เกือบห้าโมงเย็น กณิศาสบายใจขึ้นกับการได้เจอชานนท์ เพราะคิดๆ ดูแล้ว เขาก็เป็นคนดีคนนึง เธอเชื่อหมดใจว่าเขาจะไม่บอกเรื่องที่ตกลงกันไว้กับบาสเตียน และเมื่อนอนไม่หลับอีกต่อไปก็พยายามประกอบส่วนต่างๆ ของโทรศัพท์เข้าด้วยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น
“ฉันจอดรถรออยู่ข้างล่าง ลงมาภายในห้านาที”
กณิศายังไม่ทันได้พูดคำว่าสวัสดี ปลายสายที่โทรศัพท์เข้ามาก็พูดเสียก่อน
“ค่ะ” คงเป็นใครไม่ได้ เสียงดุแบบนี้ คำพูดวางอำนาจแบบนี้ มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นแหละ เธอวางซากโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องนอน เพื่อใส่นาฬิกาข้อมือและหยิบกระเป๋าสะพาย รีบวิ่งออกจากห้อง แต่เมื่อถึงประตูทางออก ก็วิ่งกลับมาหยิบซิมการ์ดโทรศัพท์ที่เธอใช้กระดาษห่อไว้ และโทรศัพท์ที่เธอประกอบทุกอย่างได้แล้ว เพียงแต่มันไม่ชิดสนิทกันจนเธอต้องเอายางยืดมารัดมันไว้
“ไหนอะ” เธอมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นจะมีรถจอดรอเลยสักคัน ชะเง้อมองหาอยู่หลายนาที ก็รู้ว่
