"ถ้าหนูไม่กล้าอยู่ที่บ้านคนเดียว ก็เข้ามาในบ้านใหญ่ก่อน" พิมพ์ประไพคว้ามือลูกสะใภ้คนโตให้เดินตามเข้ามาในบ้าน สุขายะก็เดินตามมาแบบไม่ห่าง
"หนูง่วงไหม ถ้าง่วงเดี๋ยวแม่จะจัดห้องรับแขกให้สักห้อง เพราะคืนนี้ตายากับพ่อคงจะกลับดึกแน่เลย"
"ไม่ง่วงเท่าไรค่ะ" จบคำพูดชมพู่แอบทำท่าทางเหมือนง่วงหงาวหาวนอน ที่เธอทำ..แค่เรียกร้องความสนใจจากสุขายะให้เขาเป็นห่วง
ถึงแม้ว่าสุขายะจะเป็นห่วงชมพู่อยู่มาก แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาให้ผู้เป็นแม่ได้เห็น เพราะเขารู้ดีว่าแม่ของเขากลุ้มใจกับเรื่องนี้มากแค่ไหน
"ถ้าง่วงก็ไม่ต้องฝืน" คนที่พูดขึ้นก็คือพิมพ์ประไพ และมันก็ทำให้ชมพู่แอบน้อยใจอยู่นิดเพราะคนที่พูดไม่ใช่สุขายะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
แล้วพิมพ์ประไพก็เรียกแม่บ้านให้ไปจัดเตรียมห้องให้ชมพู่ที่ชั้นบน ตรงข้ามกับห้องของสุขายะ
ส่วนสุขายะน่ะเหรอ..ตอนนี้เขาอยู่ไหน..ก็อยู่แถวนั้นแหละ สายตาของชายหนุ่มยังแอบชำเลืองม
