เฉินเจียวเหมยยังคงเอ่ย “และเจ้า นั่นก็เป็นโอกาสสุดท้ายของเจ้าเช่นเดียวกัน แน่นอนว่า มันจะไม่มีอีกแล้ว...”
เมื่อจบประโยคของเฉินเจียวเหมย ความเงียบงันจึงค่อยๆ คืบคลานและโรยตัวเข้าครอบคลุมบุคคลทั้งหมด
บรรยากาศอึมครึมออกจะวังเวงจึงบังเกิดอย่างช่วยไม่ได้
จ้าวจิ่นหลงจึงทำได้แค่เพียงยืนอยู่นิ่งๆ
ในขณะที่เฉินเจียวเหมยเพียงนั่งมองสตรีตรงหน้าอยู่นิ่งๆ เพื่อปล่อยให้ซูเซียวได้ครุ่นคิดดูอย่างเงียบงัน
เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่
หลังจากที่เฉินเจียวเหมยและจ้าวจิ่นหลงได้พูดคุยกับซูเซียวพอหอมปากหอมคอแล้ว ทั้งสองจึงคิดที่จะแยกย้าย แต่เมื่อซูเซียวลุกขึ้นยืนได้เพียงครู่ซูเซียวกลับมีสภาพอิดโรยจนเกือบจะเป็นลมล้มพับไป เฉินเจียวเหมยและจ้าวจิ่นหลงจึงตัดสินใจเดินทางมาส่งซูเซียวที่บ้านของนาง
และเมื่อทั้งสองมาส่งซูเซียวจนถึงที่บ้าน เสียงแหลมๆของใครบางคนจึงดังมาแต่ไกล
“อะไรกัน ไยถึงมาด้วยกัน ไยต้องประคอง”
