หลงทางรัก

ทำงานเดือนแรก ก็เจ็บตัวซะแล้ว

เมฆายังไม่ยอมกลับเขานั่งลงที่เก้าอี้ที่มีอยู่ตัวเดียวภายในห้องนอนเล็กๆของเพียงขวัญ ส่วนเจ้าของห้องเวลานี้นั่งอยู่ที่พื้นห้องที่เป็นกระดานไม้ ผมเผ้ารุงรัง กางเกงนอนขายาว เสื้อยืดสีขาวย้วยไปทั้งตัวนั่น ภายในห้องเงียบสนิท

“น้องว่ายังไงบ้าง อาการพ่อเธอ”

“หมอให้นอนพักที่โรงพยาบาลค่ะ เขตเฝ้าอยู่ รอหมอตรวจพรุ่งนี้อีกทีค่ะ”

“เดือนที่ผ่านมา ก็เข้าโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม่ผ่าตัดเลย ปล่อยไว้ทำไม”

“ถ้าเป็นโรงพยาบาลของของรัฐต้องรอคิว แต่ถ้าเป็นเอกชนต้องมีเงิน และเรามีเงินไม่พอ เลยต้องรักษาตามอาการค่ะ “

“เอ่อ...คุณคะ ถ้าพ่อยังไม่ออกจากโรงพยาบาลฉันขออนุญาตไปเยี่ยมพ่อได้ไหมคะ”

“ไม่ได้ เธอยังทำงานไม่ถึงเดือนเลย จะลาแล้วเหรอ ก็เธอบอกว่าเองว่าน้องชายเธอเฝ้าพ่อ มีอะไรก็คุยกันทางโทรศัพท์ได้ เธอคิดว่ามันใกล้หรือยังไง”

เพียงขวัญนิ่งไป อยากให้เวลานี้เป็นแค่ฝันร้าย

“เก็บเสื้อผ้าซะ แล้วย้ายไปนอนที่บ้านหลังใหญ่ ฉันไม่มีเวลาที่จะเดินมาปลุกเธอทุกคืนหรอกนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไม่ลืมโทรศัพท์แน่นอน คุณกลับไปนอนเถอะค่ะ ฉันก็จะนอนต่อแล้วเหมือนกัน”

“เพียงขวัญ นี่เธอไม่เชื่อฟังฉันเหรอ ฉันเป็นเจ้าหนี้และเป็นเจ้าของบ้านนะ ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ อย่าเถียงและอย่ามีปัญหา”

“ก็ฉันไม่อยากไปนี่คะ อยู่ที่นี่ก็สบายดี แค่คุณคืนโทรศัพท์ให้ฉันๆเก็บไว้เหมือนเดิม คุณจะได้ไม่ต้องลำบากเอามาให้ฉัน แค่นั้นก็จบแล้ว”

“โอ้ย....”เพียงขวัญร้องเสียงดังเพราะเจ็บ เมฆาพุ่งตัวเข้ามาคว้าแขนเธอให้ลุกขึ้น แล้วจูงเธอออกไปจากห้องนอนตรงไปที่บ้านหลังใหญ่พาเธอขึ้นไปชั้นสอง

“ต่อไปนอนที่ห้องนี้ หรือเธอจะนอนห้องเดียวกับฉัน จำไว้ว่าอย่ามีปัญหา อย่าดื้อไม่งั้นเธอจะไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขแน่ ทุกอย่างอยู่ที่ฉัน ใครก็ห้ามแย้ง ”

เขาพาเธอมาที่ห้องนอนที่เธอเพิ่งทำความสะอาด ห้องของเขาอยู่ตรงข้าม เพียงขวัญเจ็บแขนตรงที่เขาจับ มือเขาใหญ่และหนักมาก เธอพลาด เวลาเขาโกรธน่ากลัวที่สุด

“จำไว้ว่าอย่าทำให้ฉันโกรธหรือโมโห ไม่งั้นเธอจะเจ็บตัว ที่นี่ทุกคนต้องฟังฉัน เข้าใจไหม”

“เพียงขวัญ ฉันถามว่าเข้าใจไหม”

“เข้าใจแล้วค่ะ”หญิงสาวรับคำเสียงเบาสั่นเล็กน้อย เธอกลัวว่าเขาจะทำรุนแรงมากว่านี้ แค่นี้ก็เจ็บแขนมากแล้ว มือเขาหนัก

“พรุ่งนี้ไปขนเสื้อผ้าและของใช้ทั้งหมด มาไว้ที่ห้องนี้ อย่าลีลานะไม่งั้นเธอเจอฉันแน่”

เขาไปแล้ว ฝากรอยแดงไว้ที่แขนของเธอ ทำไมมันเจ็บแบบนี้นะ กระดูกเธอแทบแตก ตอนที่เขาลากเธอมาจากบ้านหลังเล็ก อารมณ์เขารุนแรง หญิงสาวน้ำตาไหล ห่วงพ่อก็ห่วง เขาใจร้ายไม่ยอมให้เธอไปเยี่ยมพ่อ แถมยังทำให้เธอเจ็บตัวอีก เกือบเที่ยงคืน เพียงขวัญนอนไม่หลับ เจ็บและปวดแขนมาก

เพียงขวัญค่อยๆเปิดประตูห้องออกมาด้านนอก จำได้ว่ามีตู้ยาสามัญประจำบ้าน คงต้องพึ่งยานวดและยาแก้ปวด ไม่งั้นแขนเธอระบมแน่นอน ดีไม่ไม่ดีพรุ่งนี้จะลำบาก อาจทำอะไรไม่ได้

เมฆายืนมองเพียงขวัญที่ค่อยๆเปิดประตูออกมาหาอะไรสักอย่างที่ตู้ยา เขายังไม่นอนกำลังยืนดูลุงคิดปิดประตูหน้าต่างบ้านหลังเล็ก เห็นเพียงขวัญทายาและนวดที่แขนไปมา เทยาในกระปุกใส่มือ แล้วกลับเข้าไปในห้อง เป็นอะไรนักหนา กะอีกแค่จับแขนแค่นั้นถึงกับต้องนวดต้องกินยาเลยเหรอ สำออยแค่นี้ทำเป็นเจ็บ เขาว่าจะไม่อะไรกับเด็กนี่แล้วนะ แต่ยิ่งอยู่ยิ่งเริ่มเยอะ ไม่ชอบให้ใครมาเถียงหรือขัดคำสั่ง

เพียงขวัญแทบไม่ได้นอน เธอเจ็บและปวดแขน ห่วงพ่อ เพิ่งมาเผลองีบหลับเมื่อช่วงตีสี่ ตื่นมาพร้อมกับแขนบวมและปวดมากกว่าเดิม ปวดจนแทบทนไม่ไหว กลั้นใจลงไปที่บ้านหลังเล็กอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บเสื้อผ้ามาไว้บนห้อง ตามที่เขาบอก จากนั้นเข้าครัวทั้งๆที่ยังเจ็บแขน

“คุณขวัญ เป็นอะไรไปคะ นั่นแขนเป็นอะไร เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นคะ ไหนป้าขอดูหน่อย”ป้าจันตกใจที่เห็นเพียงขวัญร้องไห้ เมื่อคืนนางตกใจที่เจ้านายโทรหาผัวนาง ให้มาปิดบ้านหลังที่คุณขวัญอยู่ นางว่าแล้วสักวันต้องมีเรื่องแน่นอน แล้วก็จริง

“ป้าจัน ขวัญปวดจังเลย เมื่อคืนกินยาแล้วก็นวด แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย ไม่รู้ว่าทำไมปวดจัง”

“แบบนี้ไม่น่าไว้ใจเลย ไปหาหมอดีกว่าไหมคะ เดี่ยวป้าบอกคุณเมฆให้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า อย่าเลย เดี๋ยวคงดีขึ้น ขวัญทำกับข้าวก่อนนะคะ โอ้ย...กระทะหลุดจากมือหล่นลงพื้นเสียงดัง มือข้างที่เจ็บไม่มีแรง และเจ็บปวดมากเมื่อขยับ”

“คุณขวัญนั่งเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าทำให้ แบบนี้ทำอะไรไม่ได้หรอก ไปหาหมอดีกว่านะคะ”

“เดี๋ยวคุณเมฆาจะไม่พอใจนะคะป้า เดี๋ยวขวัญค่อยๆทำเองก็ได้ค่ะ ป้าไปเถอะนะคะ ขวัญไม่อยากมีปัญหาอีก “เพียงขวัญเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

“ก็ได้ๆค่ะ งั้นป้ากลับก่อน ระมัดระวังตัวนะคะ อย่าให้เจ็บมากไปกว่านี้”

ป้าจันรีบเดินกลับไปที่บ้านพักของตัวเองหน้าตาตื่น เมื่อคืนนางกับสามีคุยกันว่า คุณมฆคงโมโหคุณขวัญอะไรสักอย่างแน่นอน ถึงได้ลากคุณขวัญไปที่บ้านหลังใหญ่ และก็เป็นอย่างที่สองผัวเมียคิดไว้ เช้านี้คุณขวัญเจ็บแขน

“มีอะไรหน้าตาตื่นมาเลย ใครเป็นอะไรเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่ายายจัน”

“คุณขวัญน่ะ ไม่รู้ทำอะไรให้คุณเมฆโกรธ แขนบวมแดงข้างขวาด้วย เอาแต่ร้องไห้ เจ็บแขน ฉันบอกว่าไปหาหมอดีกว่า เธอไม่ไปไล่ให้ฉันกลับมานี่ บอกว่าไม่อยากมีปัญหากับคุณเมฆ ทำยังไงดีพี่ ฉันสงสารคุณขวัญแกคงเจ็บมาก”

“เราทำอะไรไม่ได้หรอกยายจัน รอฟังเดี๋ยวคุณเมฆตื่นมาก็รู้เองแหละว่าจะทำยังไง ฉันจะเตรียมรถไว้ล่ะกัน ”ปากตาคิดบอกว่าอย่าไปสนใจ แต่ก็อดเป็นห่วงคุณเพียงขวัญไม่ได้ ถึงกับต้องเตรียมรถเผื่อมีอะไรฉุกเฉิน

สองผัวเมียถอนหายใจ ไม่เคยมีผู้หญิงมาอยู่ร่วมบ้านกับเจ้านาย แต่พอมีมาก็มาเจ็บตัวซะแล้ว สงสารก็สงสาร ทำงานตลอด ทำขนาดนี้เจ้านายยังไม่พอใจเลย ช่วยอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ส่งกำลังใจและเฝ้าดู

เพียงขวัญพยายามทำทุกอย่างด้วยมือข้างเดียว จนเสร็จเรียบร้อย ตั้งสำรับรอเจ้าของบ้าน ปวดแขนจนแทบจะทนไม่ไหว พยายามกินข้าวเพื่อที่จะได้กินยาแก้ปวด ไม่มีผลปวดหนักกว่าเดิม

“เป็นอะไร ไหนดูซิ”เมฆายืนมองเพียงขวัญอยู่ที่หน้าห้องครัวสักพักแล้ว ดูท่าทางที่เก้ๆกังๆหยิบจับอะไรไม่ถนัด และเขาเห็นว่าป้าจันเดินมาที่บ้าน มีเรื่องอะไรมาพูดคุยอยู่กับเพียงขวัญอยู่ตั้งนาน

“แขนค่ะบวมแล้วก็ปวดมาก “หญิงสาวใช้มือข้างซ้ายคอยพยุงแขนข้างขวาเอาไว้สีหน้าเวลานี้แสดงให้รู้ว่าเจ็บปวดมาก

“ทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อคืน บ้าหรือเปล่าเธอเนี้ย ไหนดูซิ”

“เบาๆค่ะเจ็บ”เพียงขวัญเจ็บจนน้ำตาไหลอีกครั้ง ทนไม่ไหวจนต้องทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้นห้อง

“ลุงคิดเอารถมาจอดหน้าบ้านให้หน่อยผมจะไปโรงพยาบาล “

ลุงคิดเตรียมกุญแจรถไว้อยู่แล้ว รอว่าเมื่อไหรเจ้านายจะโทรมา รีบลงจากบ้านขับรถไปจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่

“เร็วๆตาคิด โอ้ยฉันล่ะโล่งใจ สงสารคุณขวัญจังเลย “ป้าจันเร่งสามีทั้งคู่นั่งรอคำสั่งมาสักพักแล้ว ป้าจันรู้ว่าแขนของเพียงขวัญน่าจะซ้นหรือไม่ก็ร้าวแน่นอน

เมฆาอุ้มเพียงขวัญรออยู่ที่หน้าบ้าน ลุงคิดเห็นแล้วสงสาร ดีใจที่เจ้านายจะพาคุณขวัญไปหาหมอ

“ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด “ชายหนุ่มอุ้มเพียงขวัญให้ขึ้นเบาะหลัง ภายในรถเงียบสนิท ลุงคิดเหยียบคันเร่งเต็มที่ เพียงขวัญทนไม่ไหวปวดมากจนต้องร้องครางออกมา ทั้งที่พยายามกลั้นเอาไว้ ลุงคิดใช้เวลาไม่ถึงสามสิบนาทีก็ถึงโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลพาหญิงสาวเข้าไปภายในห้องฉุกเฉิน เมฆาตามเข้าไปด้วย ทันทีที่หญิงสาวถึงมือพยาบาล เพียงขวัญร้องเสียงดัง จนเขาตกใจ พยาบาลกันเขาออกมาเพื่อซักประวัติของคนป่วย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เพียงขวัญนอนอยู่บนเตียงคนป่วยภายในห้องฉุกเฉิน หลับไปเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด ไม่ต้องนอนโรงพยาบาลรอให้ฟื้นแล้วกลับบ้านได้เลย และให้มาตรวจตามนัด แขนข้างขวาใส่เฝือก หมอบอกว่ากระดูกร้าว ชายหนุ่มตกใจไม่คิดว่าการที่เขาจับแขนเด็กนั่นจะทำให้กระดูกร้าวได้ขนาดนี้

“ลุงคิด หิวข้าวไหม ไปหาอะไรกินก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมจะรออยู่ที่นี่เอง พยาบาลบอกว่าต้องรอฟื้นก่อนแล้วค่อยกลับได้ “

“ไม่เป็นไรครับคุณเมฆ เดี๋ยวผมกลับไปกินข้าวที่บ้านดีกว่า”

เจ้านายกับลูกน้องต่างคนก็ต่างนิ่งไป ลุงคิดสงสารคนเจ็บ นี่แค่ยังไม่ถึงเดือน ก็เจ็บตัวซะแล้ว ต้องอยู่กับเจ้านายอีกนาน แกไม่รู้ว่าคุณขวัญจะโดนอะไรอ**บ้าง คิดแล้วก็สงสาร ผู้หญิงตัวเล็กๆจะไปสู้อะไรกับคุณเมฆของเขาได้ แข็งแรงและอารมณ์ร้ายขนาดนั้น แกจำได้ว่า เพราะความใจร้อนของคุณเมฆ ชอบกินเหล้าแล้วต่อยมวยกับพวกคนงาน พนันเหล้าขาวกัน ไม่มีใครสู้เจ้านายได้ เพราะแข็งแรงตัวใหญ่ แต่คล่องแคล่ว แต่กว่าเจ้านายจะเลิกชก ก็ต่างคนต่างเจ็บ คนหนุ่มเลือดร้อน

สงสารก็แต่คุณขวัญ แกกับเมียชอบใจที่คุณผู้หญิงคนนี้ไม่ถือตัว นิสัยดี สะอาด ทำกับข้าวเป็น แถมพูดเพราะ กิริยามารยาทเรียบร้อย แต่ทำไมเจ้านายของเขาถึงได้ใจร้ายกับคุณขวัญคนนี้จังเลย แกกับเมียได้แต่ภาวนาว่า ให้ครั้งนี้เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย เห็นหน้าตาตอนที่คุณขวัญเจ็บปวดแล้วอดสงสารไม่ได้ เจ้านายน่าจะสำนึกบ้างหรอก ตั้งแต่ออกจากบ้านมา เขาเห็นเจ้านายนิ่งเงียบมาตลอดทาง กระทั่งเวลานี้ ที่สำคัญคุณขวัญเจ็บแขนข้างขวา ทำอะไรก็ลำบาก

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป พยาบาลเรียกญาติคนป่วย ให้ไปรับยาและชำระเงิน บุรุษพยาบาลเข็นรถพาเพียงขวัญมาส่งที่หน้าห้องฉุกเฉิน เมฆาเข้าไปประคองคนป่วย เพียงขวัญตาบวม เพราะผ่านการร้องไห้มา หัวหูยุ่งไปหมด แขนข้างขวาใส่เฝือกมีสายคล้องคอพยุงไว้ เมฆาประคองให้คนเจ็บขึ้นไปนั่งเบาะหลังด้วยกันเหมือนขามา

เพียงขวัญเอนหลังพิงเบาะรถและหลับตา เธอไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว เบื่อ เหนื่อย ท้อแท้เหลือเกิน ทำไมโลกถึงได้โหดร้ายกับเธอ เป็นหนี้ ต้องมาทำงานใช้หนี้ พ่อแม่ไม่สบาย น้องก็ยังลำบาก จะทำยังไงกับชีวิตหลังจากนี้ไปดี อีกตั้งหลายเดือนกว่าจะหมดหนี้ นี่ยังไม่ถึงเดือนเลย ก็เกิดเรื่องซะแล้ว

"ขอบใจนะลุงคิด ไปพักผ่อนเถอะ "

เพียงขวัญถอนหายใจ เริ่มอึดอัดเธอยังดูแลตัวเองได้ ถึงจะมีแค่แขนซ้ายข้างเดียวก็เถอะ

"มานี่ชักช้า"เมฆารำคาญที่เพียงขวัญชักช้า เขาอุ้มหญิงสาวอย่างง่ายดายพาขึ้นไปชั้นบน

ได้แต่ขืนตัวไว้นิ่งๆปล่อยให้เขาอุ้มไป ตกใจหนักกว่าเดิมเขาพาเธอเลี้ยวไปที่ห้องเขา เขาไม่ได้พาไปห้องที่เธอนอนเมื่อคืน

"ไปพักที่ห้องฉัน อยู่ห้องอื่นแล้วใครจะดูแลเธอ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ถือว่าฉันขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บตัว ฉันจะดูแลเธออย่างดีจนกว่าจะหาย ตามนี้แหละ"

"เดี่ยวกินข้าว กินยา แล้วอาบน้ำ นอนพักผ่อน นึ่คือคำสั่งของหมอ ถ้าเธอไม่ทำตามก็ไม่มีวันหายหรอก ถ้าอยากหายเร็วก็ต้องทำตามนี้"

"แต่ฉันอยู่บ้านหลังเล็กสะดวกกว่าค่ะ "

"เพียงขวัญ นี่เจ็บเพราะอะไร เพราะเธอดื้อไง ถ้าไม่ดื้อก็ไม่ต้องเจ็บตัว เดี๋ยวกินข้าว จะได้กินยา จะได้นอนพักผ่อน ฉันจะไปขนสัมภาระของเธอมาไว้ที่ห้องนี้ทั้งหมด จำไว้ว่าอย่าดื้อ"

เพียงขวัญนั่งนิ่ง ไม่ใช่ความฝันมันคือเรื่องจริง เอายังไงดีกับชีวิตหลังจากนี้ นี่เธอต้องมาอยู่ภายในห้องเดียวกับเขาเหรอ แล้วจะอยู่ยังไง