MY DREAM BOY, BUT ALSO MY ENEMY

DON ISRAEL IS ALIVE

Chapter Twenty

-Marie-

Makalipas ang dalawang linggo ay nakalabas na rin ng hospital si Jax, maayos na rin naman ito maglakad pero kaylangan pa rin nito ang tungkod dahil sa kaliwang binti nito na kaylangan pa rin ng therapy.

Nasa kusina ako para maghanda ng meryenda ng sumunod ito sakin para kausapin ako. Mula kasi ng pinagsabihan ko ang mga anak namin ay naging tahimik ang triplets at bihira na rin lumabas ang mga ito.

Pinagbawalan ko din kasi ang mga ito sa paggagamit ng kahit na anong computer para bantayan lang lahat ng mansion ng mga De Lana.

Alam kong nagtatampo sakin ang triplets pero iniisip ko lang ay ang kapakanan nila sobra akong naaalala sa mga ito napakabata pa ng mga ito para hayaan ko sa gusto nilang gawin.

“Can we talk?” Pagtatanong nito at lumapit pa sa aking tabi at hinawakan ang kamay ko.

“If it's about the triplets, you can't change that, I'm a mother and I don't want to see my children in harm's way.” Sagot ko dito.

“I know you are their mother, and you only think what is best for them. But you know our children's brains are different. You're the one who said they're not common, right? So why should we deny them the things we know they can do. And yes, they are still young and it would be wrong for them to protect my family. But didn't you think that they all inherited from you? Didn't you protect my whole family before?” Seryoso nitong pahayag sakin.

Napaisip naman ako sa mga sinabi nito, tama siya sakin nagmana ang triplets lalo na pagdating sa pagiging protektado.

“I'm just sad as a mother I can't do the things I should be teaching my children. I want them to learn the simple life that I know, that's one of the reasons why I alienate them from the world we have. I don't want them to see violence, anger and especially revenge. I don't want when the day comes, they have killed more of me. The only thing I want is to see them happily living a simple life with their new family. I don't want them to be like me who grew up with a knife in their chest, I don't want them to know that my own father wants to kill, is their father’s family.” Umiiyak kong salita dito.

Nanahimik naman ito at napayuko, alam na rin kasi naman nito ang totoo kaya wala na rin akong dahilan para itago kung ano ang tunay kong nararamdaman.

“I will accept if you blame me, because I killed your own Father and I apologize because I did not do that. Maybe I haven't been with you for a long time.” Mahina itong sagot sakin.

“I never once blamed you for killing my father. I've known for a long time that Papa was trying to kill you, that's why I did everything to protect you because I know your good people. Papa is really insecure about you, so he doesn't want you to lose his way. But like a saying goes, no one who is bad succeeds so it's okay what happened to Papa because it was really his fault.” Nakatitig ako sa isang baso habang sinasabi ko yon sa kanya. Ayaw kong tumingin dito dahil siguradong matatalo lang ako ng titig nito sakin.

“But what about our children, will you still ban them from the things they want to do.” Tanong nito kaya napalingon ako dito.

“My decision is final as long as they are not at the right age, they will not interfere with what is the problem that our families have. And don't try to disobey me because I'll make sure you never see them again.” Mautoridad kong sambit dito.

“Ok, that's if you can keep my children away from me.” Matigas ring sagot nito sakin at iniwan akong mag-isa sa kusina.

Napahawak naman ako sa aking dib-dib dahil piling ko ay wala naman akong nagiging kakampi, napatingala ako para pigilan ang luhang gusto na naman bumagsak. Mali ba talaga ang naging desisyon kong patigilin ang mga anak ko sa gusto nilang gawin?

Pero paano naman ang damdamin ko bilang isang ina? Paano kung may iba akong pangarap sa kanila, paano ko yon mabibigay? Mga katanungan na naglalaro sa aking isipan.

Nang gabing yon ay walang naging kibo ang triplets, tahimik lang itong kumakain tinitignan ko ang mga ito pero makikita na ayaw nilang akong tignan o kausapin. Napabuntong hininga ako bago pinagpatuloy na lang ang pagkain.

“Children, your mommy cooks well, you know that your mommy used to bring food to my office. Your Mommy is kind, there are just things that sometimes she knows better than what is right for you.” Pagbasag ni Jax sa katahimik.

Pero wala naging reakyon ang triplets sa kanilang Ama.

Tumayo ako at mabilis na umalis sa dining area, hindi ko kasi matagalan na ganito ang trato sakin ng aking mga anak. Mabilis akong nakalabas ng bahay at sumakay sa kotse, kaylangan kong huminga hindi ko makakayang manatili sa ganoong sitwasyon baka hindi ko mapigilan at makapagsalita ako ng mga bagay na ayaw kong sabihin sa harapan ng mga anak ko.

Mabilis kong nakaraating sa puntod ng aking mga magulang, naupo ako at dito binuhos ang lahat ng sama ng loob na meron ako.

“Mama, nahihirapan po ako ngayon hindi ko alam kung ano ang dapat gawin, ayaw ko lang mapahamak ang aking mga anak napaka bata pa nila at hindi ko po kakayanin kung makikita ko silang mahihirapan. Mama, dapat hindi mo muna ako iniwan, eh di sana naturuan mo ako kung paano maging mabuting ina sa mga apo mo.” Umiiyak kong salita dito, madilim ang paligid at wala na ring tao ang naroroon.

Wala na rin ako paki-alam kung may makakita sakin sa ganoong ayos ang gusto ko lang ay mailabas ang bigat sa dib-dib na meron ako.

“Papa, maayos ka po ba yan? Sorry po kung naging traydor akong anak sa inyo, hindi ko po intensyon na kalabanin kayo pero sadyang mahal ko lang po talaga ang anak ng kaaway n’yo.

Kaya ko nagawa ang mga bagay na yon sa inyo. Sana po ay maayos na kayo yan ni Mama at alam kong kalabisan pero sana po ay bantayan n’yo pa rin ako. Nahihirapan ang kalooban ko siguro karma ko na ito dahil sa hindi ako naging mabuting anak sa inyo.” Mahinang sambit ko habang hinahaplos ang lapida ng mga ito.

Ilang sandali pa ako namalagi dito bago ako nagpasyang umalis na. Dumaan ako sa dati naming bahay alam kong wala ng nakatira don pero bakit parang may mga taong naroroon.

Tahimik kong pinarada sa isang malayong lugar ang kotse at naglakad na lang ako papalapit sa kabilang pakuran para tignan kung ano meron sa loob. Kabisado ko ang buong bakuran don, meron pa nga akong ginawang secret door papunta sa kusina na ako lang din ang nakakalam.

Nagagamit ko yun sa tuwing kaylangan kong tumakas lalo na pag hating gabi.

Nakapasok na ako ng kusina dumaretcho na ako papuntang sala ng may marinig akong mga taong nag-uusap don, nagtago ako sa isang pader at pinakinggan ang mga ito.

“Anong gagawin na tin ngayon nahuli na ang pinadala nating tauhan sa office ni Jacinto, ang matandang yun ang tagal ng buhay.” Salita ng isang lalaking kilalang kilala ko, walang iba kung hindi si Uncle Larry isa sa mga pinsan ni Papa.

“Oo nga eh, alam n’yo ba kung ano ang mas nakakabilib dun. Mga batang nasa edad lima lang ang nakatuklas sa ginawa natin dahil sa pagkakaalam ko ay magagaling daw sa computer ang mga ito kaya naman na track lahat ng device na ginamit natin. At ang malala pa ay nakuha din ng mga ito babaeng tinago natin ng halos dalawang taon. Sagot naman ng isang babae at kung hindi ako nagkakamali, ito si Ellena anak ni Ninong Lance na matalik namang kaibigan ni Papa.

Pero ang pinagtataka ko ay kung sino ang nasa kabilang bangko nakaupo at nakatalikod sa lahat. May naramdaman akong papalapit kaya mas lalo akong nagtago sa sulok, mabuti na lang talaga at payat ako dahil sakto ang katawan ko sa gild ng hindi mapapansin na may tao roon.

Ilang sandali pa ay may narinig kong bumaksak sa harapan ng mga ito. At nang sumilip ako ay napaawang ang aking bibig ng makita ko si Mich na naliligo sa sariling dugo, marami itong sugat sa buong katawan at halatang pinarusahan ng matindi. Napakuyom ang aking kamao dahil sa galit na aking nararamdaman.

“Don Israel ayaw parin pong umamim ng babeng to kung san dinala ang babaeng si Angeline.” Salita ng isang lalaking nagbagsak kay Mich sa sahig.

Mas lalo naman ako hindi makagalaw sa aking kinatatayunan ng marinig ko kung ano ang tinawag nito sa lalaking nakatalikod. Parang huminto ang mundo ko ng makita ko mismo ng aking mga mata kung sino ito.

“Papa” Sambit ko sa aking isipan.