วันใหม่ที่ไร้การนัดหมายเริ่มต้นขึ้นสายกว่าทุกวัน เลลารู้สึกเหมือนมีอะไรหนัก ๆ ทับอยู่ที่เอว เธอค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น ดวงตากลมไม่ได้บวมเป่งเหมือนเมื่อวานแล้ว เธอยกแขนของแขกพิเศษซึ่งมานอนร่วมเตียงเมื่อคืนออก ก่อนจะลุกขึ้นนั่งหาวหนึ่งทีราวกับคนนอนไม่เต็มอิ่ม เนื่องจากกิจกรรมเข้าจังหวะที่เอ่ยปากอนุญาตไปโดยไม่ทันได้ระวังหัวใจว่าจะเสพติดสัมผัสเหล่านั้น
เลลาหันมองคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่เคียงข้าง หมาป่าเจ้าเล่ห์เวลาที่หลับแบบนี้ดูไม่มีพิษสงเหมือนไซบีเรียนงี่เง่าตัวหนึ่งไม่มีผิด
“…น่ารักจังนะ เจ้าไซบีเรียน" ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม นึกอยากจะเอื้อมมือไปยีเส้นผมของชายหนุ่มที่ยุ่งเหยิงอยู่เสียจริง แต่ก็ทำได้เพียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายภาพดามิทรีตอนหลับเอาไว้
“เล่นตื่นมาแล้วชมกันแบบนี้ พี่ก็ยิ่งหลงหนูแย่เลยสิคะ" คนที่หลับอยู่ลืมตาขึ้น พร้อมกับส่งรอยยิ้มแพรวพราวให้ เมื่อรู้ตัวว่าโดนได้ยินประโยคน่าอายแบบนั้น
