Little Moon hearts : 4
1721 Words
ฮือๆ “บาร์หนีไป”
“ไม่ บาร์ไม่ไปไหนทั้งนั้น น้ำฟ้าต้องไปกับบาร์”
หมับ!! “โอ้ย”
“พวกแกคิดว่าจะหนีไปจากฉันหรอ ฉันหน่ะชอบที่สุดเลยแขนสวยๆของผู้หญิง”
“อย่านะ ขอร้อง อย่าทำเพื่อนหนู ฮึก”
ฉึบ กรี๊ดดดด
“อย่า อย่าทำ อย่าทำน้ำฟ้า” เฮือก หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ยกมือลูบหน้าตัวเองที่มีเหงื่อซึมเต็มไปหมด มองนาฬิกาก็พบว่าเวลาหกโมงเช้า อ่า ทำไมรู้สึกเหนื่อยจัง
ตึก ตึก ฟิ้ว เวลาโพล้เพล้ลมพัดจนใบไม้ร่วงหล่นสู่พื้น ข้างหน้ามีที่เก็บอัฐิเต็มไปหมด เดินมาหยุดหน้าอัฐิหนึ่งก่อนจะวางดอกไม้ลง แต่จู่ๆตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา
“ฉันเอาดอกไม้ที่เธอชอบมาให้แล้วนะ” ฮึก เม้มปากแน่นเพื่อกลั่นเสียงสะอื้นยกมือปาดน้ำตาตัวเองเพื่อไม่ให้หล่นถูกเจดีย์เก็บอัฐิ
“ทำไมคนๆนั้นถึงไม่เป็นฉัน ทำไมมัจจุราชต้องพรากแกไปจากฉันด้วย”
“น้ำฟ้า ฉันไม่เคยนอนหลับเลยสักครั้ง ฉันพยายามแล้ว ฉันพยายามจนถึงที่สุดแล้ว ฮึก ฉัน ฮึก พยายามแล้ว” ขอโทษ น้ำฟ้าฉันขอโทษ เข่าทรุดลงกับพื้นยกมือปิดหน้าตัวเองโดยไม่สามารถกลั่นเสียงร้องให้ไว้ได้ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามามันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด
“เรื่องมันผ่านมานานแล้วอย่าไปยึดติดกับมันเลย”
“หลวงพ่อ”
“ยังฝันร้ายอยู่ใช่ไหม ลองไม่คิดถึงมัน อะไรๆอาจจะดีขึ้นถ้าโยมไม่คิดจริงจังกับมัน”
“บาร์พยายามแล้ว มันโหดร้ายเกินที่บาร์จะลืมมันไปได้”
“หลวงพ่อก็เคยเป็นเหมือนโยมบาร์นะ แต่คนเราต้องดำเนินชีวิตต่อไป หลวงพ่อหยุดยึดติดกับสิ่งนั้น พอทำได้ดังนั้นหลวงพ่อก็จะเห็นทางสว่างที่จะต้องก้าวต่อไป นั่นก็คือความสงบสุข”
“....”
“โยมเป็นคนที่เข้มแข็งนะ” ฉันกราบลงก่อนที่หลวงพ่อจะเดินจากไป หันไปมองรูปนั้นอีกครั้ง ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเธอนั้นมันทำให้เผลอยิ้มตามถึงภายในใจมันจะเศร้ามากแค่ไหน
ดับเครื่องยนต์ทันทีเมื่อถึงบ้าน ผมมองไปยังตัวบ้านที่ไม่ค่อยอยากเข้าไปสักเท่าไหร่ตั้งแต่มีผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ แต่วันนี้เหมือนบ้านจะเงียบเป็นพิเศษ
“เธอไม่อยู่บ้านหรอครับ” เอ่ยถามป้าพลอยที่กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่
“คุณหนูไม่อยู่หรอกค่ะ ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้วป่านนี้ยังไม่กลับเลย สงสัยจะไปทำงาน”
“หึ หวังว่าจะไปทำงานเหมือนที่ป้าพูดนะครับ”
“อย่าหาว่าป้าจุ้นจ้านเรื่องเจ้านายเลยนะคะ คุณหนูเธอเป็นคนจิตใจดี ทำไมคุณชายถึงไม่ชอบเธอละคะ”
“เพราะผมเกลียดผู้หญิงหน้าเงินไงครับ ผู้หญิงอย่างบาร์บี้เธอไม่มีค่าสำหรับผม”
“ยังไงก็แต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้ว คุณชายดูแลเธอหน่อยก็ดีนะคะ เมื่อเช้าป้าเห็นหน้าตาเธอดูไม่สดชื่นเลย” หึ เมื่อวานยังเถียงคำไม่ตกฟากพอมาวันนี้กลายมาเป็นอีกแบบ เธอมันแสดงละครเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นเก่งจริงๆ
“เอ้า คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ ป้าเตรียมน้ำตะไคร้ไว้ให้พอดีป้าเห็นคุณหนูดูซึมๆเลยเป็นห่วง” ผมไม่ได้หันไปมองคนที่กำลังเดินมานั่งร่วมโต๊ะอาหาร
“ขอบคุณค่ะ” เพราะดูว่าวันนี้เธอไม่มีท่าทีจะกวนประสาทผมจึงเงยหน้าขึ้นแต่กลับต้องขมวดคิ้วหลังจากเห็นใบหน้าขาวใสที่ตอนนี้กำลังซีดเซียว ดวงตาแดงก่ำเหมือนเกิดจากการร้องให้
“วันนี้อยากเรียกร้องความสนใจอะไรอีกล่ะ” เธอเพียงเบือนหน้าหนี
“....”
“ทำไม ปกติก็จะแก้ตัวตลอดเลยนี่ ทำไมวันนี้ไม่แก้ตัวล่ะ”
“วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมานั่งทะเลาะกับนายหรอกนะ กลับมาจากทำงานเหนื่อยๆกินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะ อย่าหาเรื่องไร้สาระมาทะเลาะกับฉันเลย” เผลอขับกรามแน่นก่อนจะกระชากแขนของเธอ ผมไม่ใช่คนใจดีที่ยอมให้ผู้หญิงหน้าเงินอย่างเธอมาพูดจาเชิงสั่งใส่หรอกนะ
“ดีเลย ฉันอยากอาบน้ำพอดี เธอไปเตรียมน้ำให้ฉันก็แล้วกัน หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้างไม่ใช่กินนอนใช้เงินฉันไปวันๆ”
“ได้ค่ะ ค่อยตามขึ้นไปนะคะคุณสามี”
พอเข้ามาในห้องได้ไม่นานฉันก็มุ่งหน้าไปเตรียมน้ำให้เขา “ หึ เดียวภรรยาคนนี้จะเตรียมน้ำไว้ให้อย่างดีเลยล่ะ” มือขวากดปรับอุณหภูมิของน้ำพอเอามือไปแตะก็ถึงกับสะดุ้ง เย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งตอนละลายเป็นน้ำ
พอจะหันหลังออกจากห้องน้ำกลับต้องชะงักพร้อมกับเบือนหน้าหนี ร่างสูงตรงหน้ามีเพียงผ้าที่ปกปิดส่วนล่างไว้ส่วนท่อนบนก็เปลื่อยเปล่าไร้เสื้อผ้า “ทำไมไม่ไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำ”
“นี่มันห้องฉัน จะถอดตรงไหนก็ได้ หึ ทำเป็นเบือนหน้าหนีอย่างกับสาวบริสุทธิ์แต่จริงแล้วกลับตรงกันข้าม”
“พูดอีกก็ถูกอีก แหม่ มีสามีหุ่นแน่นเปรี๊ยะแบบนี้ใครจะอดใจไหว” ทว่าไม่เพียงแค่พูดเท่านั้นฉันกัดริมฝีปากตัวพร้อมกับยื่นมือไปลูบแผงอกของเขาจนอีกฝ่ายชะงัก
“เธอจะทำอะไร”
“ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองคนแถมยังเป็นสามีภรรยาตามกฏหมาย นายคิดว่ามันกำลังจะเกิดอะไรขึ้น” พรึบ!! เซถอยหลังเล็กน้อยเมื่อเขาผลักออก
“อดอยากมากถึงต้องมายั่วฉันเลยหรือไง”
“ฉันรู้หน่าว่าตอนนี้นายมีอารมณ์ ทำไมไม่ปลดปล่อยมันออกมา จะอดทนไว้ทำไม” ฉันเบิกตากว้างเมื่อถูกจับเหวี่ยงลงบนเตียงพร้อมกับนายเคนตะตามมาคร่อมไว้
“ผู้หญิงอย่างเธอต่อให้ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าฉันก็เอาไม่ลงหรอก คงผ่านผู้ชายมาหลายคนแล้วสินะ”
“นี่นาย”
“ทำไม โกรธฉันหรอ”
“งั้นนายก็ควรดีใจนะที่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมาเยอะ แถมยังมากมายประสบการณ์” ยืนมือแตะที่ใบหน้าของเขาก่อนจะถูกปัดออก
“ออกไปซะ”
“ไม่ลองหน่อยหรอ”
“ฉันบอกให้ออกไปจากห้องฉัน เดี๋ยวนี้”
ปัง!! ถูกลากออกจากห้องพร้อมกับประตูที่ปิดลงแต่ไม่นานก็มีเสียงร้องของคนในห้องดังขึ้น แอบกลั้นเสียงหัวเราะไว้พอหันหวังจะเดินกลับห้องตัวเองก็เห็นว่ามีป้าพลอยยืนอมยิ้มอยู่
“เอ่อ ป้ามีอะไรหรือเปล่า”
“ป้าได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายก็เลยขึ้นมาดู กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อ้อ วันนี้ละครที่ป้าชอบเล่นไม่ใช่หรอคะ”
“จริงด้วย ตายแล้วถึงเวลาแล้วด้วย งั้นป้าขอตัวก่อนดีกว่า” พอป้าพลอยเดินออกไป ฉันก็ลงไปยังห้องนั่งเล่นหยิบรีโมทเปิดอะไรดูแก้อาการปวดหัวที่เกิดจากการไปกวนประสาทนายเคนตะเมื่อกี้
มาหยุดอยู่ที่รายการละครเรื่องหนึ่งที่ป้าพลวยแกชอบ ใช่ว่าฉันไม่ชอบดูละครแต่เพราะไม่ค่อยมีเวลาว่างได้ดู ครั้งนี้มีเวลาก็เลยลองดูบ้าง แต่จู่ๆละครก็สลับไปเป็นข่าวรายงานสด ไม่ได้สนใจอะไรมากจึงเดินไปหยิบขนมเพื่อเอามากิน
รายงานสถานการณ์สดค่ะ เมื่อเวลา 19:00 นาฬิกาของวันนี้ได้เกิดเหตุหญิงสาวมัธยมปลายถูกฆาตกรรมบริเวณบ้านร้างแห่งหนึ่ง สภาพศพชิ้นส่วนถูกตัดออกเป็นชิ้นส่วนคาดว่าคนร้ายจะใช้อาวุธมีดในการฆ่าเด็กสาว โดยจากการที่ท่าน ผบ.ตร. ได้ให้ข้อมูลมา รูปแบบคดีคล้ายกับเมื่อสี่ปีที่แล้วที่มีการก่อเหตุในรูปแบบนี้ตอนวันที่ 29 กุมภาพันย์ 25xx ซึ่งอาจจะเป็นการก่อเหตุซ้ำหรือยังไงยังไม่ทราบข้อมูลแน่ชัด
ตุ๊บ
Rrr Rrr
เพราะเสียงมือถือที่ดังในเวลาต่อมามันตรงกับขณะที่กำลังจะล้มตัวนอน พอหยิบมันขึ้นมาดูก็ปรากฏเป็นเบอร์ของที่บ้าน
(หนูบาร์อยู่ไหน)
“ถ้าพ่อจะโทรมาหาเธอ ทำไมไม่โทรเข้าหาเธอโดยตรงเลย โทรหาผมทำไม”
(ฉันถามว่าหนู่บาร์อยู่ไหน อยู่ที่บ้านหรือเปล่า) ผมชะงักกึกกับเสียงรีบร้อนจากคนในสาย
“สงสัยจะนั่งดูละครที่ห้องรับแขก พ่อมีอะ…”
(ลงไปหาเธอเดี๋ยวนี้ อย่าให้เธอออกไปไหน)
รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ยัยมันมีดีอะไรทำไมพ่อต้องคอยเป็นห่วงเป็นใยด้วย ผมเดินลงไปยังห้องรับแขกแต่กลับมีเพียงทีวีที่เปิดอยู่ ขนมตกเรี่ยราดเต็มพื้น ในหน้าจอยังปรากฏรายงานข่าวสด ยกมือปิดหน้าตัวเองเพราะตอนนี้ลมแรงจนพัดเข้ามาในบ้าน
“ป้าพลอย”
“คุณชายมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ดึกแล้วทำไมไม่ปิดประตูบ้าน ฝนกำลังจะตกแล้วด้วย จะเปิดให้ฝนสาดเข้ามาในบ้านหรือไง”
“เอ๊ะ ป้าจำได้นะคะว่าป้าปิดประตูแล้ว หรือว่าคุณหนูจะเปิดออกไปนั่งเล่นข้างนอก เมื่อกี้ป้ายังเห็นคุณหนูนั่งดูข่าวอยู่เลย” ทำไมผมเริ่มรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกไป ขนมหกเต็มพื้นประตูถูกเปิดออกแต่ไร้วี่แววของคน
“ป้าครับ ช่วยขึ้นไปดูให้หน่อยว่าบาร์อยู่บนห้องหรือเปล่า”
“ได้ค่ะ” ผมแยกกับป้าพลอยเดินออกมาดูนอกบ้านกลับไม่พบบุคคลที่ตามหาตัวอยู่ พอเดินเข้าไปในบ้านก็พบว่าป้าพลอยวิ่งหน้าตาตื่นลงมา
“คุณหนูไม่ได้อยู่บนห้องค่ะ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะคุณเคน คุณหนูหายไปไหน ปกติเธอจะไม่ออกจากบ้านตอนดึกโดยที่ไม่ได้บอกป้า”
“ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
โปรดติดตามตอนต่อไป...........
- Writer
