หลงทางรัก

เจ็บ

เพียงขวัญพยายามกินข้าวกล่องที่เมฆาซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อให้หมด เพื่อที่จะได้กินยา เขากลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมชุดนอนของเธอ และยกกระเป๋าผ้าของเธอมาด้วย

“อิ่มแล้วใช่ไหม กินยา ไปอาบน้ำ จะได้มานอนพักผ่อน” เมฆาทำท่าจะเข้ามาอุ้ม

“ฉันเดินได้ค่ะ แค่แขนเจ็บไม่ต้องอุ้ม”หญิงสาวรับชุดนอนและผ้าเช็ดตัวมาถือไว้

เพียงขวัญใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติเพราะลำบากกับแขนข้างที่เจ็บ จะเป็นแบบนี้อีกกี่วัน เธอไม่อยากอยู่ในห้องสองต่อสองกับเขา แล้วเรื่องอะไรเขาต้องทำแบบนี้ ไม่เข้าใจเขาเลย บางทีก็ทำอะไรเวอร์เกิน บางทีก็ทำอะไรแบบไม่มีเหตุผล

“เพียงขวัญเสร็จหรือยัง”

“ยังค่ะ”

“ให้ฉันช่วยอะไรไหม”

“ไม่ต้องค่ะ “หญิงสาวพยายามใส่เสื้อชั้นใน เพราะแขนอีกข้างเจ็บและไม่ถนัดทำให้ทุกอย่างดูยุ่งยากไปหมด

“เพียงขวัญ ทำอะไรอยู่ นานแล้วนะ”

“ฉันใส่เสื้อชั้นในอยู่ ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะออกไป ว้าย....คุณ ไม่เอาปล่อยค่ะปล่อยฉันทำเองได้ ปล่อยค่ะ” เพียงขวัญที่อาบน้ำเสร็จแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ และพยายามจะติดตะขอเสื้อชั้นใน ตกใจที่อยู่ๆประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดเข้ามาโดย เมฆา

“มานี่ฉันทำให้ นี่จะเกือบชั่วโมงแล้วนะที่เธออยู่ในห้องน้ำ”ไม่พูดเปล่าเขาเข้าไปใกล้ จัดการปัดผมที่ยาวรุงรังคลุมแผ่นหลังขาวนวลนั่นออก จัดการติดตะขอเสื้อชั้นในให้

ชายหนุ่มนึกขำท่าทางของคนเจ็บ ที่พยายามใช้มืออีกข้างปิดหน้าอกหันหน้าเขาหาผนังห้อง แต่คงลืมไปว่าตัวเองยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่

“ขอบคุณค่ะ พอแล้วค่ะพอแล้วที่เหลือเดี๋ยวฉันทำเอง คุณออกไปก่อนค่ะ”

“ใส่เสื้อก่อน แล้วค่อยใส่กางเกง”ชายหนุ่มหยิบเสื้อที่แขวนอยู่บนราวมาใส่ให้คนเจ็บ

“เจ็บค่ะเบาๆมันต้องเอาเชือกที่คล้องคอออกก่อน พอแล้วค่ะฉันทำเองได้ คุณออกไปเถอะ”

“เพียงขวัญจะอะไรนักหนา เร็วๆ “ชายหนุ่มจัดการติดตะขอเสื้อชั้นใน สวมเสื้อยืดตัวใหญ่ที่เกือบจะเป็นชุดนอน แล้วใส่กางเกงให้คนเจ็บ เขาจับมือข้างซ้ายของหญิงสาวให้มากอดรอบเอวเขาไว้ กันล้ม เสร็จแล้ว แล้วพาเดินออกมาด้านนอก คนที่เพิ่งอาบน้ำเหงื่อออกเต็มหน้า ไม่มองหน้าเขาเลย หน้าตาหัวหูแดงไปหมด เกิดมาไม่เคยมีใครมาแต่งตัวให้ใส่เสื้อผ้าให้แบบนี้ ดีที่เธอเช็ดตัวใส่กางเกงชั้นในแล้ว

เขาพาเพียงขวัญไปนั่งที่เตียง กลับเข้าไปเอาชุดเดิมของเธอที่ถอดไว้ในห้องน้ำออกมาโยนใส่รวมตะกร้ารวมกับของเขา นึกขำกับหน้าตาและท่าทางของคนตรงหน้า คงจะเขินและอายเขามาก หน้าตาหัวหูแดงไปหมด เรียกว่าแดงไปทั้งตัว เขาพยายามไม่ยิ้มขำให้เพียงชวัญเห็น

“นอนพักได้แล้ว”

“นอนไหนคะ”หญิงสาวทำหน้างง

“นี่เธออย่ามากวนฉันนะเพียงขวัญ ก็รู้นี่ว่าเตียง ก็นอนบนเตียงไง “

“จะนอนดีๆหรือจะให้ฉันพานอน”เห็นหน้าตาที่เหลอหลาของคนเจ็บก็นึกรำคาญ

“นอนค่ะนอน เพียงขวัญยกขาขึ้นทีละข้างอย่างช้าๆ”

“ลีลานักนะ มานี่”ชายหนุ่มขึ้นไปบนเตียงขนาดใหญ่ของเขา จัดการให้เพียงขวัญนอนท่าที่สบายที่สุด หาหมอนมารองแขนข้างที่เจ็บ ห่มผ้าให้

“แค่นี่แหละ ถ้าอยากจะหายเร็วๆต้องเชื่อฟังฉัน”

เพียวขวัญทำอะไรไม่ได้ และเธอก็เหนื่อย เจ็บมากกว่าที่จะคิดเรื่องอื่น ไม่นานยาก็ออกฤทธิ์ ไม่นานก็หลับไป

เมฆานั่งนิ่งๆมองคนบนเตียงรู้สึกผิด เพียงขวัญไม่เหมือนคนงานในไร่ ที่เขาจะทำรุนแรงได้ มีความรู้สึกว่าแค่จับเบาๆทำไมถึงทำให้ผู้หญิงคนนี้เจ็บได้ขนาดนี้นะ และเขาก็อยากดูแล ไม่อยากให้คลาดสายตา วันนี้ยอมนอนที่นี่ แต่เมื่อตื่นเชื่อว่าต้องร้องไปนอนห้องอื่นอีกเป็นแน่

เมฆานั่งทำงานเงียบๆเกือบเดือนแล้วที่ เพียงขวัญ มาอยู่ที่สวนทุเรียน และวันนี้เป็นวันแรกที่หญิงสาวได้ออกไปข้างนอก เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ไม่อยากให้เพียงขวัญออกไปไหน อยากให้อยู่แต่ที่บ้าน ไม่ให้ทำงานบัญชีอย่างที่ได้ตกลงกันไว้ตามสัญญา เขาเข้าใจมาตลอดว่า คนที่เคยอยู่ในเมืองพอมาอยู่ในสวนแบบนี้คงอยู่ไม่ได้แน่นอน ไม่ได้นอนห้องแอร์ ไม่มีเครื่องซักผ้า ต้องทำอาหารเอง ไม่ให้ใช้โทรศัพท์ วันๆยุ่งอยู่แต่กับงานบ้าน งานครัว แต่เด็กนี่ก็อยู่ได้ ยอมทำตามกฎและทำได้ดีทุกอย่างซะด้วย

แปลกดี เพิ่งเรียนจบ เด็กบางคนอยากทำงาน อยากอยู่กับเพื่อน อยากเที่ยว แต่เพียงขวัญกลับช่วยที่บ้านทำงานค้าขาย ไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่ติดเพื่อน ที่สำคัญยังไม่มีแฟน ขนาดไม่มีแฟนก็ยังมีผู้ชายมาเกาะแกะ นิสัยจริงๆของเพียงขวัญเป็นคนที่ดื้อและไม่ค่อยยอมใครคนหนึ่งเลยล่ะ

คุณสมหมายบอกเขาว่า เพียงขวัญเพิ่งมารู้ว่าครอบครัวมีหนี้ นั่นยิ่งทำให้เด็กคนนี้ทำงานทุกอย่าง เพื่อที่จะหาเงินมาใช้หนี้ให้ครอบครัว เงินตั้งมากมาย เขาก็อยากได้คืน จริงๆเงินไม่กี่แสน ถ้าเจอคนดี เด็กดีแบบเพียงขวัญเขายกให้ก็ได้ แต่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงยังไม่อยากยกหนี้ให้ แต่กลับอยากให้เด็กเพียงขวัญมาอยู่ที่นี่ เพื่อทดสอบอะไรบางอย่าง ซึ่งตัวเขาเองก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าสิ่งที่คิดไว้มันจะเป็นไปได้ไหม ยังไงก็ต้องลอง

เพียงขวัญเป็นคนสวยทีเดียว หน้ารูปไข่ คิ้วเข้มธรรมชาติ ผิวขาวอมชมพู เวลาตากแดดหรือแพ้อะไร ผิวจะออกชมพู รูปร่างก็ดี ถึงจะแต่งตัวธรรมดา เหมือนจะไม่มีอะไร เพราะเขาเห็นเสื้อผ้าทุกชุด หลวมๆไม่มีแบบพอดีตัวเลย แต่ยังไงก็รู้ว่าหุ่นดีมาก ผู้หญิงที่มีอกเป็นอก เอวเป็นเอว สะโพกผาย สูง เขาชอบ รู้ว่าเพียงขวัญระวังตัว ไม่อยากอยู่ใกล้ชิดกับเขาตามลำพัง เป็นไงล่ะ เอามานอนในห้องด้วยซะเลย อยากหนีหน้าดีนัก

เสียงครางเบาๆทำให้เมฆารู้สึกตัว บนเตียงคนป่วยขยับตัว หญิงสาวลืมตารู้สึกดีขึ้นมาหน่อย รู้สึกว่าอยากนอนตะแคงขวา แต่ทำไม่ได้เพราะเจ็บ พยายามตั้งสติรู้ตัวว่านอนอยู่บนเตียงของเขา พยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เธอมองเห็นนาฬิกาที่ฝาผนังเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาสามสิบห้านาที เลยเวลาทำอาหารเย็น

“จะรีบลุกไปไหน นอนพอแล้วเหรอ”

“เลยเวลาทำอาหารเย็นแล้ว เดี๋ยวฉันลงไปทำกับข้าวก่อน ดีขึ้นมากแล้วค่ะ “

“ไม่ต้อง ฉันให้ป้าจันมาทำแล้ว เดี๋ยวฉันลงไปเอาขึ้นมาเอง “

“แต่ว่า.....”

“แต่ว่าอะไร นี่เธออย่าดื้อนักได้ไหมเพียงขวัญ เพราะความดื้อของเธอนี่แหละ ทำให้ต้องเจ็บตัวแบบนี้ ถ้าเธอเชื่อฉันและทำตาม หลายเรื่องมันก็เกิดหรอก”

“และอีกอย่างนะ ตลอดระยะเวลาสิบห้าวัน ต้องอยู่แบบนี้ นอนห้องนี้ ฉันจะคอยดูแลเธอเอง”

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ แค่เจ็บแขน ยังเดินไปไหนมาไหนได้ ไม่ลำบากหรอกค่ะ”

"เพียงขวัญ ถ้าเธอเถียงฉันอีกคำ ฉันนี่แหละจะอาบน้ำให้เธอ แต่งตัวให้เธอเอง ชอบแบบนี้ใช่ไหม”

“เพียงขวัญเอนตัวไปกับพนักเตียงหลับตาลง อยากหลับต่อ แล้วคืนนี้เธอจะหลับไหม นี่เธอจะออกจากห้องนี้ไม่ได้เลยเหรอ จริงๆเขาไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นก็ได้นะ

“งั้นฉันขอโทรศัพท์หน่อยได้ไหมคะ อยากรู้ว่าพ่อเป็นยังไงบ้าง”

“พ่อเธอรอคิวผ่าตัดที่โรงพยาบาลเอกชน ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย ฉันเป็นคนจ่ายเอง ค่าผ่าตัดของพ่อเธอ ฉันไม่คิดดอก”อะไรทำให้เขาพูดไปอย่างนั้น

“ขอบคุณค่ะ ฉันต้องอยู่ที่นี่อีกนานกี่ปีถึงจะใช้หนี้คุณหมด”ท้ายเสียงเครือ

“จะคิดมากทำไม ฉันก็ไม่ได้ให้เธออยู่แบบอดอยาก และลำบากสักหน่อย ข้าวก็เลี้ยงตั้งสามมื้อ เอาไว้ใกล้ๆพ่อเธอผ่าตัด ฉันอนุญาตให้เธอกลับไปเยี่ยมบ้านได้เจ็ดวัน”

“จริงเหรอคะ แน่นะคะ คุณพูดแล้วนะ อนุญาตแล้ว ห้ามคืนคำนะคะ”

ได้ผล เมฆายิ้มเมื่อเห็นอาการดีใจของเพียงขวัญ หญิงสาวสดชื่นขึ้นมาทันที

“ฉันอยากได้ชุดเดรสแบบหลวมๆเอาไว้ใส่ช่วงเจ็บค่ะ ขอฉันฝากป้าจันซื้อในเมืองมาให้ได้ไหมคะ เสื้อที่มีอยู่มันใส่ลำบาก”

“ได้ซิ ไม่มีปัญหา”

“งั้นฉันขอไปหาป้าจันนะคะ จะไปบอกป้าว่าฉันอยากได้แบบไหน”

“จะเดินลงไปทำไม เคลื่อนย้ายตัวก็ลำบาก เปิดในโทรศัพท์เอารูปมา เดี๋ยวฉันลงไปเอาข้าวเย็นจะให้ป้าจันดูให้”

หญิงสาวรับโทรศัพท์ของตัวเองที่เขาเก็บไว้มาเลือกหาชุดที่อยากได้ เสร็จแล้วส่งคืนให้เขา

“ตามนี้เลยค่ะ ขอสักหกชุดนะคะ แล้วก็ผ้าอนามัยสำหรับกลางคืนและกลางวัน อย่างละห่อแบบนี้ห่อใหญ่สำหรับหนึ่งเดือน คุณจะให้ป้าออกไปซื้อเลยไหมคะ ”

“ทำไมต้องรีบ ฉันจะให้ป้าจันไปซื้อพรุ่งนี้”

“ฉันขอไปที่บ้านเล็กได้ไหมคะ จะไปเอาผ้าอนามัยแล้วก็ผ้าถุง ผ้าเช็ดผม ผ้าเช็ดตัว”

“อย่าหาเรื่องน่าเพียงขวัญ นี่เธอไม่ฟังฉันเลยใช่ไหม บอกว่าให้อยู่เฉยๆ”

“แต่ฉันกำลังจะเป็นประจำเดือน มันจะเลอะที่นอนคุณนะคะ แค่ไปเอาผ้าอนามัย”

“เดี๋ยวฉันไปเอาเอง อยู่ตรงไหนของห้อง”

“ทุกอย่างอยู่ในตะกร้าหวายในตู้เสื้อผ้าค่ะ”

“มีอะไรที่อยากได้อีก บอกมาทีเดียวเลย”

“แปรงสีฟัน แล้วก็แป้งค่ะ”

“แค่นั้นแหละ โยกโย้ ต้องให้พูดเยอะ”

เพียงขวัญเริ่มเวียนหัว อาการเหนื่อยอ่อน ปวดเนื้อปวดตัว คืออาการก่อนเป็นประจำเดือน อยากกินของเปรี้ยวๆแซ่บๆมาครบ เมฆาออกจากห้องหายไปแป๊ปเดียวก็กลับมาพร้อมตะกร้าหวายของเพียงขวัญ

“นั่นจะทำอะไร ลงจากเตียงทำไม”เสียงของเจ้าของห้องดัง พร้อมถลาตัวเข้าไปหาเพียงขวัญ ที่กำลังพยายามเอาผ้าอีกผืนปูทับบนเตียง

“แล้วนี่อะไร จะทำอะไร ปูทำไม”

“เวลาที่ฉันเป็นประจำเดือน มันจะได้ไม่เลอะที่นอนคุณ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีผ้ายางปูรองนอนในตะกร้าหวาย “

“แล้วยังไง จะเป็นตอนนี้คืนนี้เลยเหรอ แล้วเธอจะมีผ้าอนามัยใช้ไหม เพราะฉันจะให้ป้าจันไปตลาดพรุ่งนี้”

“มีค่ะเหลือไม่กี่ชิ้น พอได้ใช้ไปก่อน”เพียงขวัญเดินไปที่ตะกร้าหวายที่เขาวางไว้บนเก้าอี้

“จะไปไหนอีก”

“โอ้ย....จะไปเอาผ้าอนามัยในตะกร้าค่ะ ฉันจะใช้ แล้วฉันก็ไม่ได้เจ็บขา เจ็บแค่แขนข้างขวา แขนข้างซ้ายยังใช้ได้ คุณอย่าทำเหมือนฉันเดินไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลย แค่คุณอย่ามาถูกแขนข้างที่เจ็บก็พอ “

“เพียงขวัญ นี่เธอด่าว่าฉันวุ่นวายเหรอ”

“ไม่ค่ะ ก็จริงไหมละคะ คุณก็ห่วงเกินไป”

“ใครว่าฉันห่วงเธอ ฉันก็แค่ไม่อยากให้เธอเจ็บไปมากกว่านี้ อยากให้เธอหายเร็วๆจะได้ทำงานให้ฉันได้เต็มที่ไง อย่าคิดเป็นอย่างอื่น อย่าคิดว่าฉันจะห่วงเธอนะ และอย่าเข้าใจอะไรผิดๆ”

“ค่ะ”หญิงสาวหยิบผ้าอนามัยแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป และก็เหมือนเดิม ใช้เวลานานกว่าจะทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย”

หลังจากนั้นบรรยากาศภายในห้องก็เงียบสนิท เจ้าของห้องนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน หันหน้าออกไปด้านนอกหน้าต่าง

เพียงขวัญพาตัวเองมานั่งที่โซฟาที่อยู่ข้างเตียงฝั่งที่เธอนอน เห็นเขาเงียบแล้วเธอใจคอไม่ดี พยายามจะไม่พูดให้เขาโมโห แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ แล้วคำที่เขาตอบกลับมาก็ทำให้ตัวเองคิดมาก เธอคิดถึงพ่อคิดถึงแม่ คิดถึงน้อง ขึ้นมาทันที ค่าผ่าตัดของพ่อไม่รู้ว่าเท่าไหร่ และเธอจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานเท่าใด ต้องมาเจ็บตัวเอง ทำอะไรก็ไม่สะดวก ถ้าหากเขาคิดว่าช่วงที่เธอป่วย แล้วทำงานให้เขาไม่ได้ เขาจะตัดวันที่เธอป่วยออกหรือเปล่า คนอย่างเขาต้องคิดแน่ งกซะขนาดนั้น เพียงขวัญนั่งหลับตานิ่งๆ