จ้าวจิ่นหลงยังคงไม่ยินยอมพร้อมกับยกวงแขนของตนขึ้นคร่อมร่างของเฉินเจียวเหมยให้ติดกับกำแพงไม่มีทางหนีไปได้
สองหนุ่มสาวจึงต่อสู้กันด้วยใบหน้าเคลื่อนไคล้ไล้เลื่อนไปมาอยู่ตรงมุมมืดของซอกหลืบในซอย
เพียงครู่
เสียงหนึ่งจึงดังเล็ดลอดออกมา “อืม...”
เสียงนั้นเป็นเสียงดังเบาๆ อยู่ในลำคอของเฉินเจียวเหมยนั่นเอง
นางพ่ายแพ้ให้แก่บุรุษผู้นี้อีกจนได้ นี่เขาแอบพกต้นตังกุยติดตัวแล้วแอบกินตามทางเรื่อยมาใช่หรือไม่
“พอแล้ว...” เสียงคำรามดุดันอันแสนจะเบาหวิวของเฉินเจียวเหมยบ่นออกมาเมื่อใครบางคนถอนริมฝีปากของเขาออกจากริมฝีปากของนางแล้ว แต่กำลังเลื่อนไปที่พวงแก้มและลำคอของนางเสียอย่างนั้น “อืม...” นางร้องได้แค่นั้นอีกครา
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่หลังจากแน่ใจว่าสตรีนามว่าซูฮวาหายตัวไปแล้วและได้กินเต้าหู้กันจนพอใจ จ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยจึงพากันเดินออกมาจากในซอกหลืบของซอย
“ท่านบอกว่าแค่หอมแก้ม” เฉิน
