เยี่ยนอวี๋ชะงักไปเล็กน้อย ถุงหอมนี่เป็นของส่วนตัวที่ส่งมาจากสตรี เขาไม่แน่ใจว่าตนเองควรจะรับเอาไว้ดีหรือไม่
“น้องของเจ้าทำมาให้เจ้า นางไม่ได้นึกถึงเสี่ยวอวี๋มิใช่หรือ ข้าไม่รับ” เยี่ยนอวี๋ยังคงหงุดหงิดกับการถูกลืมจากคนที่อารามดับทุกข์อยู่ จึงเผลอเม้มปากแง่งอนออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ได้ๆ น้องรองลืมเจ้า เช่นนั้นนางต้องขอโทษ ถุงหอมชิ้นนี้เป็นของเจ้าแล้ว หากเจ้าไม่รับเอาไว้หมายความว่าเจ้าโกรธน้องสาวของข้า” มู่เกอยืนยันเสียงแข็ง ยัดถุงหอมใส่มือเยี่ยนอวี๋อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ก็ได้ๆ ต้าเกอ ให้แล้วเจ้าห้ามเอาคืนนะ” เยี่ยนอวี๋โยนถุงหอมในมือเล่น ที่จริงเขาก็ชอบกลิ่นของมันอยู่ไม่น้อย อักษรมู่บนถุงหอม ก็เป็นชื่อของมู่เกอเช่นกัน ถือเสียว่ามู่เกอให้เขาผู้ใดจะมาสนใจกัน
………..
“ฮ่องเต้มีพระบัญชาลงมาแล้วให้จบสงครามครั้งให้ให้ได้ก่อนฤดูหนาว” เยี่ยนสือนั่งอยู่หัวโต๊ะขนาดใหญ่ล้อมรอบด้วยรองแม่ทัพสามคนกุนซือแ
