บทที่ 5

802 Words

　　เขาคือ เบ็น พาดิลลา! 　　พอจอยทำท่าจะกรีดร้องตามสัญชาตญาณ เบ็นก็เอามือปิดปากเธอในทันที 　　“ยังไม่ถึงเวลาที่คุณจะกรีดร้อง!” 　　เสียงของเขาทุ้มลึกและเย้ายวนเหมือนเช่นเคย แต่มันกลับทำให้จอยสั่นสะท้าน 　　แน่นอนว่าเป็นเพราะความทรงพลังของเบ็น แม้ว่าชายหนุ่มจะระบายรอยยิ้มยียวนบนใบหน้า แต่เขาก็แผ่รัศมีความเคร่งขรึมน่าเกรงขามออกมาอยู่ดี 　　จอยจึงหวาดกลัวเขา 　　แต่เรื่องของเรื่องก็คือ เธอไม่รู้ว่าเหตุใดเบ็นจึงมาตามหาเธอ เพราะในชีวิตเก่า ทั้งสองไม่ได้ติดต่อกันอีกนับจากวันนั้น 　　เขาอยากเป็นผู้ชายของเธอจริง ๆ น่ะเหรอ? 　　"คุณ... คุณมาที่นี่ทำไม" 　　ยิ่งไปกว่านั้น จอยเพิ่งย้ายกลับมาที่นี่เมื่อตอนบ่าย พอตกค่ำเขาก็มาหาเธอถึงในห้อง ช่างเป็นผู้ชายที่จัดเจนอะไรเช่นนี้! 　　เนื่องจากจอยเกิดที่นี่ เธอจึงเข้าใจดีว่าผู้คนแถบนี้มีภูมิหลังที่แตกต่างกัน 　　อีกทั้งพวกที่มีนามสกุลพาดิลลาต่อท้ายก็หายากไม่เพียงแต่ในเมืองนี้ แต่ทั่วประเทศเลยก็ว่าได้ 　　สรุปว่าเขาเป็นใครกันแน่? 　　แล้วในสนามก็มีสุนัขเฝ้าอยู่ด้วย รวมทั้งบอดี้การ์ดที่คอยเดินสำรวจตรวจตราตอนกลางคืน 　　เขาหนีรอดสายตาเหล่านั้นและเข้ามาในห้องของเธอได้อย่างไร? 　　เบ็นมองดูจอยที่กำลังตื่นตระหนก และดูเหมือนจะพอใจ 　　ถึงกระนั้นเขาก็จะไม่ไขข้อสงสัยต่าง ๆ ของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการตามหาใครหรืออยากจะไปที่ไหน เขาจะหาวิธีได้เสมอ 　　“คุณบล็อกเบอร์ผมทำไม” 　　เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เบ็นชักโกรธขึ้นมาอีก 　　โดยปกติแล้วผู้หญิงทุกคนจะเข้ามาเสนอตัวให้เขา 　　แต่จอยเป็นสาวน้อยไร้เดียงสา แล้วเธอกลับบล็อกหมายเลขโทรศัพท์ของเขา! 　　ตอนแรกเขาตั้งใจว่าค่อยไปพบเธอหลังจากเสร็จงานทุกอย่างแล้ว 　　อย่างไรก็ตาม เขาเอาแต่หวนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ชายหนุ่มจึงต้องพักเรื่องงานไว้ก่อนและรีบโทร. หาเธอ 　　นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโทร. หาผู้หญิงก่อน แต่เมื่อเขากดหมายเลข เขาได้รับเพียงข้อความตัดสาย 　　หลังจากถามบรรดาลูกน้อง เบ็นก็ตระหนักว่าหมายเลขของเขาถูกบล็อก! 　　เยี่ยม นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนทำกับเขาแบบนี้ 　　เขาโมโหมาก และสั่งให้ลูกน้องค้นหาว่าเธอพักอยู่ที่ไหน 　　ตอนที่เบ็นเข้ามาในห้องของเธอ เขาได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำ เขารู้สึกเร่าร้อนไปทั่วร่างในทันใด 　　เมื่อได้ตัวเธอมาอยู่ในกุมมือแบบนี้ เขาก็สามารถใช้เวลาสั่งสอนบทเรียนที่ "ไม่อาจลืม" ให้เธอได้อย่างเต็มที่ 　　ส่วนจอยซึ่งถูกเบ็นรวบคอ ไม่กล้าพอที่จะบอกความจริงกับเขา 　　เธอหลบเลี่ยงสายตาของชายหนุ่ม แล้วพูดด้วยเสียงขาด ๆ หาย ๆ "ฉัน... ฉันทำโทรศัพท์ตก ฉันคิดว่าโทรศัพท์พังแล้ว" 　　เมื่อเป็นเรื่องโกหก จอยรู้ว่าเธอสู้คาร์ลีไม่ได้ และเธอหวังอย่างหมดใจว่า เบ็นจะหลงเชื่อเธอ 　　อย่างไรก็ตาม กลับกลายเป็นว่าเธอหวังสูงเกินไป 　　“โอ้ จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าให้เสียเรื่องอีกจะดีกว่า” 　　จบคำพูดนั้นเบ็นก็โน้มตัวลงและยกร่างจอยขึ้นมาในอ้อมแขน 　　ทันทีที่ถูกยกร่างขึ้นจากพื้น จอยกรีดร้อง 　　แต่จังหวะที่เธอส่งเสียงร้อง เบ็นประกบจูบที่ริมฝีปากของหญิงสาวแล้วกดร่างเธอลงบนเตียง 　　อ้อ ตอนนี้เบ็นรู้แล้วว่าทำไมชื่อจอยจึงหมายถึงความสุข การจูบริมฝีปากของเธอดูเหมือนจะปลุกเร้าความสุขในตัวเขา 　　จอยเองก็รู้สึกทึ่งกับสัมผัสละมุนจากริมฝีปากนุ่ม ๆ ของเขาบนริมฝีปากของเธอ 　　เธอเกือบลืมไปเสียแล้วว่า เขาใช้เวลาทำเรื่องบนเตียงนานขนาดไหนเมื่อคืนก่อน 　　อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่เธอจำได้ก็คือ เบ็นยังไม่เคยจูบเธอที่ริมฝีปาก 　　และในตอนนี้ ชายหนุ่มเริ่มใช้กำลังกับเธอและรุกเร้าทุกทางที่ทำได้ ราวกับว่าเขาจะกลืนกินจอยเสียเดี๋ยวนั้น 　　เมื่อคิดได้ว่าเบ็นกำลังจะทำอะไร จอยก็ตัวเกร็งขึ้นมาทันที จากนั้นเธอพยายามผลักเขาออกด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี หากแต่ไม่ได้ผล 　　และตอนนั้นเอง ใครบางคนมาเคาะประตู "ก๊อก ก๊อก!" 　　จากนั้นทั้งสองก็ได้ยินคุณปู่บิลลี่ร้องถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง "เกิดอะไรขึ้น จอย เปิดประตูสิ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more