หมาป่าเจ้าเล่ห์ห่มหนังไซบีเรียนหน้ามึน#1
1324 Words
ดามิทรีเดินออกจากห้องน้ำในชุดเดิมที่ดูจะชื้นกว่าเก่าหน่อยเนื่องจากหยดน้ำเกาะพราวอยู่บนผิวหลังอาบน้ำ มือข้างหนึ่งจับผ้าขนหนูเช็ดผมอยู่ จมูกโด่งคมได้กลิ่นหอมของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปลอยมาจากห้องครัว จึงรีบเดินเข้าไปดูด้วยความหิว
เลลาอยู่ในลุคสบาย ๆ ด้วยเสื้อยืดธรรมดาสีขาว และกางเกงขาสั้นสีดำสนิท เส้นผมลอนเริ่มคลายถูกมัดรวบและหนีบเอาไว้ด้วยกิ๊บ บนใบหน้านวลไร้เครื่องประทินโฉม ทว่ากลับดึงดูดหัวใจและสายตาของดามิทรีให้ตะลึงอยู่แบบนั้น จนเรียกแทบไม่ได้ยิน
“จะยืนอยู่อีกนานไหมคะ หิวก็มาทานค่ะ ทานเสร็จคุณก็จะได้กลับบ้านกลับช่องคุณไปได้แล้ว" หญิงสาวยกถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่วางอยู่หน้าไมโครเวฟสองถ้วยมาวางลงบนโต๊ะทานข้าวขนาดสำหรับสี่คนนั่ง ดามิทรีเดินเข้าไปใกล้ ๆ
“น่าทานจังเลยค่ะบี๋ขา"
เลลาป่วยการจะห้ามสรรพนามนั้นแล้วจึงยอมปล่อยเลยตามเลย ด้วยความเหนื่อยล้าจากทั้งการทำวิจัย และสงครามแป้งอเนกประสงค์ขนาดย่อมเมื่อครู่
“ไม่ต้องมายอเลย ก็แค่ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเฉย ๆ นี่รู้ไหมว่ามันเป็นของล้ำค่ามากแค่ไหนน่ะ รสนี้ฉันต้องพกมาจากไทยเลยนะ" เธอพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้ เริ่มต้นจัดการกับบะหมี่ในถ้วยของตนเอง
“ช็อปไทยก็มีในลอนดอนนี่คะ พี่ซื้อมาให้สักสิบลังยังได้" ดามิทรีพูดด้วยสีหน้าที่พร้อมจะเอาจริงทุกเวลา เลลาจึงรีบยกมือเบรกเอาไว้ก่อน
“ไม่ค่ะ ไม่เหมือนกัน เพราะบะหมี่กึ่งพวกนี้ ม๊าของฉันเป็นคนเตรียมใส่กระเป๋าให้ คุณค่าทางใจมันสูงมาก… ซื้อที่ไหนก็กินไม่อร่อยเท่าซองที่ม๊าหยิบให้หรอก" เลลาพูดด้วยอาการใจลอย พร้อมทั้งคีบเส้นขึ้นมาวน ๆ บนช้อน
“ถ้าพี่กินถ้วยนี้หมด บี๋ขาช่วยส่งรูปไปให้คุณแม่ดูด้วยนะคะ บอกว่า ว่าที่ลูกเขยทานแล้ว คราวหน้าเตรียมมาเผื่อลูกเขยด้วยนะคะ" ชายหนุ่มพูดแกมหยอก ก่อนจะสูดเส้นทานอย่างคนกำลังหิวจริง ๆ
เลลากลอกตามองเพดานกับไอ้ประโยคว่าที่ลูกเขยนั่น หากแต่ริมฝีปากสวยกลับยกขึ้น เป็นอีกครั้งที่เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ยังไงก็ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ คุณไปนั่งเฝ้าฉันเกือบทั้งวันเลย… ลำบากแย่"
“ไม่ลำบากเลยค่ะ พี่เต็มใจ อันที่จริงถือว่าได้เข้าไปอ่านหนังสือด้วย มีหลายเล่มเลยที่ชอบ อยากยืมออกมาอ่านต่อ แต่พอดีพี่ไม่ใช่นักศึกษาปัจจุบันของคิงลอนดอนก็เลยยืมไม่ได้น่ะค่ะ”ดามิทรีตอบ ขณะที่เส้นในถ้วยของเขาพร่องลงไปอย่างรวดเร็ว เลลามองแล้วอดคิดไม่ได้… ดูท่าทางแล้วเขาน่าจะหิวมากจริง ๆ
“ถ้าอยากอ่านเล่มไหนก็บอกมาค่ะ เอาไว้ฉันจะยืมให้ ยังไงคุณก็ดื้อด้านอยากจะไปรับไปส่งฉันอยู่แล้วนี่ เราคงได้เจอกันทุกวัน ถูกไหมคะ” เลลาพูด พยายามไม่สบตากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอเลื่อนถ้วยไปใกล้กับดามิทรี แล้วคีบเส้นในถ้วยของตัวเองแบ่งให้ด้วย “ฉัน… กินของตัวเองไม่หมดหรอก"
“จะให้พี่ตกหลุมรักบี๋ขาเรื่องไหนก่อนดีคะเนี่ย เรื่องจะยืมหนังสือให้ หรือเรื่องแบ่งบะหมี่ดี ทำไมบี๋ขาถึงทำตัวให้พี่ตกหลุมรักอยู่เรื่อยเลยคะ หืม” ดามิทรียิ้มแพรวพราว ทำเอาเลลารู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มอีกแล้ว
“ถ้าคุณยังพูดเพ้อเจ้ออยู่อีก ฉันจะเอาคืนนะ" เธอปักตะเกียบลงบนถ้วยของอีกฝ่าย ดามิทรีจึงหยุดพูดแล้วรีบคีบเส้นที่เจ้าของบ้านแบ่งให้กินเข้าปาก จัดการบะหมี่กึ่งในถ้วยของตัวเองหมดเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่น้ำซุป
“ที่บอกว่าจะยืมหนังสือให้พี่น่ะ หนูพูดจริงหรือเปล่า"
“ขึ้นอยู่กับความประพฤติของคุณ ถ้ายังเรียกบี๋ขาแถมยังทำตัวรุ่มร่ามอีกละก็ ฝันไปเถอะว่าฉันจะยืมให้" เลลากอดอก มองคนที่ยกแก้วน้ำดื่มหลังจบมื้ออาหารด้วยสายตาคาดโทษ
“ก็บี๋ขาทำตัวน่ารักนี่คะ พี่จะอดใจยังไงไหว" เมื่อท้องอิ่ม ดามิทรีก็กลับมาเปิดโหมดลูกหมาหน้ามึนอีกครั้ง หญิงสาวเหนื่อยใจที่จะเถียงด้วย จึงถือเอาถ้วยทั้งสองใบเดินตรงไปวางไว้ที่ซิงค์สำหรับล้างจาน
“ให้พี่…”
“ไม่ต้องอาสาล้างค่ะ ตอนเย็นฉันจะเอาเข้าเครื่องล้างจานทีเดียว ส่วนคุณน่ะกลับไปได้แล้ว เสื้อเปื้อนแป้งแบบนั้นถ้าไม่รีบซักเดี๋ยวก็ติดเป็นคราบหรอก"
ดามิทรียิ้มอย่างมีความสุข แม้ได้ใช้เวลาร่วมกับเลลาเพียงสั้น ๆ แต่เขากลับรู้สึกเหมือนได้เติมเต็มพลังงานบางอย่างที่หาจากใครไม่ได้จนเต็มแม็กซ์เลยทีเดียว
“โอเคค่ะ กลับก็กลับ พรุ่งนี้หนูไปมหา’ลัยหรือเปล่าคะ”
“ต้องดูอีกที ไม่รู้ว่าจะมีอาจารย์ท่านไหนเมลมานัดเจอในคลาสหรือเปล่า ปีสุดท้ายก็แบบนี้แหละค่ะ ส่วนมากก็ออนไลน์" หญิงสาวตอบเขาด้วยท่าทีสบาย ๆ
“ถ้ามีเรียนต้องรีบบอกพี่นะคะ เอาคอนแท็กของคุณมาเร็ว” ดามิทรีล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง พร้อมกับถือรอเอาไว้ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า ถ้าวันนี้เลลาไม่ยอมให้ละก็ เขาก็จะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ยอมไปไหนเด็ดขาด
คนโดนเนียนขอคอนแท็กยืนกลอกตา ก่อนเดินตรงไปหยิบโทรศัพท์มือถือราคาแพงของคนตัวสูงกว่ามายืนจิ้ม ๆ อยู่เพียงครู่เดียว มือถือเครื่องที่ชาร์จแบตอยู่ในห้องนอนก็แผดเสียงเรียกเข้า
“นี่เบอร์ฉัน ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องโทรมา ส่วนเรื่องขับรถไปรับไปส่งฉันนี่ คุณคิดจะทำไปถึงเมื่อไหร่คะ เป็นนักบินก็ไปขับเครื่องบินเถอะค่ะ จะมาเป็นคนขับรถให้ฉันทำไม" หญิงสาวส่งโทรศัพท์คืนพร้อมทั้งถามด้วยความแคลงใจ
“ก็พี่ชอบบี๋ขานี่คะ อยากคอยดูแล เอาใจใส่ ไม่อยากให้ห่างกันเลย ส่วนเรื่องงานไม่ต้องห่วงค่ะ พี่ลาพักร้อนเรียบร้อย เขียนในใบลาแล้วด้วยว่า ลาไปตามหาหัวใจ เป็นไงคะบี๋ขา พี่ทำถึงขนาดนี้แล้ว บี๋ขาชอบพี่บ้างหรือยังคะ" คนเป็นพี่บอกก่อนส่งสายตาเป็นประกายวิ้ง ๆ ให้ เลลาแทบอยากจะกรี๊ดออกมาให้คอแตกหากไม่เกรงใจคุณป้าใจดีข้างบ้าน เธอดันหลังดามิทรีให้รีบตรงไปยังประตูบ้านทันที
“กลับไปได้แล้วค่ะ คุณนี่มันเลี่ยนตลอดเวลาจริง ๆ เลยนะคะ ฉันเหนื่อยแล้วนะ"
“ไว้เจอกันนะคะ คืนนี้ถ้าคิดถึงก็โทรมาได้นะ แกล้งโทรมาแล้วตัดสายก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่โทรกลับหาบี๋ขาเอง บ๊ายบายนะคะ" ชายหนุ่มโบกมือพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น ต่างจากรอยยิ้มที่เขามอบให้กับเพื่อน ๆ ของเลลาทุกคน
เมื่อดามิทรีพ้นประตูบ้านไปแล้ว เลลาก็รีบดันประตูปิดทันทีพร้อมกับยกมือขึ้นกุมอกข้างซ้ายที่เต้นถี่รัวอย่างห้ามไม่หยุดเอาไว้
หยุดเดี๋ยวนี้เลยยัยเลลา เธอห้ามตกหลุมรักเด็ดขาดเลยนะ !
- Writer
