EP 11
1001 Words
“มัทเป็นเด็กเก่งครับ ฉลาด หัวไว ให้ทำอะไร ยากแค่ไหน นานแค่ไหนก็ไม่เคยบ่น แถมยังขยันด้วยครับ ทำงานไปเรียนโทไป จนจบเมื่อปีที่แล้วครับ ไม่รู้อยากต่อด๊อกเตอร์อีกหรือเปล่า ผมถามก็บอกว่าค่าเรียนแพง”
ชูชาติเห็นว่าเป็นโอกาสดี ที่พนักงานผู้ขยันขันแข็งได้ใกล้ชิดผู้บริหารระดับสูง เลยช่วยหนุนอีกแรง เผื่อจะมีตำแหน่งดีๆ เสนอให้บ้าง แม้จะเสียดายถ้าต้องโยกย้ายจากแผนกตัวเอง แต่ถ้าไปได้ดีกว่าตำแหน่งที่เขามีให้ เขาก็จะดีใจมากกว่า ด้วยรู้ดีว่าคนตรงหน้านิสัยเป็นยังไง
“เหรอครับ! ถ้าอยากเรียนจริงๆ เรามีทุนให้นะครับ แต่ก็ต้องทำงานใช้ทุนเหมือนที่เราให้ทุนเรียนโทนั่นล่ะครับ”
“แต่ตอนเรียนโท มัทไม่ได้ใช้ทุนบริษัทหรอกครับ” ชูชาติส่งน้ำเสียงเบาลงกว่าปกติ
“อ้าว! ทำไมล่ะครับ เรามีทุนให้ ทำไมไม่ขอล่ะครับมัท” ส่วนเจ้านายหนุ่มกลับส่งเสียงสูงกว่าปกติ เพราะไม่เข้าใจ ว่าทำไมสาวสวยตรงหน้า ถึงได้เมินกองทุนที่เขาอุตส่าห์เจียดเอาไว้ให้พนักงานรักดี
“เอ่อ! พอดีโคว้ต้าหมดค่ะ ต้องรอนานด้วย มัทเลยจ่ายเองค่ะ”
มัทรีตอบตามความจริงและด้วยท่าทีนอบน้อม
“อ๋อ! ผมเข้าใจแล้ว แต่ถ้าจะต่อด๊อกเตอร์จริงๆ ให้พี่ชาติมาคุยกับผมส่วนตัวได้นะครับ เดี๋ยวผมจะเจียดจากกองทุนอื่นมาให้ก่อน”
เขาหมายความอย่างที่ว่าไว้จริงๆ หรือต่อให้ไม่มีทุน เขาก็ยินดีจะควักให้เอง ในเมื่อเห็นคนรักดี รักเรียนแถมสวยสะดุดตาขนาดนี้ จะไม่สนับสนุนได้ยังไงกัน
“มัทรีบขอบคุณ คุณเกียร์เร็วเข้า ท่านอุตส่าห์กรุณาเป็นกรณีพิเศษขนาดนี้แล้ว” ชูชาติมองไปยังพนักงานที่ตัวเองรักและเอ็นดูจากใจจริง
“ขอบพระคุณค่ะที่กรุณามัท”
มัทรีทำตามคำด้วยท่าทีนอบน้อม แม้ไม่มีแผนจะเรียนยังไง แต่ก็คงไม่ดีแน่ ถ้าจะอวดดีกับผู้ใหญ่ที่กรุณาขนาดนี้
“ด้วยความยินดีครับ”
จักรภัทรยกมือรับไหว้รอบที่เท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้อีก เขาจ้องมองใบหน้าขาวหมดจด แล้วยิ้มบางๆ ให้ ก่อนจะหันไปหาชูชาติต่อ
“ว่าแต่ลูกๆ พี่ชาติเป็นยังไงบ้างครับ...”
มัทรีนั่งกินข้าวช้าๆ ระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองคุยกันด้วยเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่ไม่มีเรื่องงานมาเกี่ยวข้องเลย พออิ่มก็ช่วยเก็บจานเอามาวางซ้อนๆ กัน รอให้คนมายกออกไป เมื่อสบโอกาสเหมาะ จึงขออนุญาตกลับ ผู้ใหญ่จะได้คุยงานสักที
“เดี๋ยวผมจะให้คนรถไปส่งนะครับ มัทจะได้ถึงบ้านเร็วๆ แทนการขอโทษ ที่ผมใช้งานเกินเวลาครับ” มัทรีอึ้งในน้ำคำของผู้บริหารหนุ่ม และคิดว่าคงเป็นการพูดไปตามมารยาทเท่านั้น
“ไม่เป็นไรค่ะ มัทออกไปโบกแท็กซี่กลับก็ได้ค่ะ”
“ไม่ได้ครับ ตอนนี้แดดแรงมาก กว่าจะเดินไปถึงประตูบ้าน แท็กซี่ก็ไม่ค่อยผ่านหรอกครับ อาจจะต้องเดินไปถึงปากซอยเลย มัทรอแป้บนะครับ”
เมื่อเห็นเขาส่งน้ำเสียงหนักแน่น ท่าทีว่าเอาจริง มัทรีไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่นั่งมองมือขาวๆ ของเขาคว้ามือถือมาโทรอีกคำรบ
“มวนอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่งคุณมัทที ให้ถึงประตูบ้านเลยนะ แล้วรายงานด้วย ได้ๆ” เขาวางสายแล้วก็หันมาหา พร้อมกับยิ้มบางๆ
“เดี๋ยวมัทเดินออกไปหน้าบ้านนะครับ คนรถของผมรออยู่ ขอบคุณมากนะครับที่เอาเอกสารมาให้ เดินทางปลอดภัยครับ”
“ขอบพระคุณค่ะ งั้นมัทลานะคะ”
มัทรีไม่รู้จะปฏิเสธยังไงได้ ในเมื่อเขากรุณาขนาดนี้ เลยรีบยกมือไหว้ลาทั้งสอง แล้วเดินออกจากศาลาไป มีเจ้าสามตัววิ่งมาหา ราวกับจะถามว่า ‘กลับแล้วเหรอ’
เลยเอามือลูบหัวพวกมันเพื่อเป็นการกล่าวลา เจ้าของเจ้าสามตัวหันมามองแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปหาชูชาติต่อ พนักงานสาวก็เดินไปหน้าบ้าน เจ้าสามตัวก็ยังตามมา
เลยได้ชมบ้านของเขาควบคู่กับการมีน้องหมาห้อมล้อม ความใหญ่โตโอ่อ่าของสิ่งปลูกสร้างตรงหน้า จนไม่กล้าเรียกว่าบ้านเหมือนเขา เรียกวังหรือคฤหาสน์ยังจะเหมาะสมกว่า
“คุณมัทเหรอครับ เชิญครับ”
เห็นเมอร์เซเดรส เบนซ์ป้ายแดงจอดรออยู่พร้อมคนขับ ก็ใจเต้นไม่เป็นส่ำแล้ว แถมยังถูกเรียกอย่างให้เกียรติและมีคนเปิดประตูรถรอขนาดนี้ เข่าทั้งสองข้างเกือบจะทรุดลงให้ได้ ถ้าตั้งสติไม่ดี มัทรีไม่เต็มใจจะนั่งเบาะหลังเลยสักนิด
“เดี๋ยวมัทนั่งหน้าก็ได้ค่ะ”
“อย่าเลยครับ แขกของคุณเกียร์ต้องนั่งเบาะหลังเท่านั้นครับ เชิญครับ” เมื่อขัดไม่ได้เลยจำต้องเข้าไปนั่ง แล้วโบกมือลาเจ้าสามตัวที่มาส่งจนถึงรถ ประมวนปิดประตูเบาๆ ราวกับคนด้านในเป็นเจ้านายอีกคน ก่อนจะอ้อมไปนั่งประจำตำแหน่ง ถามถึงจุดหมาย แล้วก็ออกรถไปช้าๆ
ส่วนสายตาแขกชั่วคราวนั้น ก็กำลังกวาดมองสภาพสะอาดสะอ้านในรถไป เดาไม่ถูกว่าราคาเท่าไหร่ มันช่างนั่งสบาย ไร้แรงกระแทก แอร์ก็เย็นฉ่ำจนแทบจะหลับให้ได้ แต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวจะหลับแล้วฝันถึงเจ้าของรถ
กระนั้น ในยามค่ำคืน ก็ยังไม่วาย เก็บเอาเขาไปนอนฝันหวานถึงอยู่ดี ภาพความเมตตาต่างๆ ที่เขามีให้ ยังเด่นชัดในความทรงจำ จนต้องลุกขึ้นมาจดไว้ในบันทึก เพื่อตราตรึงเอาช่วงเวลาอันแสนวิเศษนี้ไว้ตราบนานเท่านาน
- Writer
