One

1269 Words
In that little corner, she breathed weakly as she lay her back on the cold floor. All sweaty and her eyes were full of tears. She’s literally shaking, afraid of what will happen after the sun rises into the east. Again, for the hundredth time, she cried silently as she embraced her two skinny knees with her two skinny arms. This little girl’s scared and weak heart is full of resentment and fresh wounds she could hardly feel now. Amidst the darkness that surrounds her, she slowly opened her aching eyes, and in just a matter of seconds, she saw her frail and skinny body frame, full of unbearable sores and wounds. Bloods are flowing all over her pale skin and freshly drop onto the floor she’s laying. Bloods, sweats and tears were flowing to her little innocent body, body that was well trained to the cruelty of life. Tik tak tik tak. The clock ticks repeatedly into her ears and adds up to the fear she felt inside. She started gnawing her fingernails and pushed her head into her stomach. She firmly cry because of fear and self pity. In a matter of time, the sun rays would touch her skin as those big shadows would come out beneath those dark cellars. How she wished that the time would stand still. That she can escape from that dark and horrible place. She deeply wished that all those brutality and oppression to her weak body would come to an end. A cold wind suddenly came rushing through the open little window of that room. She was surprised as her wounds suddenly felt very painful, almost unbearable. Those wounds she got from those abusive and ruthless hands. She almost shout as those violet bruises all over her face started to hurt so much that she could hardly breathe. Bruises given by those cruel and remorseless who were covered up with so much covet, selfishness and greed. She was stunned, covered her swollen eyes with her little hands as a dazzling light appeared in front of her. A hand. A hand appeared with the lights, trying to reach her little palm, as if insinuating an invitation for a place full of happiness and joy. A place without pain. A place where angels who fell off to the earth belong. Roosters started crowing. An indication that a new day was about to begin. Voices of people can be heard, as if having an early morning chitchats. Loud steps can be heard all over that big house. As if it was owned by large persons. A big shadow violently pushed the door made of metal open, holding that long black whip that symbolizes his evil soul. The whip that abuses the pitiful bodies of those children who do nothing but beg for pennies in the street so that they would have something to gamble. Children that were lured to suffering and hardship just to fed up the greed for money and illegal vices of those big people who thinks nothing but themselves. And as the shadow looked closely to that little corner of the dark room, he saw that little child with chains in her right foot, lying down the floor, with pale and skinny body and full of wounds. A child who supposed to play outside and go to school. A child whose happiness was stole from her. Lying and lifeless. The shadow frowned. He carried the lifeless body of the little girl and for him she’s already worthless. But the shadow didn’t know how much happiness the child is feeling at that moment as she embrace her freedom as a little angel in heaven. She smiled for the very first time. A smile she had never made when she was still alive. "Amber!... Hoy, Amber... gising..." Hinila na ni Arkin paupo sa kama si Amber, kahit na nakapikit pang diwata, saka itinapat ang hintuturo nya sa noo nito. May liwanag na lumabas sa daliri ni Arkin at ang liwanag na yun ay pumasok sa noo ni Amber.. Saglit lang yun at ng mawala ng liwanag unti unting dumilat ang mga mata ni Amber. Kulay pula ang unang nakita ni Arkin sa mga mata ni Amber na nung kalaunan ay nagiging itim na iyon. "Arkin!.. Anong ginagawa mo dito saking silid?" Sa halip na sagutin ni Arkin ang tanong ni Amber, bumaba ang tingin nito sa suot na damit ng diwata, hindi na nya kelangang magtanong dito kung bakit puro dugo ang damit nito, bakas pa sa mga kamay ni Amber na may ginawa na naman itong masama kaya mesirable ang hitsura nito ngayon. "Alam mo bang ilang dekada nakong naghahanap Arkin? Pero hanggang ngayon bigo pa rin ako. Bakit kaya ganun ano? Kelan ko ba mahahanap ang sagot sa madilim at katakot takot kong karanasan nung musmos pako at walang kalaban laban?" Ang kulay itim na mga mata ni Amber ay naging kulay pula, hindi lang basta pula, ito'y nag aapoy at kitang kita ni Arkin ng lumabas ang mga pangil ni Amber. Mula sa pagiging maamong diwata nito kanina, hanggang sa maging nakakatakot na bampira, hindi man lang natinag si Arkin sa kinatatayuan. "Ilang tagalupa na naman ang pinaslang mo Amber? Hindi ka man lang ba naaawa sa mga inosenteng nilalang na yun ha?" "Tingnan mong katawan ko Arkin, tingnan mo kung anong ginawa ng mga hayop na yun sakin?" Binaklas ni Amber ang maruming damit na puno ng dugo mula sa katawan, at tumambad ang puro pelat ng mga sugat nito mula sa trahedyang naganap noon..." Dahil sa hindi nila ako kauri kaya pinarusahan, binaboy nilang murang katawan at kaisipan ko. Pinatay nila ang Ama kong bampira at ang Ina kong diwata ng walang kalaban laban. Hanggang ngayon malinaw pa saking kaisipan ang mga pangyayaring iyon." "Sa pagkakaalam ko, mula ng mailigtas ka ni Shadow. at binigyang buhay muli ni Whisper ay naiba na rin ang yong buong pagkatao, Amber, Anong nangyari, nabigo ba sila sa kanilang misyon? Pero malinaw ang ibinabang kautusan ng Reyna Amethyst sa kanila? " Ngising impakta lang ang naging tugon ni Amber kay Arkin. Idinipa nito ang mga braso kasabay nun ang paglitaw ng pakpak nyang kulay pula. Nagbago rin ang kulay ng kanyang mga mata. Saka lumabas ang kanyang mahahaba at matulis na pangil. Kahit na ang kulay ng buwan na kitang kita mula sa bintana ng silid mula sa kulay puti nito ngayon ay naging pula na, maging ang ulap na nakapagitan sa buwan ay naging kulay itim na rin. Pumitik ang kanyang daliri at sa isang iglap may nakapatong ng koronang sungay sa kanyang ulo at isang mahabang sandata naman sa kanyang kamay. "Kelan pa bumalik ang pakpak mo Amber? Diba pinutol na yan ng mga tao?" "Hiniling ko kay Golden Mother Fairy na ipagkaloob ulit sakin ang aking mga pakpak, kasabay ng pagsibol nito ang unti unting pagbalik ng aking mga alaala. Ayokong kalimutan at tuluyang mabura saking isipan ang madilim kong nakaraan,, dahil yun ang huling pagsasama naming magpa pamilya." "Pero bakit nagkaganyan ang kinalabasan ng yung buong anyo? bakit hindi na purong kulay puti ang pakpak mo, bakit naging pula na ngayon?" "Itanong mo sa pakialamero mong kapatid na si Lorsan." Biglang nawalan ng gana si Amber sa tanong na yun ni Arkin. "Hindi kana mukhang anghel... Sa hitsura mo ngayon mukha ka ng dyablo..." "Anupa bang masasabi ko... Isa nga akong diwata at bampira pero ngayon nadagdagan na yun... Dahil isa na akong dyablo na maniningil ng pautang sa mga tagalupang nagkasala sa angkan namin.... Har...har...har..." ?MahikaNiAyana
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD