"ถ้ามันยุ่งยากนัก ผมจะแต่งก็ได้!! แต่งมันพรุ่งนี้เลย แล้วพ่อก็เตรียมตัวเดินทางไปรักษาตัว" ชายหนุ่มพูดเหมือนตัดปัญหา แต่มันยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในหัวใจของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย
หญิงสาวได้แต่กล้ำกลืนอดทน ถ้าเธอลุกออกไป มันยิ่งน่าสมเพช นั่งมันอยู่ตรงนี้แหละให้พวกเขาเหยียบย่ำให้หนำใจไปเลย
"คงพอใจเธอแล้วใช่ไหม" เสียงเขายังตวาดมาที่เธออีกคน
"ค่ะ" หญิงสาวตอบออกไปพร้อมยิ้มนิดหนึ่ง เหมือนเป็นผู้ชนะ แต่ไม่ใช่เลย ในรอยยิ้มนั้นมันแค่กลบเกลื่อนความอับอายไว้
"ยิ้มแบบนี้ให้มันได้ตลอดแล้วกัน" จบคำพูดสุขายะก็เดินออกจากห้องนั้นไป
"ยาก็พาหนูชมกลับบ้านเถอะลูก ทางนี้เดี๋ยวแม่จะดูแลพ่อเอง" ตอนนี้พิมพ์ประไพคิดแค่อย่างเดียว คือจะต้องพาสามีไปรักษาตัวที่ต่างประเทศให้ได้
"ครับแม่" แล้วชายหนุ่มก็พยุงภรรยา เดินออกจากห้องนั้นด้วย
"เดี๋ยวยา..แม่ฝากหนูญาดากลับไปด้วยสิ" พิมพ์ประไพร้องตะโกนตามหลังล
