เกิดใหม่ภารยาซีอีโอตัวแสบ

บทที่ 4

　　เมื่อได้ยินเช่นนั้น เทเรซาก็พูดไม่ออก สตรีสูงวัยมองไปทางคาร์ลี

　　คาร์ลีแย้มยิ้มแล้วพูดว่า "แน่นอน จอย เรารู้ว่าเธอจะแต่งงานและจากที่นี่ไปในวันหนึ่ง เพราะอย่างนี้เราจึงต้องใช้เวลาร่วมกันให้มากขึ้นไม่ใช่หรือ"

　　“อีกอย่างนะ คุณปู่ก็แก่แล้วด้วย ท่านดูแลเธอไม่ได้หรอก แล้วท่านเองก็ชอบความเงียบสงบด้วย เพราะฉะนั้นเธอควรให้คุณปู่อยู่ตามลำพังจะดีกว่า”

　　คาร์ลีคิดว่านั่นคือสิ่งที่คุณปู่บิลลี่ต้องการในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่บิลลี่ได้ยินสิ่งที่หลานสาวพูด สีหน้าของชายชราก็หม่นลง

　　ความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ก็คือ คนเราย่อมต้องการให้สมาชิกในครอบครัวอยู่รายล้อมพร้อมหน้าในช่วงบั้นปลายของชีวิต

　　จอยกุมสองมือของคุณปู่เพื่อปลอบโยนและพูดพร้อมรอยยิ้มว่า "ฟังดูชอบกลนะ คาร์ลี คุณปู่ก็เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราไม่ใช่หรือ"

　　คาร์ลีได้ยินเช่นนั้นก็หุบยิ้มในทันที ขณะที่จอยพูดต่อว่า

　　“และด้วยความที่คุณปู่แก่แล้ว ฉันจึงต้องอยู่กับท่าน คุณปู่เป็นคนดูแลฉันมาตั้งแต่ฉันยังเด็ก ตอนนี้ฉันโตแล้ว ฉันก็ควรดูแลท่านสิ!”

　　เมื่อได้ฟังคำพูดอันน่าชื่นใจของจอย คนเป็นปู่ก็ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจในทันที

　　ส่วนคาร์ลีรู้สึกตกใจ เธอกำลังมองจอยซึ่งพูดขัดคอเธอไปเสียทุกอย่าง

　　จอยเคยเป็นคนหัวอ่อนและพูดจานุ่มนวลไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนี้เธอดูเปลี่ยนไปจากเดิมนักล่ะ?

　　เมื่อคืนจอยดื่มน้ำผลไม้ไปไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยได้อย่างไรกัน?

　　คาร์ลีรู้สึกงุนงง ขณะเดียวกันนั้น เทเรซายังคงพยายามเกลี้ยกล่อมให้จอยอยู่ที่นี่ต่อไป

　　อย่างไรก็ตาม จังหวะที่เธอกำลังจะพูด บิลลี่เอ่ยขึ้นเสียก่อน

　　“เอาละ ในเมื่อจอยโตแล้ว ก็สุดแล้วแต่เจ้าตัวจะตัดสินใจเถอะนะ”

　　ทันทีที่คาร์ลีกับเทเรซาได้ยินเช่นนั้น สองแม่ลูกก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปล่อยเรื่องนี้ไป

　　เมื่อเห็นทั้งสองคนสงบปากสงบคำ จอยก็ยิ้มและพูดว่า “เดี๋ยวนะ คาร์ลี รถที่คุณปู่ซื้อให้วันเกิดฉันเมื่อเดือนที่แล้วน่ะ กุญแจรถอยู่กับเธอใช่ไหม เธอช่วยคืนให้ฉันด้วยนะ”

　　สีหน้าของคาร์ลีเปลี่ยนไปทันทีได้ยินอีกฝ่ายพูดเช่นนั้น

　　จริงอยู่ที่บิลลี่ซื้อรถเป็นของขวัญให้จอย แต่คาร์ลีต่างหากที่เป็นคนเลือกรถคันนั้น

　　อันที่จริงเธอฝันอยากได้รถคันนี้มานานแล้ว แต่ไม่มีปัญญาจะเก็บเงินซื้อเอง เธอจึงยุให้จอยอ้อนขอรถคันนี้จากคุณปู่

　　เนื่องจากจอยขับรถไม่เป็น คาร์ลีจึงคิดว่าเธอน่าจะเป็นคนที่ได้ใช้รถ

　　แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าจอยไม่เพียงแต่จะย้ายออกจากบ้านในวันนี้ แต่จะเอารถไปด้วย

　　ทั้งที่ไม่เต็มใจจะคืนรถให้อีกฝ่าย แต่คาร์ลีก็จำต้องทำเช่นนั้น

　　“อ๋อ เอ่อ ได้สิ เดี๋ยวฉันจะคืนกุญแจให้”

　　จอยยิ้มขันคำพูดตะกุกตะกักของคาร์ลี แต่มันยังไม่หมดแค่นั้น!

　　“ขอบใจ คาร์ลี อ้อ อย่าลืมคืนกระเป๋าแล้วก็เครื่องประดับที่ฉันเคยให้ยืมไปด้วยล่ะ!”

　　คาร์ลีหน้าซีดเพราะคำพูดนั้น

　　แต่เมื่อมีคุณปู่บิลลี่อยู่ด้วย เธอไม่สามารถพูดอะไรได้มากไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องคืนทุกอย่างให้จอย

　　จากนั้นจอยตวัดสาายตาไปทางเทเรซา

　　“คุณป้าเทเรซาคะ ตอนนี้หนูก็โตแล้ว คุณป้าช่วยคืนเรือยอตช์และทรัพย์สินมรดกของพ่อกับแม่ให้หนูได้ไหมคะ”

　　เทเรซาได้ฟังแล้วถึงกับอึ้ง ผู้เป็นป้ารีบสวนกลับทันทีว่า “หนูยังไม่รู้ตัวว่าหนูยังอ่อนต่อโลกแค่ไหนนะ จอย ป้าช่วยดูแลให้ก่อนจะดีกว่า ตกลงไหม?”

　　“ไม่เป็นไรค่ะ คุณป้าเทเรซา! คุณปู่ช่วยดูแลแทนได้ค่ะ”

　　แน่อยู่แล้วว่าเทเรซาเธอจะไม่พูดว่าบิลลี่อ่อนต่อโลก!

　　หลังจากฟังสิ่งที่จอยพูด บิลลี่ก็เห็นด้วย "ใช่ ไปเอามันมาสิ!"

　　เมื่อดูสถานการณ์แล้ว เทเรซาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องส่งทรัพย์สินทั้งหมดที่เป็นของจอยคืนให้เจ้าตัว

　　ด้วยเหตุนี้จอยจึงได้ทรัพย์สินของเธอคืนและออกจากบ้านไปพร้อมกับคุณปู่

　　ส่วนเครื่องแต่งตัว เธอไม่เอาไปแม้แต่ชิ้นเดียว

　　นั่นเป็นเพราะว่าในชีวิตเก่า คาร์ลีอิจฉารูปร่างหน้าตาของเธอ อีกฝ่ายจึงมักจะแนะนำให้จอยสวมใส่สิ่งที่ไม่เหมาะกับตัวเธอ

　　ยิ่งไปกว่านั้น เสื้อผ้าทุกตัวที่จอยเคยสวมก็ล้วนแล้วแต่ด้อยคุณภาพและราคาถูก

　　จอยจึงมีผดผื่นขึ้นตามตัวเพราะสวมใส่เสื้อผ้าที่ระคายผิว

　　ยิ่งไปกว่านั้น คาร์ลีชอบแอบใส่อะไรบางอย่างในอาหารของเธอด้วย!

　　เพราะเหตุนั้นเธอจึงน้ำหนักขึ้นพรวดตอนเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย และไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถลดไขมันได้

　　โชคดีที่ตอนนี้เธอได้มีชีวิตใหม่ในวัยสิบแปดวัยที่สุดแสนวิเศษสำหรับเด็กสาว

　　คืนนั้น ขณะยืนอยู่ในห้องน้ำของห้องนอนเดิมที่เธอเคยอยู่ จอยมองเห็นรูปโฉมอันงดงามและหน้าตาชวนมองของตัวเองในกระจก

　　เมื่อรู้ชัดว่าเธอสามารถควบคุมชีวิตตัวเองได้ จอยก็รู้สึกตื่นเต้น

　　หลังจากอาบน้ำเสร็จ จอยออกมาจากห้องน้ำด้วยความตื่่นเต้นดีใจสุด ๆ แต่ทันใดนั้นเธอถูกเบ็น พาดิลลา รวบร่างและกดเธอตรึงติดกับผนัง

　　ชายหนุ่มรวบคอของเธอโดยพลัน แล้วเธอก็ได้ยินสุ้มเสียงเย็นชาอันคุ้นหู

　　“ดื้อจริงนะ แม่สาวน้อย คุณว่าผมควรลงโทษคุณยังไงดี”