เยี่ยนอวี๋นั่งเท้าคางมองดูกลุ่มของมู่เกอที่ขัดไม้พายกันอย่างเอาเป็นเอาตายตามคำสั่งของลูกพี่ใหญ่ต้าเกอของพวกเขา มือที่ยามนี้หยาบกระด้างเพราะจับดาบอยู่เป็นประจำค่อยๆ ล้วงเข้าไปในอกเสื้อหยิบเอาถุงหอมสมุนไพรออกมาดมด้วยความเคยชิน
“ข้าคงจะคิดถึงหรงฉีแน่ๆ” ชายหนุ่มบ่นออกมาเบาๆ ทุกวันนี้พอว่างเมื่อใดเขาก็จะคิดถึงแต่เรื่องราวในอารามดับทุกข์ คิดว่าทุกคนกำลังทำสิ่งใดอยู่ จะมีผู้ใดออกไปซื้อเนื้อสัตว์หรือล่าสัตว์เป็นหรือไม่ บางครั้งก็นึกถึงรอยบุ๋มที่แก้มด้านซ้ายของมู่หรั่นชิวที่จะปรากฏขึ้นบนใบหน้ายามนางยิ้ม
“ใช่ข้าคิดถึงหรงฉี เขาหน้าตาคล้ายต้าเกอถึงเพียงนั้น” ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความสับสนในใจก่อนจะเก็บถุงหอมกลับไปไว้ที่เดิม
ถึงเวรยามของกองร้อยท่านนายกองเยี่ยน ในช่วงยามโฉ่ว (01.00-02.59) ทหารแคว้นฉีราว 60 นายก็ลอบเข้ามาในค่ายโดยมีเป้าหมายที่เสบียงอาหารตามที่มู่เกอคาดเอาไว้ไม่มีผิด
“พวกเขาช่างตรงเวลาเ
