เช้าวันต่อมากณิศาตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก เธอไม่อยากตื่นเลยจริงๆ ร่างกายอ่อนล้าเกินกว่าจะลุกจากฟูกนุ่ม และความคิดไม่ดีของก็ผุดขึ้นมาในสมอง ไหนๆ จะลาออกอยู่แล้ว เลยส่งข้อความไปบอกหัวหน้างานและเพื่อนรักอย่างจิดาภาว่าเธอท้องเสียอย่างรุนแรง และเมื่อรู้ว่าไม่ต้องไปทำงานก็ขอนอนต่อสักนิด แต่หลับตาลงยังไม่ถึงหนึ่งนาที สมองก็พลันคิดได้ว่าต้องทำงานบ้าน ซึ่งแม้ว่าจะขี้เกียจเพียงใด แต่ช่วงบ่ายเธอก็ยังมีเวลาให้ได้พักผ่อนเลยยอมบอกลาที่นอนแต่โดยดี
“ทำไมไม่ไปทำงาน” บาสเตียนเห็นเธอเดินออกมาจากห้องก็ถามอย่างสงสัย เขากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ และเปิดทีวีฟังรายงานข่าวต่างๆ ไปด้วย
“ฉันลาป่วย”
“ป่วย? เป็นอะไร”
“เป็นอะไรก็เรื่องของฉัน”
“ฉันหมายความว่า เธอโกหกที่ทำงานว่าป่วยเป็นอะไร” ในฐานะที่เขาเป็นเจ้านาย เขารู้ว่าบางครั้งลูกน้องก็อ้างเหตุผลที่ไม่เป็นความจริง
“ท้องเสีย” เธอตอบกลับห้วนๆ ทำไมเขาต้องรู้ทุกเ
