“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้ากินข้าวกินยานอนพักเต็มที่ก็น่าจะดีขึ้นแล้วค่ะ” หญิงสาวเหลือบมองคนหน้าดุเล็กน้อยแล้วรีบหลบสายตา คิดว่าเธอไม่ควรจะเรียกร้องอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว “ฟ้าขอตัวก่อนนะคะ”
ฟ้าใสจุ๊บแก้มของอดิราชก่อนจากไปด้วยความเคยชิน จากนั้นรีบเดินออกไปให้พ้นสายตาของอัคนี
หลังจากฟ้าใสเดินออกไปแล้ว ก็ทำให้คนที่เอาแต่จับผิดถึงกับแค่นยิ้มอย่างไม่สบอารมณ์
“ยัยหนูของพ่อนี่ออดอ้อนดีจังนะครับ” อัคนีเหน็บแนมพลางมองชิ้นเนื้อบนจาน แม้กระทั่งความสุกของเนื้อในแบบที่เขาชอบ เจ้าตัวก็ยังทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ น่าหงุดหงิดจริงๆ
“พูดให้ดีๆ หน่อย หนูฟ้าอายุน้อยกว่าแกไม่กี่ปีเองนะ” อดิราชปรามลูกชาย
นัยน์ตาคมหรี่ลงเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อปกป้องผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่เขาเป็นสายเลือดแท้ๆ แต่กลับไม่เคยได้รับการปกป้องอย่างนี้เลยสักครั้ง ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไร ถึงได้ทำให้พ่อของเขาทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ น่ารังเกียจชะมัด
