พันธนาการรักข้ามกาลเวลา

พันธนาการรักข้ามกาลเวลา EP.10 อาตงเรียกหาความตาย (1)

“หัวหน้า!!”

อีกสี่หนุ่มก็ร้องเสียงหลงเช่นกัน ไม่คิดว่าผู้หญิงร่างบาง หน้าหวานจะสามารถเอาปืนจ่อขมับของลูกพี่ใหญ่ได้ ทุกสายตาหันไปมองน้องสาวต่างมารดาของเจ้านายสาวอย่างตกตะลึง พวกเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่รับงานนี้ มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย

“ผมลืมไปว่าคุณหนูเก่งศิลปะการต่อสู้” เทียนเหว่ยพูดหลังจากหายตกใจ

“ว่ายังไงเทียนเหว่ย คุณเอาปืนหรือดาบมาฆ่าฉัน” ศศิกานต์ถามย้ำประโยคเดิมกับเทียนเหว่ย

“ก็ทั้งสองอย่างนั้นแหละครับ”

“พร้อมจะนองเลือดกันแล้วใช่มั้ยทุกคน และเตรียมรับผลที่จะตามมาด้วยใช่มั้ย ถ้าฉันตายตรงนี้ถือว่าตระกูลของพวกคุณปลอดภัยทุกคน แต่ถ้าฉันไม่ตายตรงนี้พวกคุณก็เตรียมรับผลกรรมที่ทำกับฉันในครั้งนี้เอาไว้ได้เลย”

คำพูดเหี้ยมพร้อมกับรอยยิ้มแสยะบนใบหน้าหวาน สร้างความตื่นตระหนกให้เจ็ดหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าร่างเพรียวระหงมิใช่น้อย แววตากระหายเลือด รังสีแห่งการเข่นฆ่ากระจายออกมาจากหญิงสาวหน้าหวาน ทำให้ชายหนุ่มบางคนถึงกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

“ยังไงคุณก็ต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน”

น้ำเสียงที่ดังมาจากด้านหลังกลับเป็นเสียงของชายซึ่งอยู่ในกลุ่มที่สะกดรอยตามศศิกานต์กับหย่งเสียนและเหวินถังมานั่นเอง ซึ่งชายผู้นั้นก็คืออาตง คนสนิทของคุณหนูเหม่ยชิง

อาตงพุ่งตรงเข้าไปหาศัตรูของเจ้านายสาวอย่างว่องไว จนหย่งเสียนกับเหวินถังไม่สามารถป้องกันได้ทัน มีดสั้นคมกริบพุ่งใส่ร่างเพรียวระหงอย่างแม่นยำ ดูเหมือนอาตงจะประเมินความสามารถทายาทคนเล็กของนายใหญ่ต่ำเกินไป

ศศิกานต์ชักปืนกลับแล้วหักหลบมีดสั้นของอาตงที่พุ่งเข้ามาเพื่อจะแทงเธอได้อย่างเฉียดฉิว แต่โชคร้ายหน่อยที่มีดสั้นเล่มนั้นทำให้เสื้อที่เธอใส่ขาดเป็นรูใหญ่ แววตาคู่หวานซึ้งฉายแววเหี้ยม ลุกขึ้นยืนมองอาตงอย่างเอาเรื่อง ผู้ชายคนนี้ยังกล้าพูดว่าตัวเองเป็นผู้ชายอีกหรือเปล่า กล้าทำร้ายผู้หญิงข้างหลังแบบนี้

“นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า ลอบทำร้ายผู้หญิงจากด้านหลัง รู้มั้ยว่าบ้านฉันเขาเรียกผู้ชายแบบนายว่ายังไง ผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงเขาเรียกว่าหน้าตัวเมีย!!! เลวยิ่งกว่าหมา!!!”

คำด่าที่หลุดออกมาจากปากของศศิกานต์ยิ่งทำให้อาตงหน้าดำหน้าแดงเพราะความโกรธ ชายหนุ่มพุ่งเข้าหาผู้หญิงปากเสียอย่างไม่คิดชีวิต ปลายมีดสั้นตวัดแทงลงบนหน้าหวานอย่างเคียดแค้น แต่อีกฝ่ายก็หลบได้ทุกครั้ง ยิ่งสร้างความโกรธแค้นให้เขามากขึ้นไปอีก

โครม! เพล้ง!

“ยืนอยู่ตรงนั้นแหละหย่งเสียน เหวินถัง ไม่ต้องเข้ามายุ่ง”

ศศิกานต์ตะโกนบอกสองบอดีการ์ดของพี่ชายต่างมารดาเสียงแข็งกร้าว ในขณะที่เธอพยายามหลบการจู่โจมของอาตง ถ้าจำไม่ผิด ผู้ชายที่กำลังใช้มีดสั้นแทงเธอเป็นคนสนิทของพี่สาวต่างมารดา

“แต่คุณหนูครับ ถ้าเกิดคุณหนูได้รับบาดเจ็บขึ้นมา ผมจะกลับไปรายงานนายน้อยว่ายังไงครับ”

เหวินถังถามเจ้านายอย่างเป็นห่วง หากได้รับบาดเจ็บขึ้นมาเขากับหย่งเสียนคงถูกนายใหญ่กับเจ้านายหนุ่มฆ่าแน่ คุณหนูเหม่ยชิงก็โหดเหี้ยมเกินไปที่ส่งคนมาฆ่าคุณหนูเหม่ยเยวี่ยต่อหน้าสาธารณชนเช่นนี้

“ฉันไม่ตายง่ายๆ ขนาดนั้นหรอกเหวินถัง อย่าลืมสิว่าฉันเป็นบุตรสาวของเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่ของฮ่องกง ถ้าฉันตายเพราะคนฝีมือกระจอกแบบนี้ ก็เสียชื่อปีเตอร์ หวัง หมดสิ!”

เทียนเหว่ยกับลูกน้องยืนมองทายาทคนเล็กของนายใหญ่อย่างทึ่งจัด ไม่คิดว่าเขาจะได้ยินคำพูดเช่นนี้จากผู้หญิง ซ้ำยังเป็นบุตรสาวของเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่แห่งเกาะฮ่องกง

ถึงปีเตอร์ หวัง จะวางมือไปแล้ว แต่ความโหดเหี้ยมและยิ่งใหญ่ของเจ้าพ่อมาเฟียคนนี้ก็ยังน่าเกรงขามมิเสื่อมคลาย

/////////////////////

เฟยหลงมองสาวหน้าหวานที่เขาตกหลุมรักอย่างทึ่งแกมชื่นชม หล่อนไม่ได้กลัวลูกน้องของเหม่ยชิงแม้แต่นิดเดียว แววตาที่มุ่งมั่นกับอารมณ์ที่เยือกเย็นจนเขาหวั่นใจยิ่งทำให้หล่อนดูน่าหลงใหลมากกว่าเดิม ชายหนุ่มนั่งมองภาพการต่อสู้เงียบๆ เขาไม่คิดว่าอาตงจะพุ่งเข้าไปทำร้ายน้องสาวต่างมารดาของเหม่ยชิงเช่นนี้

ศศิกานต์กระโดดไปตรงโต๊ะที่มีตะเกียบกับช้อนส้อมวางเอาไว้พร้อมกับหยิบมันขึ้นมาเป็นอาวุธ อาจารย์เธอสอนเสมอว่าข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างล้วนนำมาเป็นอาวุธได้ทั้งนั้น เธอคิดว่าสิ่งที่อาจารย์บอกเกือบจะถูกทั้งหมดทีเดียว หญิงสาวถือตะเกียบกับช้อนส้อมเอาไว้ในมือ ก่อนจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากชายที่พยายามฆ่าเธอ

“แค่ตะเกียบกับช้อนส้อมแค่นั้นจะทำอะไรฉันได้”

อาตงพูดพลางหัวเราะลั่นกับอาวุธในมือทายาทคนเล็กของตระกูลหวัง ตะเกียบกับส้อมหรือจะมาสู้มีดสั้นของเขาได้ นึกว่าจะแน่สักแค่ไหนที่แท้ก็เด็กอ่อนหัด

ศศิกานต์ยิ้มหวานแกมเหี้ยมให้อาตง พร้อมกับวิ่งเข้าหาอาตงอย่างว่องไว เธอเชื่อแล้วว่าชายผู้นี้ไม่ฉลาด อาวุธไม่จำเป็นต้องเป็นปืน มีด หรือดาบหรอก ทุกอย่างที่อยู่รอบตัวสามารถเป็นอาวุธได้ทั้งนั้น เดี๋ยวจะทำให้รู้อย่างลึกซึ้งว่าตะเกียบก็สามารถเป็นอาวุธฆ่าคนได้

ตะเกียบคู่หนึ่งตวัดไปยังหน้าของอาตง แต่ชายหนุ่มก็สามารถหลบได้ทัน ทว่าก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อช้อนส้อมในมือซ้ายของศศิกานต์ตวัดลงบนหน้าของชายหนุ่ม

“อ๊าก!”

“มีแต่คนโง่เท่านั้นที่ดูถูกอาวุธชิ้นเล็กๆ แบบนี้”

เจ้าของร่างเพรียวระหงดึงช้อนส้อมกลับมา ยืนยิ้มเหี้ยมมองผลงานที่ปรากฏบนหน้าของชายที่ดูถูกเธออย่างชื่นชมกับผลงานบนหน้า เสียดายมันไม่ลึกอย่างที่เธอคิด เลือดมันไหลออกมานิดเดียวเอง ที่จริงเธอน่าจะลงแรงให้มากกว่านี้ แผลมันคงสวยงามน่าดู

“ตายซะ! นังสารเลว!!”

อาตงตวาดใส่ทายาทคนเล็กของอดีตเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่อย่างโกรธเคือง ชายหนุ่มปาดเลือดที่ไหลลงมาจากแก้มออกอย่างเคียดแค้น วันนี้เขาต้องฆ่านังผู้หญิงสารเลวคนนี้ให้ได้ ไม่เคยมีใครกล้าทำร้ายใบหน้าของเขาสักครั้ง ใครก็ตามที่ทำให้ใบหน้าเขามีบาดแผล มันต้องตายสถานเดียว

“ถ้างั้นฉันคงไม่ต้องไว้ชีวิตนายแล้วอาตง”

ศศิกานต์พูดไม่ทันจบ อาตงก็พุ่งใส่เธออย่างบ้าเลือด มีดสั้นเฉียดต้นแขนของเธอไปนิดเดียว แต่มันก็ทำให้เธอได้เลือดเช่นกัน ตาคู่กลมโตหวานซึ้งก้มมองแผลบนแขนซ้ายด้วยแววตาโหดเหี้ยม พยายามพยุงตัวให้ตรง เงยหน้ามองชายที่ทำให้เธอมีบาดแผล แล้วก็ส่งยิ้มหวานที่ทำให้คนอยู่ในเหตุการณ์ต่างเสียวสันหลังวูบ

“คราวนี้ฉันจะแทงให้ตรงหัวใจแกเลยนังสารเลว!!”

อาตงตะโกนเสียงดังลั่น มองผลงานตัวเองอย่างชอบใจ คราวนี้เขาจะไม่ให้พลาดอีกแน่ ครั้งต่อไปที่เขาแทงลงบนร่างเพรียวระหงจะต้องเป็นที่หัวใจเท่านั้น

///////////////////////////////

...โปรดติดตามตอนต่อไป...