My Wife Is A Former Prostitute

Chapter 3: Nostalgia

Ilang beses na akong napabuntong-hininga habang nag da-drive sa sasakyan patungo sa cafe. Hindi ko alam kung bakit ako na space-out ngayon. Kung dahil ba ito sa pagkikita namin ni Ethan or dahil lang sa stress.

Hindi ko namalayan na narating ko na pala ang cafe na sinasabi ni Gab. Cosca la pa Cita Cafe.

Hindi pa ako lumabas sa kotse ko dahil eight minutes before the meeting ay nandito na ako. Napaaga siguro ang rating ko at di ko man lang iyon namalayan dahil sa pagkikita namin ni Ethan.

Pero wala na sigurong mas mapapaaga sa babaeng naghihintay sa akin sa loob ng cafe. Wow! Just wow! Is she that desperate na pati sa oras ng meeting namin ay maaga talaga siya?

Napatingin nalang ako sa kanya na paulit-ulit tiningnan ang oras sa wrist watch niya. Mrs. Annabeth Bevero.

Sa kanya na rin ako tumitingin habang pinapatay ang oras bago ang meeting. Nawala ako sa konsentrasyon ng tumunog ang telepono ko na nasa bag. I fished it out from my bag at sinagot ang tawag galing sa unknown number.

"Hello? Who's this?"

"Good afternoon. Is this Ms. Esmeralda?"

"Yes, speaking."

"This is the secretary of Mr. Tan, Ms. Eliziah. I am just going to inform you Ms. that your scheduled meeting with Mr. Tan was moved from 6:00 pm to 3:00 pm."

"3:00 pm? What's with the sudden change of time?"

"I am not very certain with the reason Ms. Esmeralda. I just take orders from Mr. Tan."

Hindi na lang ako nakipagtalo pa sa kanya at ibinaba na ang tawag.

Tumingin ako sa babaeng naghihintay sa cafe at tumingin sa aking wrist watch.

2:48 pm

Then this situation leaves me with no other choice.

Agad kong pinaandar ang makina ng sasakyan at lumiko ng daan. Makakaya ko pa naman sigurong maabot ang 3:00 pm para makaabot sa meeting.

Halos paliparin ko na ang aking sasakyan at nakipagpatayan sa ibang nagmamaneho sa daan. Two minutes.

This sucks! Agad kong inapakan ang break dahil sa ref light na hatid ng traffic light sa gilid. Malapit na ako pero hindi ko pa tanaw ang restaurant na pupuntahan ko.

Nang makita ko ang green na kulay ay agad ko namang tinahak ang lugar papunta sa restaurant.

Casandra Morina Restaurant

Agad akong lumabas sa kotse at pumasok sa loob ng restaurant. Sinalubong naman ako ng waiter at mukhang inaabangan na ang aking pagdating.

"This way Ms. Esmeralda."

Dinala niya ako papasok sa isang silid ng Restaurant. Dumaan kami sa hallway at lumiko sa west wing. Nakita ko naman sa tapat ng pintuan ang nakaukit na VIP.

"Is someone here already?"

"Yes Ms. Esmeralda. He's waiting for you for about four minutes already."

Oh. So he's on time. Typical business man.

Mahinang tinulak ng waiter ang puntahan at hinintay akong makapasok sa loob.

But I can't.

Why is he here?! Tanong ng aking isipan habang nakatitig sa nakatalikod na pigura ng lalaki sa loob.

Why am I so dumb? Mr. Tan? Hindi ko man lang natanong si Gab sa pangalan! I'm not even thinking na ganito mapapaaga ang pagkikita namin. I am not expecting this.

"Ms. Esmeralda? Are you alright?"

Napabalik ako sa reyalidad na hatid ng katagang binitawan ng waiter. Tumango lamang ako sa kanya bago pumasok at sinara na niya ang pintuan. Nagpatuloy lang ako sa paglakad palapit sa pigura ng lalaki at tumikhim upang makuha ng buo ang kanyang atensyon.

"Our first meeting but then you're late Ms. Esmeralda."

Nanlamig naman ako sa tono ng boses na ipinaparinig niya sa akin. I should not be affected by him. I'm done with everything. Even him.

"It was just four minutes sitting bored on this chair and me driving too fast like I own the road and getting rid of that f*cking traffic light." sagot ko naman sa kanya sabay irap ng tumingin siya sa akin.

"Are you really an owner of different businesses? Because you look like an eight-year old girl having tantrums for not getting a f*cking barbie doll from a f*cking store."

Napatitig nama ako sa kanya dahil sa mga lumalabas sa bibig niya.

"Profanities." I uttered.

"Look who's talking." sasagot pa sana ako sa kanya ng biglang tumunog ang telepono na nasa aking bag.

Nang makita ko ang naka-rehistrong pangalan ay agad na nag-init ang aking mukha at parang umakyat ang lahat ng aking dugo pataas.

Sinagot ko nalang ang tawag at agad na sinabi sa kanya ang dapat niyang malaman.

"I can't make it today Mrs. Bevero. There's someone more important than you."

At ibinaba ko na ang tawag at pinatay ang aking telepono. Mas mabuti na ring na-moved ang schedule ko kay Mr. Tan para naman ay makatakas ako sa desperadang babaeng iyon.

"Who's that?"

Oh. So he exist? As if I care if he is.

"Not your problem anymore."

"Mrs. Bevero sounds familiar to me."

"You don't care about people especially from your past."

Wala siyang pakialam sa huling sinabi ko at napatingin naman sa kawalan na parang may malalim na iniisip.

Then he snap his fingers and motion it pointing his head then look upward. What's with that crazy behavior?

"Ah! I remembered."

So he was really thinking deeply about that desperate old woman.

"She's an old woman eating money for living."

What does he mean by eating money for living? Should I take it literally? Well, sounds interesting and.. gross.

"Whoa Whoa Whoahh. Don't take it literally. You look confused Ms. Esmeralda."

Hindi na lang ako sumagot pa upang hindi na mapahaba ang usapan naming dalawa.

"So shall we move on to the agenda of this meeting?"

"Maybe we can talk about it later and first settle everything about us, Lav."

Hindi ako makasagot! Anong pinagsasabi niya? I thought he already leave it unspoken.

"There's no US Mr. Tan. Let's talk about business now."

"Oh really? As far as I can remember, we didn't bid farewells to each other. Is that your own way of bre-"

"Stop it Mr. Tan. I am not here to chitchat and have a friendly conversation with you with a delicious tea in my hands. I am here for business and that's it - business."

"No no no Ms. Esmeralda. I badly wanted to know why you leave."

"Let your words left unspoken Mr. Tan. I beg you."

"Oh so you're begging now?" mapang-asar niyang sabi sa akin habang nakapinta sa kanyang mukha ang mapang-asar na ngiti.

"Shut up Mr. Tan. I don't need your f*cking statement about my actions."

"Profanities."

"Shut up!."

"I'm a big count to your company Ms. Esmeralda. You should be good to me."

"Oh really? Then show me."

Taas kilay kong sabi sa kanya. I may lose a big fish for my company but I am not loosing baits. There are too many fishes freely moving their tails in a vast ocean. Sa tingin niya ba ay madadala ako sa malaking hatid niya sa kompanya. Never in my wildest dream.

"F*cking sh-"

"We just talked earlier about profanities!" I shouted in a monotonous tone.

Hindi na siya umimik pa at ganun rin ako. Sinimulan ko nalang galawin ang mga pagkain na kanina pang naghihintay sa pagtatapos ng palitan namin ng salita.

Ganun din ang ginawa niya nang mapadako ang tingin ko sa kanya. Gutom lang siguro ito.

Like the old times.

Sa kalagitnaan ng pagkain

namin ay nagsimula kaming mag-usap. I explained everything to him and I answered all of his questions.

Natapos na naming pag-usapan ang tungkol sa business at halos isa't kalahating oras rin ang ginugol namin para rito.

He's too professional.

Bossy, serious and demanding. Should I be honored that I'm working with someone like him? I think I am almost cursed.

"Are we done?"

Napatingin naman ako sa taong kaharap ko ng bigla itong magsalita.

"Yes." pinal na sabi ko sa kanya para makapagpahinga na rin ako.

"My time is too precious Ms. Esmeralda."

Taas kilay akong napatingin sa kanya. Really? Then so what? Anong magagawa ko dun? May mapapala ba ako sa binitawan niyang salita?

"Can't you walk? Do you want me to drag you like a f*cking pig ready to be burn in a burning fire like hell where you really belong?"

"You mean you're an angel sending me from above to hell and burn me like a f*cking pig? Wa-it! Did you just told me that I'm a stupid pig?"

"Hell is pretty nice. You suit in there."

"So how was your experience?"

"You suck!"

"Now you're pissed."

"Because you pissed me off!"

"You hate me?"

"Why would I?!"

Huli na upang bawiin ko ang mga salitang binitiwan ko. Im doomed! Pinaikot niya ako!

Nakangisi naman ang kanyang mukha nang tumingin ako sa kanya. It feels like I'm facing the King of the Underworld.

"So you don't hate me?" sagot niya sa akin habang hindi pa rin nawawala ang ngisi sa kanyang mukha.

"You really are fitted in hell."

"We can live together Ms. Esmeralda."

"I'm an invader."

"You're welcomed."

"I won't."

"I'm there."

"Then I'm obviously not."

"Im the King."

"I am not a Queen."

"You were once."

"And finally wont."

"I want you."

"The feeling is not mutual."

"I don't believe you."

"As well as me towards you."

"You're the one who promised once."

"I just spoke. I did not promised."

"The words are sealed."

"You shouldn't believed on it!"

"But I believe you!"

"Then you don't have to believe me!"

Napatayo na ako sa emosyon na nabubuo sa aking dibdib. Ayokong sumabog nalang ito at maging rason para sukuan ang lahat na nagawa ko. Pagsisihan ang mga desisyon ko noong una dahil ayoko. Tama lamang ang mga ginawa ko. Tama ako.

Hindi ko na hinayaang makapagsalita pa siya kung kaya't ako na ang naunang nagsalita.

"For pete's sake Mr. Tan! We are talking here about business. You should not enter my personal life and I won't also let you! I am not here to talk about the old times because everything from the past sucked! It's a nightmare! A nightmare filling up every inch of my stupid life!"

Tumingin ako sa itaas upang pigilan ang pagtulo ng aking luha. Not now please. Hindi sa harapan niya.

Tumingin ako ulit sa kanya upang ibuhos lahat ng emosyon ko. Napahinto akong nakakatitig sa kanya.

Ang mga blangkong ekspresyon na una kong nakita noon. Ang mga matang pilit akong nilulunod sa matinding alon na hatid nito hanggang ngayon.

Did I already moved on? Pilit kong kinalimutan ang mga nangyari sa akin noon. Alaalang naging bangungot ko na sa paglipas ng panahon.

Tahimik lamang siyang nakatitig sa akin at ni hindi ko naramdaman ang pagka-ilang. Am I? Kailangan ko nang umuwi. Gusto ko nang makapagpahinga at itulog nalang lahat ng nangyari sa akin ngayon. Lalo na ang mga napag-usapan at palitan namin ng salita.

Bumuntong hininga ako bago nagsalita ulit.

"Look Mr. Tan. It is up to you if you will accept my proposal but I know I just did my part. We should act professional here. In business world, we were all strangers trying to let other people know what they want to know about us. Invading other people's privacy is not our thing. Especially being affected with what happen from the past. I'm sorry but I have to go."

At niligpit ko na ang mga papel na inilabas ko kanina para sa aking proposal at mga documents na ipinakita ko sa kaniya.

Hindi dapat ako magtagal dito. Kung maaari ay ako na lang muna ang iiwas sa gulong hatid naming dalawa lalo na kung kami ay magkasama.

Tinapunan ko siya ng tingin at tanging pagtitig lamang ang isinukli niya sa akin. Well, I think that's how he bid goodbye to me.

Tumayo na ako ng matapos akong magligpit at naglakad na patungo sa pintuan. Bawat hakbang ay mabigat para sa akin. Parang nagkaroon ako ng isa pang pagkakataon pero iniwan ko lang ito kahit na hindi ko pa man ito nasimulang pagtuunan ng pansin. I'm a mess!

Pipihitin ko na sana ang door knob ng pinto ng marinig ko ang paggalaw ng kanyang inuupuan at ang pakiramdam na nakatitig siya sa akin sa likod.

"I want you Lav. I want you back."

Hindi na ako nagdalawang isip pa at binitawan ang mga salitang kanina pa pinag-aawayan ng isipan at puso ko.

"I don't need you anymore Andrew."

Binuksan ko na ang pintuan at agad na lumabas. Naglakad ako palabas ng establisyemento at pumasok ng dali-dali sa aking sasakyan.

At doon na pumatak ang taksil na luha na nagbabadyang lumabas ng makita ko siya.

Nangako ako sa sarili kong hindi na ako iiyak pa dahil sa kanya. Pero bakit ganun? Ano na naman ito?

Andrew Louisse Tan