยนที่ต่างกัน เขามักจะขู่ก็ต่อเมื่อองค์หญิงนั้นดื้อดึงไม่ยอมฟัง แต่ลึกแล้วล้วนมีความหวังดีแอบแฝงทั้งสิ้น

ปั่ก ความเจ็บใจทำให้องค์หญิงเริ่มพาล เดินวนอยู่ในห้องส่วนตัว จนสายตาบรรจบเข้ากับแจกันอันใหญ่ เครื่องลายครามหรูหรา แล้วสะบัดขาเตะมัน แต่ดันสร้างความเจ็บตัวแก่ตนเสียอย่างนั้น

"อ้า! เจ็บจัง ฟู่ ๆ โอ๊ย! ไอ้แจกันบ้าใครเอามาตั้งขวางทางเดินกันเนี่ย" ร้องโอดโอยยกเท้าขึ้นมาจับ นวดคลึงให้บรรเทา กระโดดย่องขาเดียวอย่างกับกระต่าย กล่าวโทษสิ่งไม่มีชีวิตอย่างพาลหัวเสีย

"จำไว้เลยฮะมีส จำไว้! พรุ่งนี้เราจะไม่ปริปากพูดด้วยสักขำ...คอยดู อ้า...แถมต้องมาเจ็บตัว มันเป็นเพราะนายคนเดียว!" ยังไม่วายต่อว่าทั้งที่ตัวเองเป็นคนสร้างความเจ็บขึ้นมาเอง ยิ่งนึกถึงหน้าของฮะมีสทีไร ยิ่งทำให้องค์หญิงผู้เอาแต่ใจต้องกัดฟันแน่นอย่างแค้นเคือง

"ไปเล่นกับอัยนูนคนเดียวก็ได้ เชอะ!" เมื่อรู้สึกว่าคลายเจ็บ ก็นึกถึงสัตว์เลี้ยงตัวโปรดที่แสนรัก องค์หญิงจัสทีน่ามักจะไปหาและพูดคุยเล่นด้วยยามเหงา หรือว่ามีเรื่องไม่สบายใจ อยากจะระบายทว่าไม่สามารถที่จะระบายกับใครได้ จึงมีอัยนูนเจ้าสี่ขาที่เป็นผู้รับฟัง

หลังจากที่ฮะมีสส่งคนเป็นลมล้มพับถึงที่พักเรียบร้อย จึงย้อนกลับมาทำหน้าที่อารักขาองค์หญิงแสนซน แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา จึงได้เดินตามหาไปยังที่ที่คิดว่าองค์หญิงจะไป

"องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ" สายตามองเห็นองค์หญิงที่เดินอยู่เบื้องหน้า มุ่งตรงมาพร้อมกับอัยนูนคู่กาย เอ่ยเรียกดังที่เคย แต่องค์หญิงจัสทีน่ากลับเมินเฉย เดินผ่านหน้าไปเหมือนมองไม่เห็นเขาเสียอย่างนั้น

"….…."

"กระหม่อมตามหาตั้งนาน มาหลบอยู่ตรงนี้นี่เอง แล้วทำไมถึงเสด็จองค์เดียวพ่ะย่ะค่ะ" แม้องค์หญิงจะไม่ตอบกลับ ก็เลือกที่จะเดินตามอย่างรู้หน้าที่ มองหาคนติดตามก็ไม่มีสักคน นั่นจึงทำให้ฮะมีสออกปากถามด้วยความสงสัย

"เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย" สองขาก้าวเดินนำหน้าไป ปากก็ขยับให้คำตอบไปพลาง

"พระพักตร์ดูไม่ค่อยดีเลยนะพ่ะย่ะค่ะ" สีหน้าอันบึ้งตึงขององค์หญิง ทำให้ฮะมีสนั้นสนใจ เอ่ยถามออกไปด้วยความห่วงใยเกรงว่าคนที่เป็นดวงใจอย่างลับ ๆ จะเจ็บป่วยไม่สบาย เพราะด้วยรู้นิสัยดีว่าองค์หญิงผู้นี้พูดเก่งเกินกว่าจะเงียบได้

"เลิกวุ่นวายได้ไหม! จะไปไหนก็ไป น่ารำคาญจริง ๆ" เสียงของฮะมีสกลับสร้างความรำคาญให้คนที่อารมณ์ว้าวุ่นเสียอย่างนั้น จนต้องหยุดเดินแล้วหันมาตวาดเสียงดัง ชักสีหน้าบึ้งไม่พอใจ

"กระหม่อมแค่ห่วง เห็นองค์หญิงหายไปจากตำหนัก" ฮะมีสถึงกับหน้าเจื่อนเมื่อสีหน้าขององค์หญิงนั้นแชเชือนเหลือเกิน เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่องค์หญิงจัสทีน่าแสดงสีหน้าและท่าทางเช่นนี้ ตั้งแต่ที่เติบโตมา

"ไม่ต้องมาห่วงฉันดูแลตัวเองได้...ไปกันเถอะอัยนูน แถวนี้น่ารำคาญ แล้วก็ไม่ต้องตามมานะ เบื่อขี้หน้านายเต็มที" ว่าจบอย่างเอาแต่ใจ ไม่แยแสแม้ว่าฮะมีสจะรู้สึกหน้าเสียและใจแป้ว หล่อนเลือกที่จะเดินจากมาพร้อมอัยนูนสัตว์เลี้ยงคู่ใจ ทิ้งฮะมีสไว้ข้างหลังให้มองตามด้วยแววตาละห้อย