(พี่เพิ่งโทรมาครั้งแรกเองนะคะ…)
“คุณกัปตัน… ฉันขอโทษนะคะ พอดีเมื่อกี้ฉันไม่ได้ดูว่าใครเป็นคนโทรเข้าน่ะ" เลลารีบลนลานขอโทษทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเผลอเสียงดังใส่ผิดคนเข้าให้แล้ว
(ร้องไห้อยู่เหรอ เลลา เป็นอะไรคะ ให้พี่ไปหาไหม) ปลายสายดูร้อนรนเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ทำให้สามารถเดาได้ทันทีว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง…” หญิงสาวรีบตอบ ไม่อยากให้ใครต้องมาเห็นตนเองตอนตกอยู่ในสภาพอ่อนแอแม้แต่น้อย
(เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ… ให้พี่ไปหาดีไหม อย่างน้อยหนูจะได้มีเพื่อนคุยไง หรือจะให้พี่ไปรับออกมานั่งรถเล่นก็ได้นะคะ เลลา… ตอบพี่หน่อย)
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่อยากให้ใครเห็นฉันในตอนนี้เลย…” เลลาเริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกครั้ง ดวงตากลมยังคงเอ่อไปด้วยม่านน้ำสีใส “…อย่าถือสายฟังเสียงฉันร้องไห้เลยค่ะ วางสายไปเถอะ”
ดามิทรีซึ่งอยู่ปลายสายดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์จึงไม่ดึงดันต่อเหมือนเช่นทุกครั้ง
(เข้าใจแ
