พรหมจารีล่าไฟ

ตอนที่ 5

“คุณไม่เคยเสียใจเลยนะคะว่าฉันจะตัดสินใจอย่างไร”

“ผมคิดว่า การตัดสินใจมันขึ้นอยู่กับคุณ”เขาบอก

แค่นี้ก็รู้แล้วว่า เขาคิดยังไงกับหล่อนตลอดมา

“ขอบคุณมากนะคะสำหรับมิตรภาพของคุณ”

“ไม่เป็นไร” เขาเอ่ยตอบ

**********

เขาอนุญาตให้มาที่นี่ เมื่อคืนวันเกิดของหล่อนจัดที่นี่มีกันแค่สองคน และตามมาด้วยหล่อนนอนที่นี่ดูเหมือนอนาคินทร์จะพึงพอใจมากหล่อนอ่านจากสายตาอนาคินทร์รู้ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่กล้าขนาดไหนกล้าจนเขานึกกลัว การทำงานอยู่ในวงการเดียวกันหรือใกล้เคียง หล่อนเป็นนักแสดงหรือดาราละคร

ส่วนเขาเป็นนายแบบ มันมีหูตาของพวกนักข่าวสอดส่องสอดแนมอยู่แถวนี้ เขาไม่ค่อยชอบหรอก ความเป็นส่วนตัวมันหมดไปแต่ก็เข้าใจคนของสาธารณะ

“นีน่าจะกลับเลยเหรอ”

เขาถามหล่อนเมื่ออิ่มเอมจากรสสวาทที่ป้อนบำเรอมือของเขาลูบที่แก้มของหล่อนและเกลี่ยที่เส้นผมเล่นเบาๆ

“ไม่ค่ะนีน่าอยากจะนอนพักอยากจะนอนกอดพี่คินทร์”

หล่อนพูดพร้อมกับยื่นมือโอบเอวเขา อนาคินทร์ยินดีอย่างนั้น เขาไม่คิดเป็นการเสียหายและเขาก็ไม่เคยเสียหายหรอกเขาเป็นผู้ชาย

หากแต่ว่าเวลานี้ใจของช้องม่วงเต้นระทึกผ่านไปอีกวันแล้ว เมื่อหล่อนรู้ว่าเขายังอยู่บ้าน กุญแจหล่อนมี เพราะเคยมาที่นี่ ความที่เป็นคู่รักเขาไว้ใจหล่อนเช่นเดียวกับที่หล่อนไว้ใจเขาตอบแทน ซื้อกับข้าวมาสองสามอย่างที่เขาชอบ และซุปไก่สกัด

รู้ว่าเขาทำงานหนักเช่นเดียวกันจะเคาะให้รู้ตัวก่อนดีไหม คงไม่หรอกเพราะหล่อนตั้งใจจะมาเซอร์ไพรสซ์พยายามเบามือที่สุดหลังจากที่กดกุญแจสอดเข้าไปหล่อนแน่ใจว่าเขายังหลับอยู่อนาคินทร์ถ้าหลับหลับยาวและตื่นสายบางครั้งมีงานถ่ายแบบ หล่อนต้องโทร.มาปลุกเขาด้วยซ้ำ

แต่ทว่าภาพ เบื้องหน้าที่หล่อนเห็น ทำเอาหล่อนอึ้ง ช้องม่วงแทบไม่เชื่อสายตาสิ่งที่บอกหล่อนคืออนาคินทร์ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วกับใครล่ะเห็นแวบที่โผล่ออกมาขาขาวอย่างนั้นผู้หญิงชัดๆไม่ใช่ผู้ชายและที่อุบาทว์มากกว่านั้นคือทั้งคู่เปลือยกายผู้หญิงนอนคว่ำหน้าหล่อนรู้สึกแค้นจัดโกรธหนักจนถึงที่สุดพอลับหลังหล่อนอนาคินทร์คิดไม่ซื่ออย่างนี้

แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร หล่อนอยากจะเห็นหน้าชัดๆจะเข้าไปตบเพื่อให้รู้สึกว่ายางอายของหล่อนมันทำงานขึ้นมาบ้างหรือถ้าจะหนายิ่งกว่ากระเบื้อง แต่หล่อนก็ต้องจัดการ ปล่อยให้รอดมือไปไม่ได้

เพราะใครๆก็รู้ว่าหล่อนกับอนาคินทร์เป็นแฟนกันแฟนคลับรู้จักเรื่องนี้ดีจัดการกับผู้หญิงคนนั้นก่อนส่วนอนาคินทร์หล่อนไม่ปล่อยเขาเหมือนกันผู้ชายสารเลวมาแว้งกัดหล่อนคนที่ช่วยเหลือเขายามเดือดร้อนต่อไปหล่อนรู้ว่าสิ่งที่หล่อนจะทำกับอนาคินทร์คืออะไร

“นี่น่ะหรือเหนื่อยเพราะการทำงานไม่ใช่เหนื่อยเพราะสงครามบนเตียงหรือไง”

“ม่วง” อนาคินทร์ตกใจ น้ำเสียงเขาตระหนก หน้าถอดสี เช่นเดียวกับอีกสาวที่หล่อนเปลือยเปล่าอวดสายตาของหล่อนอย่างน่าทุเรศที่สุด

พอช้องม่วงหันมามอง หล่อนกวาดตาอย่างสมเพช แกมทุเรศ

“นังนีน่า แกนี่เอง ร่านจนตัวสั่น หาที่ลงไม่ได้ จนต้องแอบมากกเอาตัวเองมาแลกกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว สงสัยยางมะตอยกับราดซีเมนต์มันคงหนาไม่พอกับหน้าเน่าๆของเธอ”

ยิ่งกว่าโกรธแต่หล่อนก็ถลันเข้าไปตบนีน่าบนเตียง ซ้ายขวาระบายแค้นที่ทั้งคู่ทำกับหล่อน

นันทิกาพยายามฮึดฮัดสู้หลังจากที่หล่อนคว้าผ้าขนหนูมาปิดกายหล่อนใช้วิธีมารยาแกล้งแสดงบทนิ่งเพื่อให้เห็นว่าถูกรังแก จนอนาคินทร์เข้ามาช่วยหล่อน เขาเข้ามาขวางลำ ช้องม่วงสลัดมือของเขาออก

“อย่าเอามือสกปรกของแก มาแตะฉัน”

คำนี้คือรางวัลที่หล่อนมอบให้แก่อนาคินทร์ เขารู้ทันทีว่า หล่อนใช้คำนี้เมื่อไหร่หล่อนโกรธเกลียดเขาแล้วอนาคินทร์ตัดสินใจไม่ถูก

“หลีกไป” เสียงช้องม่วงไม่มีหางเสียงหล่อนแทบขย้ำเขาอีกคน จนอนาคินทร์ยอมถอยเขาไม่ช่วยหล่อนนันทิกายืนตาค้างมึนงง ช้องม่วงเดินเข้าไปใกล้ๆ มองหน้าให้ชัด

“จำเอาไว้นังนีน่า ถ้าคิดจะลอบกัดลับหลังฉันล่ะก็ แกจะเจอหนักกว่านี้” แล้วจากนั้นหล่อนหันไปทางอนาคินทร์ ที่ใบหน้าสลดวูบ และหลบสายตาหล่อน

“เราเลิกกัน”

หล่อนก้าวจากไปโดยไม่หันกลับมาทั้งไม่ไยดีแยแส อนาคินทร์สักนิดมองเห็นเขาเป็นกิ้งกือไส้เดือนที่ขยะแขยงที่สุด แม้จะเห็นสายตาของอนาคินทร์ทั้งอ้อนวอน แต่สำนึกผิดมันสายเสียแล้ว หล่อนไม่ให้อภัยเขาไม่มีแม้แต่คำพูด แม้หยดน้ำตาที่จะไหลออกจากเบ้าตาหล่อนช้องม่วงแข็งแกร่งมากหล่อนดีใจที่ทำได้เช่นนี้ หล่อนไม่ต้องการอ่อนแอ และผู้ชายอย่างอนาคินทร์หรือ จะสมควรให้หล่อนร้องไห้ ไม่มีทาง

ยิ่งหล่อนนึกถึงใบหน้าของนันทิกาแล้ว อยากจะทำให้สาสมมากกว่านั้นแต่ก็คงปล่อยแค่นี้นันทิกาคงสะบักสะบอมพอสมควรกับรอยแดงปื้นที่หล่อนฝากไว้ไม่ยั้ง

นันทิการ้องไห้สะอึกสะอื้นแต่แววตาของหล่อนก็แปรเป็นความเกลียดชังอย่างรุนแรงอนาคินทร์ไม่เข้ามาปลอบหล่อนสักนิด เขากระเจิงไปคนละทางกับหล่อนแล้วนี่เขายังวิ่งตามช้องม่วงไปอีก ในอกของหล่อนเหมือนคนที่คั่งแค้นรุนแรง

ที่แม้แต่อนาคินทร์ พอเอาเข้าจริงเขายังตามง้องอนเอาใจใส่ ผู้หญิงที่ไม่แยแสเขาแล้วอย่างช้องม่วง

อนาคินทร์วิ่งตามหล่อนมาจริงๆ แต่หล่อนไม่ต้องการถึงรถของหล่อนแล้วเร็วที่สุด สตาร์ทรถแล้วจากไป มีแต่ฝุ่นตลบอยู่ข้างหลังกับควันดำปี๋ที่หล่อนทิ้งเอาไว้ให้เขารับรู้

ส่วนเขายืนเซ็งอยู่เช่นนั้นคำตอบก็คือ ช้องม่วงตัดรอนเขาไปแล้ว การจะได้เข้าใกล้หล่อนอีกครั้ง เป็นเรื่องยากที่สุด เขารู้ดี

นันทิกาก็ผลุนผลันออกมาอีกคน หล่อนจะกลับบ้านดีที่มีเสื้อผ้าสำรองที่เตรียมมาด้วย หล่อนเพียงแต่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้น อนาคินทร์ไม่คิดจะปกป้องหล่อนเลยเพียงอยากให้เขาอ้อนง้องอนหล่อนเท่านั้น แต่เขาทำไม่ได้

“จะกลับหรือ” เขาถามเสียงเรียบ

“ไม่กลับจะให้นีน่าอยู่อย่างอับอายหรือคะ”

หล่อนไม่อยากจะพูดคำนั้น คำที่เขาปกป้องหล่อนไม่ได้

“พี่ขอโทษนะ”

เขาบอกแค่คำนั้น นันทิกาเหมือนสะอึกจุกที่อก แต่ข้างในหล่อนมีวิธีการที่เหนือชั้นกว่านั้น อย่างแยบยล

ต่อไปหล่อนไม่ต้องแอบซ่อนแล้วล่ะในเมื่อเจ้าของเปิดทางให้ขนาดนี้แล้ว หล่อนก็จะคบกับอนาคินทร์อย่างเปิดเผยเสียที นันทิกาแอบยิ้มเยาะเมื่อบ่าและไหล่กว้างของเขายินดีให้หล่อนพึ่งพิงแค่นี้ก็ทำให้หล่อนรู้ว่าช้องม่วงต้องยอมไปจากชีวิตของอนาคินทร์ มันเป็นสิ่งที่หล่อนต้องการ

ขับรถค่อนข้างเร็วเหมือนคนสติแตกตรงหน้าคืออะไร ถนนใหญ่แต่โล่งทำให้ยิ่งขับเร็วหล่อนอยากจะกลับไปถึงบ้าน ภาพร้ายที่เพิ่งเกิดเมื่อไม่กี่วินาทีหล่อนจะลบมันออกไปแล้วหล่อนจะลืมมันให้ได้ด้วย

หล่อนจะไม่เอาตัวเองจมปลักอยู่กับผู้ชายเลวๆอย่างอนาคินทร์แน่เหมือนเหยียบย่ำที่หัวใจด้วยสองเท้าสกปรกของเขา กับผู้หญิงแสนเลวอย่างนันทิกา หล่อนเพิ่งรู้เปลือกด้านในของผู้หญิงรุ่นน้องเป็นอย่างนี้ ไม่แม้แต่จะเอ่ยถึงชื่อ

ไม่นึกถึงใครเลย เสร็จธุระว่าจะไปที่บ้านของนุดลเพื่อเยี่ยมเพียงดาหวันพี่สาว แต่หล่อนเปลี่ยนใจ

มรสุมชีวิตรุนแรงเกิดกับหล่อนขึ้นกะทันหัน ไม่ทันตั้งตัว แต่หล่อนจะกลับไปตั้งตัวและตั้งสติของตัวเองให้ได้เพราะฉะนั้นบ้านที่อบอุ่นอย่างเดียวที่หล่อนต้องการในเวลานี้