EP 12
1139 Words
จักรภัทรออกจากห้องน้ำได้ ก็คว้าเสื้อผ้ามาใส่ นาฬิกาเข้ากับชุด พอๆ กับแว่น ก็ถูกคว้ามาครอบดวงตาคู่คมเอาไว้ ก่อนออกจากห้อง เขาควักธนบัตรสีเทาหนึ่งใบวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อเป็นค่าขนมให้เต้ยใช้ในอาทิตย์นี้ เพราะก่อนไปโรงเรียน คงจะเข้ามาดูแลความเรียบร้อยในห้องให้เขา
ห้องอาหารมีพ่อกับแม่ พร้อมกับเจ้าสามตัวอยู่กับครบครัน พอมันเห็นเขาต่างก็วิ่งมาหา เขาต้องยกมือห้ามไม่ให้ทักทายด้วยการตะกุยเสื้อผ้า แล้วพวกมันก็เชื่อฟัง ต่างพากันไปนอนอยู่คนละมุมห้อง
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณพ่อ คุณแม่”
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่นิดๆ ตาก็มองไปหาพ่อกำลังนั่งให้ความสนใจกับหนังสือพิมพ์อยู่เหมือนทุกเช้า
“อ้าว! คุณชายใหญ่ของแม่มาแล้ว นั่งเร็วๆ เดี๋ยวจะทำน้ำผลไม้ให้ก่อน”
ส่วนแม่นั้นลุกขึ้นไปวุ่นวายกับเครื่องแยกกากผลไม้ แทนการใช้คนอื่น แถมแม่ยังให้ความสำคัญกับมื้อเช้าของทุกคนในบ้าน จนไม่มีทางยอมให้สามีหรือลูกๆ คนไหนไปทำงาน โดยไม่มีอะไรตกถึงท้องสักวัน ยกเว้นวันที่แม่ป่วย แต่ก็ยังกำชับให้มณฑาคอยดูแลแทนอยู่ดี
“แล้วนี่คุณชายเล็ก กับสองสาวของแม่ยังไม่ลงมาอีกเหรอ เมื่อวานไปเที่ยวเพลินจนลืมตื่นกันหรือไงจ๊ะ”
“ไม่รู้ครับ คุณแม่ต้องรอถามเอาเอง จะเข้าออฟฟิศกี่โมงครับ” เขาเย้าพ่อน้อยๆ ก่อนจะคว้าหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้ท่านซีอีโอ[1]ที่พ่ออ่านจบแล้วมากางออก
“จะเข้าไปประชุมแค่นั้น แล้วก็จะไปออกรอบกับแขกยุโรปไงล่ะ หรือแกจะไปแทน”
จักรภพตอบลูกชาย แบบไม่ได้ละสายตาจากหน้าหนังสือพิมพ์ด้วยซ้ำ ส่วนลูกก็รับแก้วน้ำผลไม้จากมือแม่มาดื่ม แล้วยิ้มน้อยๆ ให้แทนการขอบคุณ
“งานผมล้นหัวเลยครับ หน้าที่ต้อนรับแขกนี่ ขอยกให้คุณพ่อกับคุณแม่ไปก่อนก็แล้วกันนะครับ จะได้ไม่เหงาไงครับ”
เขาหมายความอย่างนั้นจริงๆ ลำพังงานบริหาร ซึ่งมีบริษัทลูกถึงสิบสองบริษัท ก็แทบจะไม่มีเวลาว่างแล้ว ถ้าต้องคอยต้อนรับแขกอาวุโสรุ่นพ่อ รุ่นปู่อีก คงไม่ต้องทำอะไรกันพอดี
และเขาก็ดีใจที่พ่อกับแม่ช่วยได้มากในจุดนี้ โดยเฉพาะแม่ มักจะใช้บ้านนี้ได้อย่างคุ้มค่า ในการต้อนรับแขกของบริษัท ซึ่งจะมาเยี่ยมเยือนในแต่ละปีนับร้อยคน และแขกเหล่านี้ ก็ทำให้มียอดขายเพิ่มขึ้น
ในแต่ละไตรมาสเป็นสิบหรือร้อยล้าน จึงเป็นเรื่องจำเป็นยิ่ง และไม่อาจจะละเลยได้ แถมไม่ต้องเหนื่อยตามขายด้วยซ้ำ บางทีได้ออร์เดอร์มาง่ายๆ ตอนกำลังพัตต์กอล์ฟลงหลุมก็มี
“คุณเกียร์จะรับอะไรดีคะ ข้าวต้ม โจ๊ก หรือเอบีเอฟ[2]” มณฑาเข้ามาเอ่ยถามแผ่วเบา ขณะเจ้านายหนุ่มกำลังเอร็ดอร่อยกับน้ำผลไม้จากฝีมือแม่อยู่
“มณๆ เอาสลัดแซลมอนรมควันของหนูอ้อน ให้ลูกชายฉันชิมก่อนสิ” จารุณีรีบนำเสนอ แค่นั้นคนเป็นลูกก็รู้แล้ว ว่าแม่เชียร์สาวคนไหนอยู่กลายๆ แต่เขาไม่ได้ว่าอะไร นอกจากยอมตามใจแม่ ด้วยการรับสลัดผักสดเขียวน่ากินมา แล้วไม่วายสั่งเสียงนุ่มหูกับแม่บ้านอีกคำรบ
“ผมขอข้าวต้มกุ้งแล้วกันครับป้ามณ”
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณพ่อ คุณแม่ พี่เกียร์ ป้ามณ”
น้องชายส่งเสียงสดใสตามมา และไม่กี่นาที น้องสาวทั้งสองก็ตามมา ทำให้ห้องอาหารครื้นเครงขึ้นอีก จักรภัทรชอบบรรยากาศตอนเช้าเป็นที่สุด เพราะทุกคนจะได้อยู่ครบครัน
ส่วนมื้อกลางวันนั้น ต่างคนก็ต่างแยกย้ายเลือกสรรกินเองตามโอกาส มื้อเย็นคนในบ้านไม่มีใครเน้น และส่วนใหญ่อาหารก็จะเป็นแบบเบาๆ
เว้นเสียแต่จะมีแขกมาเท่านั้น แต่ทุกคนในบ้านก็ไม่ค่อยจะตักอะไรเข้าปากสักเท่าไหร่ ด้วยเคยชินกับการกินมื้อเย็น ในปริมาณน้อยๆ แล้ว ทุกคนในบ้านรวมทั้งคนรับใช้ เลยไม่มีใครอ้วนให้แม่เห็นสักเท่าไหร่ หรือถ้ามี แม่ก็จะจับมาลดน้ำหนักให้จงได้ เพราะไม่อยากให้มีโรคตามมา
“ผมไปก่อนนะครับคุณพ่อ คุณแม่” แม้อายุสามสิบเก้าแล้ว แต่ทุกเช้าเขาจะยกมือไหว้พ่อกับแม่ก่อนออกบ้านเสมอ จากนั้นก็โบกมือให้น้องๆ ที่กำลังดื่มน้ำผลไม้ฝีมือแม่กันอยู่
“ไว้เจอกันในห้องประชุมนะไอ้เสือ” พ่อมักจะเรียกเขาแบบนี้เสมอมา เวลาไม่เครียดหรืออารมณ์ดีๆ
“ครับ”
เขารับคำแล้วออกจากห้องอาหารไป เจ้าสามตัวก็ตามไปส่งเหมือนเคย ประมวนขับรถมารับถึงหน้าบันได พอเขาเข้าไปนั่งด้านใน ก็มีเปิดข่าวรอพร้อมหนังสือพิมพ์อีกปึกหนึ่งวางอยู่บนเบาะแล้ว
ลูกๆ ก็พากันเกาะขอบเบาะรถหน้าสลอน เขาเลยต้องลูบหัวตัวั้นทีตัวนี้ทีเพื่อเป็นการสั่ง พอประตูรถปิดเข้า เขาก็หนังสือพิมพ์ขึ้นอ่านแทนการมองจอตรงหลังเบาะคนขับ และใช้หูฟังแทน
เวลาชั่วโมงนิดๆ กับการจราจรอันอุ่นหนาฝาคั่ง ช่วยให้เขาได้รู้ข่าวสารบ้านเมืองในระดับหนึ่ง พอถึงออฟฟิศ เลขาก็จะเปิดข่าวจากโทรทัศน์ทั้งไทยและเทศถึงสามเครื่อง แบบไม่มีเสียงทิ้งไว้ให้ อีกจอไว้สำหรับรับข่าวสารเรื่องหุ้น
และอีกหนึ่งไว้รับข่าวสารภายในของบริษัททั้งจากออฟฟิศใหญ่ จากบริษัทลูก เพื่อไม่ให้ตกข่าว และมีทีมงานจัดทำข่าวพวกนี้ไว้โดยเฉพาะ เนื้อหาข่าวส่วนใหญ่ ก็จะเป็นเรื่องราวของพนักงาน ทั้งดีและแย่
จะมีภาพพร้อมคำบรรยายไว้ให้เรียบร้อย ห้องทำงานของพ่อทั้งในบริษัททั้งที่บ้านก็จะมีข่าวพวกนี้เหมือนกัน เพราะพ่อสอนมาตั้งแต่จำความได้ ว่าต้องให้ความสำคัญกับพนักงานมากๆ ถ้าเราอิ่มท้องลูกน้องต้องอิ่มตาม จะเห็นแต่ตัวสบายคนเดียวไม่ได้
ในเมื่อพวกเขาทำให้เราสบาย เราก็ต้องคอยช่วยเหลือเขาเป็นการตอบแทน พนักงานในบริษัทจึงไม่ค่อยมีใครลาออกไปทำงานที่อื่น นับตั้งแต่สมัยคุณปู่ไล่มาสมัยคุณพ่อ รวมทั้งรุ่นของของเขาด้วย
[1] (CEO) Chief Exective Officer ประธานเจ้าหน้าที่บริหาร มีอำนาจสูงสุดขององค์กร
[2] (ABF) American breakfast อเมริกันเบรกฟัสต์ อาหารเช้าแบบฝรั่ง
- Writer
