หลงทางรัก

อีกคนอยากอยู่ห่างๆอีกคนอยากอยู่ใกล้ชิด

เมฆา ตอบไลน์ครอบครัว น้องชายกับน้องสาวมีเอกสารประจำเดือนให้เขาเซ็น เหมือนทุกเดือน ปกติเขาต้องเข้ากรุงเทพ ฯ ลงใต้ และขึ้นเหนือเพื่อเซ็นเอกสารแต่ละที่ เขามัวแต่วุ่นวายอยู่กับเพียงขวัญ เลยทำให้ลืมว่าต้องเดินทาง เข้าสัปดาห์สุดท้ายของเดือน ปกติช่วงเวลานี้เขาต้องไปอยู่ที่แพปลาที่ใต้แล้ว จะทำยังไงกับเพียงขวัญดี

“หิวหรือยัง”

“หิวแล้วค่ะ”

“อยากกินอะไรมากกว่าอาหารเย็นไหม”

“อยากกินผลไม้ดองค่ะ หรือไม่ก็ส้มตำแซ่บๆเออ...ช่วงจะเป็นประจำเดือนค่ะ”หญิงสาวเห็นหน้าตาที่สงสัยของเขาเลยบอกสาเหตุว่าเพราะอะไร

“งั้นก็ลงไปดูที่ครัว ว่าพอจะมีอย่างที่เธออยากกินไหม เดินไหวแน่นะ”

“ไหวค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”ไม่รู้ตัวหรอกว่ารอยยิ้มอย่างดีใจและร่าเริงของตัวเองทำเอาคนที่นั่งหน้านิ่งมองเพลิน เพราะรอยยิ้มสดใสนั่นทำให้เขาพลอยอารมณ์ดีไปด้วย

เมฆาคอยพยุงเพียงขวัญให้เดินลงบันได เขาก็รู้ว่าเจ็บแขนไม่ได้เจ็บขา แต่ก็อยากช่วยประคอง

“เป็นยังไงบ้างคะคุณขวัญ ดีขึ้นไหมป้าล่ะเป็นห่วง” ป้าจันที่กำลังเตรียมจัดสำรับ ทักทายหญิงสาวอย่างเป็นห่วง

“ดีขึ้นแล้วค่ะป้า ขอบคุณมากนะคะป้าที่เป็นห่วง แค่นี้ก็ดีใจแล้วค่ะ”

เมฆานั่งลงที่โต๊ะอาหาร ปล่อยให้เพียงขวัญไปคุยกับป้าจัน เรื่องฝากซื้อของ

“ทำไมมีแต่แบบดอกๆลายๆล่ะคะคุณขวัญ เหมือนของคนแก่เลย”

“ขวัญใส่เสื้อชั้นในลำบากค่ะป้า ก็เลยเอามาใส่พรางหุ่นเผื่อวันไหนไม่ได้ใส่ชั้นใน ขอแบบแขนไม่กว้างมากนะคะ แล้วก็ขวัญจะรบกวนป้าให้ซื้อผ้าอนามัยแบบกลางคืนกับกลางวัน ห่อใหญ่สักอย่างละสองห่อ แล้วก็ผลไม้ดองเปรี้ยวๆสักสองสามอย่างด้วยค่ะ นี่ค่ะป้าเงินค่าฝากซื้อของ

“ป้าคะ”

“อะไรคะคุณขวัญ เจ้านายมองอยู่ค่ะ พูดเบาๆนะคะ”

“ป้าจันขวัญไม่อยากขึ้นไปอยู่ข้างบน อยากอยู่บ้านเดิม ทำยังไงดีคะ ไม่อยากอยู่ใกล้เจ้านาย”

“เสร็จหรือยัง มากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวก็เลยเวลากินยาหรอก”เสียงดังมาจากด้านหลังเธอ

“เสร็จแล้วค่ะ”

อาการที่เพียงขวัญจับช้อนไล่ตักอาหารรอบจานนั่นขัดตาคนนั่งกินข้าวด้วยเหลือเกิน แต่ในที่สุดหญิงสาวก็กินจนอิ่ม ป้าจันเก็บล้าง เมฆาพาคนเจ็บขึ้นข้างบน เพื่อไปกินยาและพักผ่อน

“ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวดึก จะได้นอนพักผ่อน”เมฆามองตามเพียงขวัญที่หอบชุดนอน และผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ พูดง่ายแบบนี้ก็จะดี แต่พอหญิงสาวหายเข้าไปในห้องน้ำนานเขาก็ร้อนใจ

“เพียงขวัญ ทำอะไรอยู่ ทำไมเงียบจัง”

“จะเสร็จแล้วค่ะ อีกแป๊ปเดียว”

“นี่มันจะเกือบชั่วโมงแล้วนะ ใส่เสื้อชั้นในไม่ได้เหรอ เปิดประตูเดี๋ยวฉันช่วย”

“บ้าจริง พูดออกมาได้ ไม่คิดว่าฉันจะอายเลยหรือยังไงกัน” เสร็จแล้วค่ะ

เมฆามองผู้หญิงตรงหน้า ทาแป้งซะหน้าขาว ตามแขนตามขาขาวไปหมด คงติดแป้งทาแทบจะทั้งตัว ไม่เข้าใจว่าทำไมชอบใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ ไม่เว้นแม้กระทั่งชุดนอน

ส่งผ้ากับชุดมาแล้วก็ไปนอนซะ จะหวีผมหรือเปล่า อยากสระผมไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ล่ะกัน ฉันสระให้ เขาเห็นว่าสองวันแล้วที่หญิงสาวยังไม่ได้สระผม คงจะรำคาญ

หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรเขา กินยาตามเวลาแล้ว ขึ้นเตียงนอน ไม่ได้สนใจเจ้าของห้องอีกเลย ยาทำให้เธอหลับสมใจ ไม่อยากนั่งๆนอนๆเห็นหน้าเขาตลอดเวลา หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีเพราะเจ็บแขน

“อูย....”เพียงขวัญลืมตา รู้สึกเจ็บ เพิ่งรู้สึกตัวว่าเมฆานอนอยู่ใกล้ๆหญิงสาวตกใจ เธอเข้าใจว่าเขาจะนอนที่โซฟา

“ฉันขอโทษลืมไปว่ามีเธอนอนอยู่ด้วย เจ็บมากไหม”เขานึกอยากนอนเร็ว เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆเพียงขวัญ เขานอนอยู่ข้างแขนที่เจ็บอยู่ฝั่งเขาพอดี

“คุณมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไม่ได้นอนที่โซฟาหรอกเหรอคะ”

“นี่จะบ้าเหรอเพียงขวัญ อย่างฉันเนี้ยนะจะไปนอนที่โซฟา ฉันเป็นเจ้าของห้องเจ้าของเตียง นี่อย่าหาเรื่องทะเลาะอีกนะ ย้ายมานอนฝั่งนี้ ฉันจะได้ไม่เผลอไปถูกแขนเธอ”

เพียงขวัญงง เมื่อคืนเขายังนอนที่โซฟาอยู่เลย แล้ววันนี้เขาขึ้นมานอนบนเตียงกับเธอได้ยังไงกัน บ้าหรือเปล่าเนี้ย

“เพียงขวัญย้ายที่เร็ว อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียนะ ยิ่งง่วงนอนอยู่ด้วย”

ไม่ทันเขาหรอก เมฆาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่หญิงสาวจะลุก เขาย้ายผ้าปูและผ้ารองนอนของเธอไปสลับกับที่นอนของเขา เพียงขวัญจำต้องย้ายไปนอนอีกฝั่ง เปลี่ยนที่กัน ได้เวลากินยาอีกรอบ เขาจัดยาให้เธอกินแล้วนอนต่อ เพียงขวัญนั่งสักพักเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ต้องนอน

เมฆานอนมองแก้มใสๆของคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ เขานอนไม่หลับ ขนตาของเพียงขวัญเยอะมากงอนมากด้วย แบบนี้นี่เองเขาเรียกว่าขนตาเป็นแพ เวลาที่หลับยิ่งมองเห็นชัด จมูกโด่งรับกับหน้า แก้มขาวใสอมชมพู มองเลยเรื่อยไปที่ปากชมพูอวบอิ่มนั่น ลำคอขาวนวล เขารู้ว่าเพียงขวัญไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน คงใส่ยากและคงกลัวว่าเขาจะเข้าไปใส่ให้เหมือนวันแรกที่อาบน้ำ เขายังจำภาพนั้นได้ดี คนอะไรขาวมากและหุ่นก็ดีมากด้วย

เพียงขวัญนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ครึ่งตัว กำลังพยายามติดตะขอเสื้อชั้นใน เผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่ม ภาพนั้นอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา พยายามสลัดออกก็ไม่สำเร็จ เขาก็เป็นผู้ชาย และคนที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงเดียวกับเขานี่ก็สวยมาก ชายหนุ่มพยายามข่มอารมณ์ตัวเอง เขาแทบจะควบคุมและทนไม่ไหวกับอารมณ์และความปราถนาของตัวเอง

เมฆาออกมาจากห้องน้ำ กลับมานอนมองคนข้างๆอีกครั้ง ที่ตอนนี้หลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไรเลย จะรู้ตัวบ้างไหมว่าทำให้เขาหมดแรงไปหลายรอบ แล้วแบบนี้เขาจะเดินทางไกลได้ยังไงกัน หรือถ้าจะพาไปด้วย ก็คงจะลำบากเพราะแขนเจ็บ

เพียงขวัญตื่นมาอีกครั้งเมื่อเวลาตีสาม เหลือบมองคนที่นอนอยู่ข้างๆเขายังหลับสนิทเขานอนตะแคงหันหน้ามาทางเธอ หญิงสาวพยายามพาตัวเองลุกขั้นนั่งและไม่ให้มีเสียง สำรวจที่นอนของตัวเองกลัวเปื้อน รีบเข้าห้องน้ำ เปลี่ยนผ้าอนามัย เป็นผู้หญิงเบื่อเวลาแบบนี้ ยิ่งหน้าหนาวยิ่งเบื่อ แล้วนี่เธอยิ่งมีมือเดียว ทำอะไรก็ยากไปหมด ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วฟ้ายังไม่สว่างหญิงสาวล้มตัวลงนอนและหลับไปอีกครั้ง

เมฆานอนยิ้ม เขารู้สึกตัวตลอดตั้งแต่หญิงสาวตื่นและพยายามลุกขึ้นนั่ง จนหายไปในห้องน้ำและกลับออกมา รู้ว่าหญิงสาวพยายามที่จะไม่ให้ที่นอนของเขาเปื้อนเลือดของตัวเอง

ตีห้าเพียงขวัญรู้สึกตัว คนข้างๆยังไม่ตื่น หญิงสาวลุกเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำสวมชุดเดรสตัวใหญ่ลายดอกชบาสีแดง ของตัวเองที่มีเพียงชุดเดียว พอที่จะพรางช่วงอกได้ ไม่ใส่เสื้อชั้นในก็ไม่มีใครเห็น เสร็จแล้วออกมานั่งเงียบๆอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ปลายเตียง อยากเอาผ้าไปซัก ทั้งของเธอและของเขาเกือบเต็มตะกร้าแล้ว

เมฆารู้สึกตัวเกือบหกโมงเช้า จริงๆเขาตื่นตั้งแต่เพียงขวัญลุก แต่อยากรู้ว่าหญิงสาวจะทำอะไร เห็นหายเข้าไปในห้องน้ำตั้งนานสองนาน เพิ่งรู้ว่าอาบน้ำเขาเพิ่งเคยเห็นเพียงขวัญนี่แหละ อาบน้ำไม่สีเสียงดังเลย เขาเห็นเพียงขวัญเดินวนเวียนอยู่ภายในห้อง สลับกับหันมามองทางเขาเป็นระยะ คงอยากซักผ้า เขารู้ว่าเพียงขวัญมีเสื้อผ้ามาไม่เยอะ

“คุณคะ ฉันอยากเอาผ้าออกไปซักค่ะ “หญิงสาวบอกเขาทันทีที่เห็นเขาขยับตัว

“รอฉันแป๊ป ”เขาดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงตรงเข้าห้องน้ำ อาบน้ำอย่างสบายใจ ในห้องน้ำยังมีกลิ่นหอม กลิ่นผู้หญิง

“โอ๊ะคุณ ระวังตัวหน่อยได้ไหมคะ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องนี้นะ อย่างน้อยฉันก็เป็นผู้หญิง”เพียงขวัญรีบหันหน้าหนี เมื่อเห็นเมฆานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ

“ทำไม ฉันก็นุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ ไม่ได้แก้ผ้าเดินสักหน่อย ตกใจอะไรไร้สาระ”ไม่พูดเปล่ายังเดินมายืนตรงหน้าคนพูด

“คุยคิดว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ฉันไม่ปกตินี่ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมานุ่งผ้าเช็ดตัวเดินไปเดินมาแบบนี้นี่นา คุณก็ระวังตัวบ้าง ให้ฉันมาอยู่ในห้องนี้แล้วก็ทำทุกอย่างเป็นเรื่องปกติฉันไม่ชิน”

“ก็ทำให้ชินซะซิ ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย”

ป่วยการจะพูดกับเขา เพียงขวัญเลือกที่จะนิ่งเสีย แล้วเขาก็เป็นคนถือตะกร้าผ้าออกมาที่ลานซักล้าง และเขาอีกนั่นแหละที่เป็นคนเอาเสื้อผ้าทั้งของเขาและของเธอลงไปในเครื่องซัก

“คุณคะ ซักรวมกันเลยเหรอ นั่นมีชุดชั้นในของฉันด้วยนะคะ”

“ทำไมจะรวมไม่ได้ หรือเธอจะซักมือเอง ทำได้เหรอ อย่าเยอะน่าเพียงขวัญ อยู่เฉยๆ“

หญิงสาวนิ่งไป ปล่อยให้เขาทำ ต่อไปเธอจะพยายามไม่พูดอะไรอีก แล้วแต่เขาเลย แล้วเธอก็นั่งดูเขาทำโน้นทำนี่ ท้ังๆที่เธอก็เดินออกจะคล่อง เจ็บแค่แขนขวา เขาก็ยังคอยประคองพาเธอกลับเข้าไปในห้อง รอจนผ้าซักเสร็จเขาเป็นคนออกมาตาก หมดกันชุดชั้นในของเธอ ป่านนี้เขารู้ขนาดรู้ไซส์หมดแล้ว

วันนี้เขาพาลงมากินข้าวข้างล่าง ป้าจันรู้ว่าเธออึดอัดแต่ช่วยอะไรไม่ได้ บ่ายนี้เธอคงได้ของที่ฝากป้าซื้อทั้งหมด

กินข้าวเช้าเสร็จเขาพาเธอกลับขึ้นไปบนห้อง ปล่อยให้เธอนั่งๆนอน ส่วนตัวเขานั่งทำงานเงียบๆอยู่ภายในห้องเดียวกัน ดีที่ห้องเขากว้าง เจ้าของห้องนั่งทำงานที่โน๊ตบุ๊คของเขา ส่วนเธอนั่งๆนอนๆอยู่บนเตียงบ้าง ที่โซฟาบ้าง สุดท้ายเห็นหนังสือของเขาเลยลองเอามาอ่าน เขาอยากให้เธอเงียบเธอก็จะเงียบ ดีใจที่มีหนังสืออ่าน หนังสือเต็มตู้ เพียงขวัญอ่านจนหลับไป

“เพียงขวัญ ตื่นขึ้นมากินข้าวก่อนเร็ว จะได้กินยา”

“ค่ะ เที่ยงแล้วเหรอคะ”

“ใช่”

หญิงสาวลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา ออกมาเมฆาจัดอาหารรอบนโต๊ะแล้ว เธอตั้งใจกินข้าวเธอถนัดขวา มันยากเหลือเกินที่ต้องมาใช้ข้างซ้ายทำทุกอย่าง กินข้าวเสร็จเขาอีกนั่นแหละเป็นคนยกถาดข้าวลงไปข้างล่าง

หญิงสาวเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาอีกครั้ง มานั่งอ่านหนังสือบนเตียงต่อ และอยู่อย่างนั้นกระทั่งได้เวลากินข้าวเย็น เหมือนเดิม กินข้าวพร้อมเขา กินเสร็จเขาเตรียมยาหลังอาหารให้ และเขายกสำรับกับข้าวเย็นลงไปให้ป้าจัน กลับขึ้นมาพร้อมของที่เธอฝากป้าจันซื้อ

“เมฆามองเพียงขวัญที่นั่งชื่นชมกับชุดที่ป้าจันซื้อให้ จากนั้นนั่งกินมะม่วงดอง มะขามดองอย่างเอร็ดอร่อย กินยังไงเปรี้ยวจะตาย เขาแอบกลืนน้ำลายตาม เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าผู้หญิงเวลาจะเป็นประจำเดือน มีอาการเหมือนคนท้อง

"นี่เธอไม่เปรี้ยวหรือเข็ดฟันบ้างเลยเหรอ กินเอากินเอา"

"ไม่ค่ะอร่อยดี คุณจะลองไหมคะ"

"ไม่อ่ะ ฉันไม่ชอบกินผลไม้ดอง"

เพียงขวัญกินผลไม้ดองไปเยอะมาก เธอพยายามที่จะช่วยเขาเก็บ แต่เมฆาไม่ยอม เขาเก็บเองและเอาผลไม้ดองที่เหลือใส่ในตู้เย็นไว้ให้ เกือบหนึ่งทุ่มเพียงขวัญรีบอาบน้ำ รู้สึกอยากใส่ชุดที่ป้าจันซื้อให้ ป้าจันใจดีซักให้พร้อมใส่ ผ้าแบบนี้เรียกว่าผ้าสปันใส่แล้วเย็นสบาย ขึ้นเตียงนอนอ่านหนังสือต่อ เธอไม่ได้มองว่าเมฆาทำอะไรบ้าง เพราะมัวแต่สนใจอ่านหนังสือ

พอเพียงขวัญไม่พูดไม่ถามหรือต่อรองอะไร ภายในห้องก็รู้สึกเงียบ และเขาไม่ค่อยชอบใจที่หญิงสาวเอาแต่อ่านหนังสือ และหนังสือของเขาก็เยอะเต็มตู้ นี่จะไม่คุยกันบ้างเลยหรือไง หันมาอีกทีหญิงสาวก็หลับไปแล้ว หนังสือยังวางอยู่ใกล้ๆ