“สาแค่คุยกับคุณหมอปุ๊”
“อ๋อ! เหยื่อรายใหม่สินะมันหล่อนี่แถมยังรวยด้วย เปลี่ยนจากฉันไปชอบมันเลยสิ ไปเลยฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก”
วารสาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกตวัดสายตามองชายที่ตนเองรัก พูดต่อด้วยน้ำเสียงเสียงตัดพ้อ “เลิกดูถูกสาสักทีได้ไหมคะ สากับคุณหมอปุ๊เราเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้นไม่ได้คิดอะไรเกินเลยต่อกันแบบที่คุณเมฆคิด”
“ถึงเธอไม่คิดแต่จะมันใจได้ยังไงว่ามันจะไม่คิด!”
“เรื่องนั้นสาคงไม่สามารถห้ามความรู้สึกของใครได้ ขอตัวไปนอนก่อนนะคะพรุ่งนี้ตั้งใจจะเข้าเมือง”
“ไม่ให้ไป!” กระชากข้อมือบอบบางรุนแรง
“คุณเมฆไม่มีสิทธิ์ห้ามสาเหมือนที่สาไม่เคยมีสิทธิ์ในตัวคุณเมฆเลย ไม่มีสิทธิ์เลยสักนิด!”
วารสายื้อแย่งข้อมือไม่ให้เขารังแกแต่สู้แรงอัศวเมฆินทร์ไม่ได้กายบอบบางจึงต้องตกอยู่ใต้วงแขนแข็งแกร่ง เอนลงบนโซฟามีเขาขึ้นมาทาบทับข้างบน
“ปล่อยสานะ”
“ฝัน”
นัยน์ตาคู่สวยมองหลุกหลิกทางนั้นทีทางนี้ทีไม่กล้าสบสาย
