LAL

Korku

Endişeyle eve girdiğimde takım elbiseli bir adam tarafından yönlendirilmeye başladım. " Nereye gidiyoruz ? " 

" Sizi saklıyoruz efendim, normal bir prosedür korkmanıza gerek yok. " içim rahatladı cidden çok teşekkür ederim.

" Nesi normal tam olarak ?" diye sormama kalmadan odanın kapısını açıp bana içeriyi gösterdi. Gözlerimi devirip içeri girerken henüz bir kargaşa duymadığım için mutluydum. Demek ki sorun yoktu.

" Ah, bir şey oldu sandım. Gel kızım otur yanıma şöyle. " Nergis hanım beni yanına çağırırken odadaki insanlara baktım. Evin tüm çalışanları ve Ural'ı da buraya koymuşlardı. 

Nergis hanımın yanına oturacakken  " Abim beni neden kapattı anlamıyorum. " Diyen Ural'a baktım.

Cidden bizi neden bu odaya kapatmışlardı ?

Hiç penceresi olmayan konağın tahminimce iki kat altında bir odaydı. Işıklar yanıyordu neyse ki. Ama yine de gerek var mıydı ?

Üst katta salonda dursak kim bizim nerede olduğumuzu bilecekti ki ?

" Nergis hanımım ne kadar sürer ? "

" Ne için geldiklerini bilmiyoruz, Aral gelene kadar bekleyeceğiz mecbur . "

Dışarda ne oluyordu ki ? Şaşkın şaşkın etrafı incelemeye başladım. Böyle bir odaya neden ihtiyaç duyuyorlardı sahiden ?

 Ev eski olduğu için böyle şeyler olabilirdi sanırım.

" Burası neresi ? " bir tane bile penceresi olmadığına göre evin dışından gözüken bir yer değildi sanırım.

" Kiler kızım. Yiyeceklerin konulduğu yer yani. " Tane tane açıklayınca gülümsedim.

" İki kat yukarı çıkarmak zor olmuyor mu, mutfakta da hep kadınlar çalışıyor ? "

"Asansör var Vera onunla çekiliyor yukarı." Ural açıklayınca kafamı salladım.

Anlamıştım.

Kapıdan ses gelince endişeyle bedenimi geri çektim. Kim gelmişti ki ? Off bu ne gerginlikti ya, insan ne yapacağını şaşırıyordu.

Aral'ın sesini duyunca rahatladım. " Ural çıkın hadi. " Yarım saat geçmiş ve sonunda gelmişti. Yani sonuç olarak gelebilmesi bile sevindirici bir şeydi.

"Abi beni neden kapadın buraya ? " Üstümü kontrol edip Nergis hanımın peşinden kapıya yöneldim. Aral gergindi. Bunu da etrafındaki herkese yansıtıyordu. Yüzünü bir kez bile gülerken görmemiştim henüz.

Gülemiyordu herhalde.

Gerçi bu durumda doğaldı sanırım gergin olması, kapısına belinde silah olan adamlar gelmişti. Ne işiniz var benim kapımda diye adamlara girişmemişti ama galiba, sağlam duruyordu.

" Konuşuruz sonra, hadi odalarınıza geçin yemekte görüşürüz. " odama çıktığımda rahat bir nefes aldım. Kapalı alanda durmak zordu, nefes alamamıştım sanki.

Yatağın üzerine uzandım, tavandaki şekiller ilgi çekiciydi. Ev cidden eski olmalıydı. Yoksa bu kadar detay pek normal değildi sanki. Gerçi normal evler nasıl oluyordu ki ?

Vakit geçirecek bir şeyim de olmadığından sıkıntıyla gözlerimi yumdum. Kapımın sertçe çalınmasıyla kısa uykumdan uyanırken " Vera ! " diye seslenen sesle kaşlarımı çatıp ayağa kalktım. Dönen başımı bir kenara bırakıp girerken kilitlediğim kapıya koştum. 

Gözlerimi yumup kendime gelmeye çalışırken " Efendim ? " diyebilmiştim. " Kızım açsana şu kapıyı, niye kilitliyorsun ya hastasın sen. " 

Kapıyı zorla açarken derin bir nefes alıp ona baktım. " Ne, ne oldu neyin var ? " ellerimi boşluğa doğru uzatırken " Başım. " dedim.

" Ne oldu başına, ağrıyor mu ? "

" Yok dönüyor." 

" Gel otur şuraya. Neden ani hareket ediyorsun ?" ciddi miydi bu adam ?

" Eee sen bağırınca, bir şey oldu sandım. " bana şaşkınca bakınca " Bir şey oldu sandığım için bağırdım. Kaç sefer seslendim sana nasıl duymadın ? " dedi.

" Uyumuşum. " ona düz düz bakınca nefesini üfleyip " Tamam, iyi misin şimdi yemeğe inelim diye geldim. Bir de bunları dışarda bırakmışsın telaştan. " dedi.

Elindeki eşyalarımı kenara bırakırken " Aklıma gelmemişlerdi, işe de yaramıyorlar zaten. " dedim omuz silkerek.

" Olsun senden bir şeyler var sonuçta. Hadi iyiysen inelim akşam yemeği vakti. " Her şeyin saati mi vardı ?

" Evde her şeyin saati mi var ? " 

" Genelde yemekleri birlikte yemeyi tercih ederiz. "

Ayağa kalkıp yavaş yavaş peşinden ilerlerken kafamı aşağı yukarı salladım hafifçe. " Anladım, saatleri bana da söylersen kimseye ayıp etmemiş olurum. " 

Aral önden ben peşinden yemek salonuna girince Ural'ı gördük. Gülümseyerek yanına geçerken masanın başında oturan Nergis hanım yemek servisinin başlatılmasını söyledi.

Her şey sistemliydi resmen. Yemek yemeyi unutmamıştım. Sadece ailemi ve yaşadığım çoğu şeyi hatırlamıyordum.

Hatırlayacaktım ama zorundaydım.

Derin bir nefes alıp gülümsedim. Her şey iyi olacaktı zamansa zamanım da bolca vardı sonuçta.