“ขอกาแฟด้วยแก้วนึง” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ แล้วเดินไปนั่งรอที่เคาน์เตอร์
ฟ้าใสรับรู้ถึงการจับจ้องจากคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง ทำให้รู้สึกเกร็งขึ้นมาในทันที อีกทั้งสายตาที่มองมานั้นก็ไม่ได้มีความเป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่อยากจะหลีกเลี่ยงให้ได้มากที่สุดแท้ๆ แต่ดันมาเจอหน้ากันตั้งแต่เช้าจนได้ โชคร้ายจริงๆ
“คะ คุณอัคนี... ใส่น้ำตาลกี่ช้อน... คะ” เสียงหวานถามแต่ไม่ยอมหันกลับไปมอง เพราะรู้ว่ามีสายตาของเขากำลังจ้องอยู่
ก็ไม่รู้จะจ้องว่าอะไรหนักหนา จ้องจนตัวเธอจะพรุนไปหมดแล้ว
“สอง”
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำ รีบชงกาแฟตามคำสั่งของอัคนีให้เสร็จๆ ไป จะได้ออกไปจากที่นี่สักที
ฟ้าใสข่มความกลัว รีบวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าคนตัวโต ครั้นเห็นว่าอัคนีไม่ได้พูดอะไรต่อ จึงคิดหนีจากสถานการณ์น่าอึดอัดทันที โดยไม่ลืมหยิบถุงขนมปังติดมือไปด้วย
ทว่ายังไม่ทันได้เดินหนี กลับถูกคำถามของอัคนีรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ไม่เบื่อรึไง อย
