บทที่ 2
1370 Words
บทที่ 2 น้องใหม่ปี 1
เมื่อเปิดปีการศึกษาใหม่ ตามธรรมเนียมของคณะนิเทศศาสตร์ก็จะมีการจับสายพี่รหัสของน้องปีหนึ่ง วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก นักศึกษาแต่ละห้องไม่ค่อยมีเรียนมากนัก จึงเป็นโอกาสดีที่รุ่นพี่จะเรียกรุ่นน้องมารวมตัว
“หูย..พวกแก ฉันละตื่นเต้น ไม่รู้จะได้พี่รหัสแบบไหน ถ้าจับได้แบบหล่อ ๆ นิสัยดี ๆ แบบนี่เคลลี่ก็ดีสิเนอะ”
สโนพูดขึ้นระหว่างที่เธอ ตะวัน และกีตาร์กำลังเดินไปรวมตัวที่ลานว่างใต้ตึกคณะ
“นี่สโน แกยังไม่เคยคุย ไม่เคยรู้จักกับอีตานั่นด้วยซ้ำ แกรู้ได้ยังไงว่านิสัยดี”
ตะวันถามเพื่อนที่ดูท่าทางจะหลงภาพลักษณ์ภายนอกของผู้ชายข้างบ้านเธออย่างหนัก
“ถ้านิสัยไม่ดี แล้วจะมีคนชอบเยอะขนาดนี้เหรอ อีกอย่างได้ข่าวว่าพี่เคลลี่เป็นแฟนกับดาวสถาปัตฯ ด้วยล่ะ ถึงจะแอบเสียดาย แต่พี่เขาก็เหมาะสมกันดีนะ”
“แกนี่นะ เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้”
ตะวันส่ายหัวพร้อมกับบ่นให้เพื่อนไปเบา ๆ
“ก็แล้วแกไม่ชอบคนหล่อหรือยังไง”
คราวนี้เป็นกีตาร์พูดบ่นตะวันขึ้นมาบ้าง เธอไม่ปฏิเสธว่าชอบคนหล่อ เรียกได้ว่าคลั่งไคล้เลยก็ว่าได้ อย่างกับเคลลี่ตอนเห็นครั้งแรกก็เล่นทำเอาเธอเคลิ้มไปเหมือนกัน แต่พอได้ยินคำพูดคำจาแล้ว เหอะ..เว้นไว้สักคนเถอะ
“เอ้า! ให้ไว ๆ เดินอืดอาดกันอยู่นั่น คิดว่าที่นี่เป็นสวนสาธารณะหรือยังไง เร็ว ๆ เข้าถ้าไม่อยากโดนลงโทษ”
เสียงรุ่นพี่ปี 3 ที่ทำหน้าที่จัดกิจกรรมจับสายรหัสประกาศใส่โทรโข่ง ทำเอาเด็กปี 1 ที่กำลังเดินอยู่ต้องรีบวิ่งมาที่ลานกิจกรรม
“น้องครับ ๆ ทางนี้ครับ”
เสียงรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนพร้อมกับกวักมือเรียกกลุ่มของตะวันให้เดินไปทางเขา เมื่อเหลือบตาไปมองข้าง ๆ ก็เห็นว่าเคลลี่ก็นั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนกัน
“พี่เรียกพวกหนูมาทำไมเหรอคะ”
ตะวันถามขึ้นอย่างสงสัย พลางสายตาก็มองไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่อย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก
“น้องเป็นเด็กไอ้เคลใช่ไหม มานั่งตรงนี้มา จะได้ไม่ร้อน”
คำตอบของรุ่นพี่ทำเอาเธอเบิกตาโต ดูเหมือนจะมีคนเข้าใจผิดไปกันใหญ่
“หนูว่าพี่คงจะเข้าใจผิดค่ะ หนูไม่ได้เป็นเด็กพี่เคล หนูเป็นแค่เด็กข้างบ้านค่ะ”
เธอปฏิเสธไปเพื่อไม่อยากจะให้คนเข้าใจผิด อีกอย่าง เคลลี่ก็มีแฟนอยู่แล้ว ขืนปล่อยไปเฉย ๆ มีหวังได้โดนหาว่าแย่งแฟนคนอื่นแน่ ๆ
“เออน่า ๆ จะเด็กไอ้เคล หรือเด็กข้างบ้านไอ้เคลมันก็เหมือนกันนั่นแหละ นั่งลง ๆ ถ้าช้าเดี๋ยวโดนทำโทษนะ”
ไม่มีโอกาสปฏิเสธเป็นรอบที่ 2 เมื่อเพื่อนซี้ทั้งสองคนดึงมือเธอให้นั่งลงข้างกันโดยที่ไม่สนใจท่าที่อิดออดของเธอเลยสักนิด
“คิดว่าสวยมากมั้ง”
คำพูดลอย ๆ ด้วยน้ำเสียงที่คุ้นหูทำเอาตะวันต้องตวัดดวงตากลมโตของเธอไปมอง ใบหน้าเรียบเฉยอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวหรี่นัยน์ตาเฉี่ยวสีน้ำตาลเข้มลงมามองเธอเล็กน้อยแล้วก็หันไปมองทางอื่นต่อ
“ปากหมา”
ตะวันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดังพอที่เป้าหมายของเธอจะได้ยิน
“เธอว่าใครปากหมายัยเตี้ย”
เคลลี่ที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งที่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ที่นั่งของเธอ
“แล้วพี่ว่าใครไม่สวยล่ะ”
ตะวันที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นยืนทันที เธอกำลังประจันหน้ากับเขา ทำให้เห็นว่าตัวเองสูงเพียงแค่หน้าอกของชายหนุ่มเท่านั้น
“ฉันพูดลอย ๆ”
“ถ้างั้นหนูก็พูดลอย ๆ เหมือนกัน”
มวยคู่เอกกำลังจะเริ่มทำให้เพื่อน ๆ ของเคลลี่ต้องรีบเข้ามาห้ามทัพก่อนที่งานกิจกรรมในวันนี้จะวุ่นวาย
“ไอ้เคล มึงจะไปว่าน้องมันทำไมวะ เดี๋ยวก็ต้องกลับบ้านด้วยกันไม่ใช่หรือไง”
นีโอเพื่อนสนิทของเคลลี่ถามขึ้น ซึ่งเขาเองก็แปลกใจไม่น้อยว่าทำไมเพื่อนตัวดีถึงได้ดูเหมือนไม่ค่อยชอบขี้หน้าน้องใหม่คนนี้นัก
“เออ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อกูสั่ง จ้างซะกูก็ไม่ไปรับไปส่งยัยเด็กเตี้ยนี่หรอก”
ถึงแม้จะถูกแยกออกมาอยู่คนละฟากของที่นั่งแล้วก็ตาม แต่ตะวันกับเคลลี่ก็ยังทำท่าแยกเขี้ยวใส่กันไม่หยุด
กิจกรรมจับสายรหัสดำเนินการไปเรื่อย ๆ โดยที่น้องปี 1 จะต้องเป็นฝ่ายจับฉลากชื่อของรุ่นพี่ปี 2 ว่าจะได้เป็นน้องรหัสของใครแล้วก็จะได้รู้ว่าเป็นหลานรหัสของพี่ปี 3 คนไหน
“พวกแก! ฉันได้เป็นหลานรหัสของพี่เคลลี่ด้วยล่ะ”
เสียงของกีตาร์ดังขึ้นพร้อมกับวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเพื่อนอีกสองคนที่พึ่งจับสายรหัสเสร็จเหมือนกัน
“โห..กีตาร์ ฉันละอิจฉาแก ฉันก็อยากเป็นหลานรหัสพี่เคลลี่เหมือนกันนะ แต่ก็ช่างเถอะ พี่รหัสกับลุงรหัสฉันก็หล่อเหมือนกัน”
สโนบ่นพออุบอิบเมื่อเห็นเพื่อนได้เป็นรหัสเดียวกันกับรุ่นพี่สุดฮอต
“แล้วแกล่ะตะวัน”
สโนหันมาถามตะวันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กัน
“ตะวันเป็นสายรหัสของพี่ครับ”
เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังมาจากข้างหลัง เป็นเสียงของนีโอเพื่อนสนิทของเคลลี่นั่นเอง
“โห..แกได้เป็นหลานรหัสพี่นีโอเหรอตะวัน อิจฉาแกจัง”
สโนพูดพลางมองนีโอ ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงด้วยสายตาระยิบระยับ
///////
“นัดไว้บ่าย 3 โมงตรง เธอมาช้า”
เคลลี่พูดขึ้นเมื่อตะวันเข้ามานั่งในรถที่ข้างคนขับ
“ทีหลังก็บอกให้เพื่อนพี่ปล่อยพวกหนูเร็ว ๆ สิ พูดมากอยู่ได้”
เด็กสาวที่อายุห่างจากเขาแค่สองปีตอบกลับอย่างไม่ลดละ
“นี่พี่ หนูถามหน่อยเถอะ พี่เป็นอะไรกับหนูหนักหนา ตั้งแต่เห็นหน้ากันครั้งแรกแล้ว ไม่พอใจอะไรหนูเหรอ ถึงได้ปากหมา เอ้ย พูดไม่ดีใส่ตลอด”
ระหว่างทางกลับบ้าน ภายในรถที่ได้ยินเพียงเสียงเพลงที่เคลลี่เปิดคลอเอาไว้ ตะวันก็ถามขึ้นมา
“ก็เธอมันโรคจิต แอบมองฉันแก้ผ้า”
คำตอบของเขาทำเอาเธอถึงบางอ้อ
“นี่ ขอโทษนะ หนูแค่บังเอิญเปิดประตูระเบียงออกไปดูบรรยากาศข้างนอกเฉย ๆ ไม่ได้ตั้งใจจะไปแอบดูใคร คิดว่าหล่อ คิดว่าหุ่นดีมากเหรอ หนูถึงจะต้องไปแอบดูพี่น่ะ”
ตะวันปฏิเสธเสียงแข็ง ถึงแม้ทีแรกไม่ได้ตั้งใจจะมอง แต่พอเห็นหุ่นล่ำ ๆ บวกกับหน้าหล่อ ๆ ของเขาก็ทำเอาเธอเหม่อไปเหมือนกัน
“แน่ใจ?”
เสียงโทนสูงเลิกคิ้วมองอย่างไม่เชื่อในคำพูดที่เธอบอกสักเท่าไหร่ แต่จะให้เธอยอมรับไปตรง ๆ ได้ไง
“แน่ใจสิ ไม่เห็นจะน่ามองตรงไหน”
ตะวันพูดกับเคลลี่ แต่กลับเบือนหน้าหนีไปมองทางอื่น ก็เพราะเขาทำให้เธอนึกถึงภาพตอนที่เห็นเขากำลังถอดเสื้ออยู่ในห้องน่ะสิ แถมตอนนี้รู้สึกเหมือนใบหน้าจะร้อน ๆ ขึ้นมาซะเฉย ๆ
////////
“พรุ่งนี้ 8 โมงเช้า รออยู่ที่เดิมหายสายเด็ดขาด ถ้าเธอสายแม้แต่นาทีเดียวฉันจะให้นั่งแท็กซี่ไปเอง”
เคลลี่พูดขึ้นเมื่อรถมาจอดอยู่ตรงหน้าบ้านของตะวัน
“บอกตัวเองเถอะค่ะเรื่องสาย เพราะวันนี้พี่ก็ทำให้หนูเกือบไปสายแล้วเหมือนกัน”
เสียงเล็กพูดเสร็จก็เปิดประตูลงจากรถไปโดยที่ไม่สนสายคมกริบที่กำลังมองเธอจากทางด้านหลังแม้แต่น้อย
/////////
- Writer
