ดูก็รู้ว่านางรักบุรุษผู้นั้น
และทั้งๆ ที่รักกัน แล้วทำไม...
จ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยได้แต่ยืนมองสตรีนามว่าซูเซียวตาปริบๆ ก่อนจะหันหน้ามามองตากันนิ่งงัน
‘เจ้าเองก็ชอบหนีข้าอย่างนี้’ เสียงกระซิบกระซาบเริ่มเอ่ยออกมาจากจ้าวจิ่นหลงที่ไม่เข้าใจอารมณ์ของสตรีเอาเสียเลย
ไยถึงชอบวิ่งหนีบุรุษกันนัก อุตส่าห์วิ่งตาม เล่นตัวยิ่ง!
‘ข้ามีเหตุผลของข้า นางก็คงมีเหตุผลเหมือนกัน’ เฉินเจียวเหมยกระซิบกระซาบเถียงกลับ
‘เหตุผลอันใดกัน’’
‘มีก็แล้วกัน’
‘โง่งม’
‘...’
‘เจ้าเองก็ยังคิดที่จะหนีข้าไป’ จ้าวจิ่นหลงยังคงไม่หยุด เมื่อเขาเห็นเหตุการณ์อย่างนี้เขายิ่งขัดเคือง
‘ข้าก็รับผิดชอบแล้ว ไม่หนีแล้ว’
‘ข้าจะแน่ใจได้อย่างไร’
‘...’
ตรงนี้เฉินเจียวเหมยเถียงไม่ได้ จึงได้แต่กลอกตาไปมาก่อนจะทำท่ามองฟ้ามองฝนมองลมมองเมฆไปเรื่อยเปื่อย
จ้าวจิ่นหลงเห็นอย่างนั้นจึงยิ่งขุ่นเคืองใจเพิ่มขึ้นมา ประก
