EP 7 ท้องทะเลลึกลับ

1321 Words

น่าเสียดายที่ในห้องนี้ไม่มีโทรศัพท์บ้านติดตั้งอยู่ ไม่อย่างนั้นเธอจะแอบใช้โทรแจ้ง 191 ตอนนี้เลย! แต่ก็แหงละยุคนี้แล้ว โทรศัพท์บ้านไม่ได้จำเป็นเหมือนแต่ก่อน บัวหวานเองถึงที่บ้านจะไม่ได้ร่ำรวย ออกจะตรงกันข้ามด้วยซ้ำ แต่เธอก็ยังมีโทรศัพท์มือถือราคาถูกๆ ใช้เลย แต่ตอนนี้โทรศัพท์มือถือไม่ได้อยู่กับตัวเธอ... น่าเสียดายเป็นบ้า บัวหวานสลัดความคิดสะระตะออกไปจากสมอง วินาทีนี้เธอต้องรอด! นั่นควรเป็นอย่างเดียวที่หญิงสาวจะยึดเหนี่ยวไว้ในใจ ดังนั้นบัวหวานจึงสูดจมูก เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอีก พยายามข่มใจให้เข้มแข็งไว้แล้วเดินตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า เธอเปิดตู้ดูด้วยความหวังว่าอาจจะมีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่ในนี้บ้าง พวกคู่ขาของอีตาแมงดาคนเลวนั่นน่ะ... เธอคงไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ได้เข้ามาในห้องนี้หรอก แต่ไม่มีเลย แถมเสื้อผ้าของเขาถ้าไม่ใช่สีขาว ก็มีแต่สีดำ สีสันที่ดูจะสดใสที่สุดแล้วในตู้นี้น่ะ คือสีขาวนั่นแหละ ขนาดกางเกงยีนทุกตัวของเขายังเป็นสีดำเลย “...” บัวหวานกะพริบตาปริบๆ สีสันทึมเทาที่ได้เห็นทั้งจากการแต่งห้องและจากเสื้อผ้าของเขา ทำให้บัวหวานรู้สึกเหงาลึกในอกอย่างประหลาด แต่หญิงสาวก็สลัดความรู้สึกพวกนั้นทิ้งไป เธอถอดเสื้อสูทออก แล้วเลือกเสื้อโปโลสีขาวตัวหนึ่งมาสวม มันยาวจนเกือบถึงเข่า แถมยังหลวมโคร่งมากด้วย แต่หญิงสาวไม่มีทางเลือก อย่างน้อยมันก็ปกปิดร่างกายเธอได้ดีกว่าสูทนั่นที่ไม่มีกระดุมตรงหน้าอก ร่างบางค่อยๆ ย่องมาที่ประตู เธอกดด้ามจับลูกบิดประตูลงจนเกิดเสียงดังแกร๊ก แล้วค่อยๆ โผล่หน้าออกไปมอง โชคดีชะมัดที่ไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลย หัวใจของบัวหวานเต้นระรัวแทบหลุดออกจากอกด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่เธอจะย่องออกมาจากห้อง แล้วปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ คฤหาสน์แห่งนี้กว้างมาก เธอเดินออกมาตั้งไกลแล้วยังไม่เจอบันไดที่เขาพาเธอขึ้นมาเลย หญิงสาวค่อยๆ คลายความระวังตัวขึ้นเมื่อพบว่าชั้นนี้ทั้งชั้นดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ แต่เมื่อเดินออกมาจากปีกด้านซ้ายของตัวบ้าน บัวหวานก็พบว่าการตกแต่งภายในของฝั่งขวาดูแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงเลย สีสันทางฝั่งนี้สดใสซะจนเวียนหัว และตอนที่หญิงสาวกำลังหยุดยืนนิ่งๆ ด้วยความงงว่าจะไปทางไหนต่อ ประตูห้องหนึ่งก็ถูกเปิดออกมา บัวหวานสะดุ้งจนตัวโยน และเมื่อเห็นว่าคนที่เดินออกมาคือกายวุธที่กำลังกลัดกระดุมเสื้อไปด้วย คาบบุหรี่ไปด้วย หญิงสาวก็เบิกตากว้าง ยืนตัวแข็งเหมือนหินด้วยความหวาดกลัว “อ้าว ไอ้ดินมันปล่อยเธอออกมาเดินเล่นเหรอ” กายวุธทักทายด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนคุยกับเพื่อนที่สนิทกัน เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ยกมือขึ้นจับมวนบุหรี่สูดเข้าปอดลึกๆ แล้วพ่นออกมาควันคลุ้ง ดวงตาคมเหมือนเหยี่ยวมองปราดไปทั่วร่างของหญิงสาวที่สวมเสื้อของหัสดินอยู่แค่ตัวเดียว ก่อนที่กายวุธจะยิ้มมุมปาก “อ้อ หนีออกมานี่เอง” บัวหวานขนลุกซู่ เพิ่งดึงสติตัวเองกลับมาได้ หญิงสาวจึงกลับหลังหันแล้ววิ่งทันที! โดยที่กายวุธได้แต่มองตามขำๆ ไม่นานนัก โสเภณีวีวีไอพีสาวประจำร้านก็เดินตามกายวุธออกมา เสื้อผ้าของเธอยับยู่ยี่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง และเธอกำลังจัดแต่งทรงผมให้เข้าที่ “มีอะไรเหรอคะ” เสียงหวานถามพร้อมกับมือนุ่มลูบไล้ต้นแขนของเขา จิลเวล เป็นคนของกายวุธมาตั้งแต่แรก เขาไม่ได้บังคับจับเธอมาหรอก แต่เขาซื้อตัวเธอมาโดยไม่คาดหวังอะไร ก็แค่เห็นว่าสวยดี ใครจะคิด หญิงสาวกลายเป็นคนดังของที่นี่ในชั่วข้ามคืนด้วยความงามสุดพรรณนาในแบบสาวลูกครึ่ง แล้วก็เป็นคู่ขาสุดแซ่บของกายวุธในตอนนี้ ที่ไม่ว่าโสเภณีคนไหนก็ไม่กล้าแข่งขันด้วย “ไม่มีอะไรหรอก” กายวุธโอบไหล่จิลเวล เขาตอบเธอยิ้มๆ “ก็แค่สัตว์เลี้ยงของไอ้ดินมันหลุดออกมาจากห้องน่ะ” “แฮ่ก แฮ่ก...” บัวหวานหยุดหอบด้วยความเหนื่อยอยู่ตรงขั้นบันไดที่เธอเจอมันสักที หลังจากเดินหาอยู่นาน แต่ตอนนี้เธอก็ทั้งเหนื่อยทั้งตื่นเต้นจนแข้งขาสั่นไปหมดแล้ว มือบางจับราวบันไดไว้แน่น เธอมองลงไปด้วยความท้อแท้เพราะก้าวขาไม่ไหว “ทางนั้นมีลิฟต์นะ เผื่อเธอไม่รู้” เสียงทุ้มที่ดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้บัวหวานหันไปมองด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตกใจ ทั้งดีใจที่คิดว่ามีใครสักคนพยายามจะช่วยเหลือ แล้วก็ใจหล่นถึงตาตุ่มเมื่อเห็นหน้าผู้ชายที่พูดกับเธอชัด หัสดิน!! “ว้าย!” บัวหวานร้องเสียงหลง เมื่อถูกเขารวบเอวแล้วยกตัวเธอขึ้นลอยหวือพาดหน้าท้องเจ็บแปลบกับไหล่แข็งๆ ของเขา เธอเจ็บจนต้องกัดฟัน แต่ชายหนุ่มเหมือนลืมไปแล้วว่าเธอมีแผลช้ำอยู่ตรงนี้ “ปะ ปล่อยนะ ปล่อยสิ!” บัวหวานทุบกำปั้นลงกับแผ่นหลังกว้างของเขาหลายครั้ง แต่ชายหนุ่มก็ยังเดินต่อไปอย่างมั่นคงจนถึงหน้าประตูลิฟต์ เขาสแกนลายนิ้วมือไม่นาน ประตูก็เปิดออก แล้วเขาก็วางตัวเธอลงกับพื้น จังหวะเดียวกับที่ประตูลิฟต์ทางด้านหลังของเขากำลังจะเลื่อนปิด เหมือนเห็นแสงสว่างสุดท้ายตรงปลายอุโมงค์ที่กำลังจะเลื่อนห่างออกไป หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบเขา เพื่อยื่นมือไปกันประตูลิฟต์ไว้ให้เปิดออกอีกครั้ง และเธอทำสำเร็จ! บัวหวานเผลอยิ้มออกมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะรวบเอวบางเอาไว้ได้ทัน รอยยิ้มของหญิงสาวคลายลง โดยเฉพาะเธอเห็นกายวุธเดินตรงมาทางนี้ด้วย แต่เขาหยุดตรงหน้าลิฟต์ส่วนตัวของเขาที่ติดตั้งอยู่ไม่ไกลนัก แต่ดวงตาจ้องจับผิดก็ยังมองมาทางนี้ กายวุธยกมุมปากด้วยความขบขัน เมื่อเห็นว่าหัสดินกับบัวหวานสวมเสื้อโปโลสีขาวเหมือนกัน แบรนด์เดียวกัน ไซซ์ยังไซซ์เดียวกันเลย เพราะเป็นเสื้อของหัสดินทั้งสองตัว หึ... อย่างกับเสื้อคู่รัก! “อ๊ะ!” บัวหวานไม่ทันคาดฝันว่าจะถูกหัสดินรั้งร่างบางเข้าแนบกายแกร่ง ก่อนที่เขาจะเชยคางเธอให้เงยหน้าขึ้น แล้วก้มลงมาประกบริมฝีปากกับเรียวปากอ่อนหวานทันควัน ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นไม่เห็นกายวุธ เขาลูบไล้สะโพกผาย กดจูบดูดดื่มจนบัวหวานตัวสั่น กึก! ประตูลิฟต์ปิดลงอย่างเงียบเชียบ แววตาคมกล้าของหัสดินจึงค่อยเจือความโล่งใจ มือที่บังคับเชยคางหญิงสาวเริ่มผ่อนแรงลง แต่ความหวานละมุนหอมกรุ่นของกายสาวก็ทำให้เขาถอนใจออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มขยับริมฝีปากบังคับให้เรียวปากงามแยกออกจากกัน ก่อนจะสอดลิ้นแสวงหาความหวานจนหญิงสาวสั่นสะท้าน รู้สึกแปลกประหลาดในอกระคนกัน บางวูบก็เหมือนเขาพาเธอล่องลอยสู่ปุยเมฆขาว แต่บางคราวก็เหมือนเขาพาเธอจมดิ่งสู่ท้องทะเลลึกลับสุดหฤหรรษ์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more