บทที่ 7

820 Words

　　ขณะที่จอยกำลังจะสบถด้วยถ้อยคำหยาบคายร้ายกาจ เบ็นก็ตามเข้ามาในห้องน้ำด้วยความรู้สึกสบายอารมณ์ 　　ชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าออกและพูดช้า ๆ “เอาเลย ผมไม่รังเกียจที่จะให้คุณสบถบนเตียง” 　　จอยได้ฟังถึงกับพูดไม่ออก 　　เมื่อเบ็นอวดหุ่นงามของเขาต่อสายตาของหญิงสาว จอยยังคงมองเมินไปทางอื่นด้วยความเขินอาย ถึงแม้ว่าเธอมีอะไรกับเขาแล้วก็ตามที 　　เดี๋ยวนะ มันยังไม่จบอีกหรือไง? เขาถอดเสื้อผ้าออกทำไม? 　　ขณะที่จอยกำลังจะถาม เธอได้ยินเสียงน้ำไหลซู่จากฝักบัวด้านหลัง 　　เมื่อเป็นเช่นนั้น เธอก็จำใจต้องออกมาจากห้องน้ำเสียเอง 　　ทันทีที่เธอเห็นเบ็นเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูสีชมพูของเธอพันรอบเอว จอยกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว 　　“คุณ... ไม่อยากกลับบ้านหรือไง” 　　เบ็นเหลือบมองเธอโดยไม่ตอบคำถาม จากนั้นเดินตรงไปที่เตียงของเธอแล้วทิ้งตัวลงนอน 　　หญิงสาวเห็นภาพนั้นแล้วก็จนปัญญา 　　เห็นชัดแล้วว่าไม่มีทางที่เขาจะออกไปจากห้องนอนของเธอ 　　ขณะที่จอยกำลังคิดว่าคืนนี้เธอควรนอนที่ไหน เบ็นซึ่งอยู่บนเตียงก็พูดด้วยน้ำเสียงขัดใจ 　　"มานี่สิ" 　　จอยรู้ว่าการปฏิเสธเขาไม่ใช่เรื่องฉลาด เพราะถ้าขืนทำ มันจะต้องเป็นเรื่องเป็นราวและครอบครัวของเธอจะต้องรู้เรื่องแน่ ๆ 　　หญิงสาวก้าวเดินไปหาเบ็นอย่างเชื่องช้า และวินาทีที่เธอเข้าใกล้เตียง เขาก็กระชากตัวเธอ 　　“อุ๊ย!” 　　จมูกของเธอกระแทกแผ่นอกบึกบึนของเบ็นจนมันรู้สึกชา และน้ำตาเอ่อคลอสองตาของเธอ 　　จอยอยากจะนวดจมูก แต่ถูกเขากกกอดไว้ 　　ทั้งสองอยู่ในท่าที่ดูเหมือนกับเบ็นกำลังนอนกอดตุ๊กตาหมี 　　ประเด็นก็คือ เธอไม่ใช่ตุ๊กตาหมี! มันอึดอัดจะแย่ที่โดนกอดแน่นขนาดนี้! 　　แม้จะรู้สึกไม่สบายตัว แต่จอยไม่ปริปากพูดอะไร เธอตัดสินใจจะปล่อยเลยตามเลยจนกว่าเบ็นจะหลับ 　　ตอนแรกเธอคิดว่าเธอคงนอนไม่หลับเพราะท่านอนอันแสนอึดอัดนี้ 　　อย่างไรก็ตาม เมื่อจอยลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลาเช้าแล้ว 　　และไม่มีใครนอนอยู่ข้างกาย เธอเห็นก็แต่ผ้าเช็ดตัวสีชมพูตรงปลายเตียง 　　ถ้าเบ็นไม่ได้ทิ้งเสื้อผ้าไว้ในห้องน้ำ เธอคงจะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เป็นเพียงความฝัน 　　“ติ๊ง!” เสียงเตือนจากโทรศัพท์ดึงความสนใจของจอย 　　เธอเห็นข้อความหนึ่งปรากฏอยู่ด้านบนของหน้าจอ ข้อความนั้นให้ความรู้สึกบีบบังคับ ช่างเหมือนกับผู้ส่ง เบ็นจอมวางอำนาจ 　　“สาวน้อย ตื่นแล้วโทร. หาผมด้วย!” 　　จอยดูข้อความนั้นแล้วพูดอะไรไม่ออก 　　...... 　　ทางตอนเหนือของเมืองนี้ ผืนป่าซึ่งครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลถูกกว้านซื้อไปเมื่อสองสามปีก่อน และมีการสร้างที่พักตากอากาศส่วนตัวขนาดใหญ่ในพื้นที่ดังกล่าว 　　มีศาลา ลานหิน และบ้านพักหลายหลังรอบ ๆ ที่พักตากอากาศ รวมทั้งสระบัวซึ่งมีฝูงปลามากมาย 　　ที่แห่งนี้ไม่เพียงแต่มีภูมิทัศน์อันสวยงาม แต่ยังติดตั้งระบบรักษาความปลอดภัยภายในบ้านที่ทันสมัยที่สุดในโลกอีกด้วย 　　มีป้ายชื่อติดอยู่ที่ทางเข้าด้านหน้า เขียนว่า "พาวิลเลียนแมนชัน" 　　แค่ชื่อของสถานที่ก็สะท้อนถึงความวางอำนาจและความมาดมั่นของผู้เป็นเจ้าของแล้ว 　　เจ้าของจะต้องเป็นคนใหญ่คนโตไม่ใช่เล่น จึงสามารถกว้านซื้อที่ดินผืนยักษ์และสร้างสถานพักตากอากาศส่วนตัวที่ทั้งหรูหราและล้ำสมัย 　　ทันทีที่มาถึงโฮมออฟฟิศของ พาวิลเลียนแมนชัน เบ็นมองดูข้อความที่ส่งไปบนโทรศัพท์ของเขาพร้อมรอยยิ้ม 　　อันที่จริง มีเอกสารกองโตรอการอนุมัติจากเขา แต่เห็นชัดว่าเบ็นไม่มีอารมณ์จะอ่านอะไรทั้งนั้น 　　จังหวะที่นาธาน สก็อตต์ ซึ่งเป็นผู้ช่วยส่วนตัวเข้ามาในห้อง เขาเห็นเบ็นกำลังจับจ้องโทรศัพท์ด้วยแววตาอ่อนโยน 　　นาธานทำงานให้เบ็นมานับสิบปี แต่นี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เขาเห็นเบ็นมีอาการเหม่อลอย 　　และเนื่องจากเขาไม่เคยเห็นอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าของเบ็นมาก่อน ผู้ช่วยจึงประหลาดใจ แล้วเขาก็รู้สึกด้วยว่า เบ็นดูมีชีวิตชีวามากกว่าที่เคย 　　"อะแฮ่ม..." 　　นาธานกระแอมเพื่อดึงความสนใจจากเบ็น 　　ทันทีที่เบ็นเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหน้าชายหนุ่มหายวับไป แล้วเขาก็ปั้นหน้าเย็นชาเคร่งขรึมตามเดิม 　　การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันทันทีเช่นนั้นทำให้นาธานนึกสงสัยว่า รอยยิ้มที่เขาเพิ่งเห็นบนใบหน้าของเบ็นเป็นเพียงภาพลวงตาใช่หรือเปล่า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more