หมอสมุนไพรดวงใจแม่ทัพ

อันตราย

เช้าวันรุ่งขึ้น มู่หลินเตรียมออกเดินทาง นางได้เตรียมทุกสิ่งที่จำเป็นสำหรับเจินฮุ่ยหมิงเอาไว้หมดแล้ว จึงได้แน่ใจว่าหากตนต้องเข้าป่าไปเก็บสมุนไพรนานถึง 2 วัน เขาก็จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไม่ต้องกังวลอะไร

มู่หลินเตรียมยาและอาหาร เอาไว้ให้กับเจินฮุ่ยหมิงในระยะที่เขาจะสามารถหยิบมากินเองได้ ก่อนจะเตรียมเครื่องมือในการเก็บสมุนไพร ซึ่งเป็นสายพันธุ์ที่ค่อนข้างหายาก

“หากข้ากลับมา ข้าจะเดินเข้ามาหาท่านที่นี่ ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ ก็จงซ่อนตัวอยู่เงียบๆ อย่าให้ทหารตงซานเข้ามาเจอเอาเสียก่อน” คำสั่งของมู่หลินหนักแน่น จนทำให้แม่ทัพอย่างเจินฮุ่ยหมิงรู้สึกเคารพ เขาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ มองอาหารและยาที่นางเตรียมไว้ให้ ก็คิดว่าน่าจะเพียงพอสำหรับประทังชีวิตตอนที่นางไม่อยู่

“แม่นางก็...ระวังตัวด้วย แม้ว่าท่านจะชำนาญพื้นที่อย่างไร ป่าก็คือป่า ป่าไม่เคยมีความแน่นอน” เขาบอกกับหญิงสาวตรงหน้า มู่หลินพยักหน้ารับ และไม่ได้เถียงอะไร นางเองก็รู้ดีว่าป่าเปลี่ยนแปลงไปทุกวัน ทุกย่างก้าวล้วนเต็มไปด้วยอันตราย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ที่ที่นางจะไปเก็บสมุนไพรคราวนี้

ถ้ำที่ได้ชื่อว่าอันตรายที่สุดของผืนป่าตงซาน ถ้ำที่เป็นพื้นที่ที่สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์เติบโตอย่างไร้แสงสว่าง ผู้ที่จะเข้าไปข้างในได้ มีเพียงหมอสมุนไพรที่มีใจรักในการรักษาผู้คนโดยไม่เลือกปฏิบัติเท่านั้น

หญิงสาวหันมองดูคนเจ็บที่ซ่อนอยู่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากกระท่อมหลังเล็กๆ ของนาง และเดินทางเข้าไปในป่าทึบ หมอกยามเช้าเกาะติดกับต้นไม้ แสงแดดค่อยๆ สว่างขึ้น สาดส่องเส้นทางให้เริ่มชัดขึ้น

นางเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยอย่างชำนาญ มู่หลินรู้จักป่าผืนนี้เป็นอย่างดี ความลับและอันตรายของมันก็รับรู้ดี แต่ก่อนนี้ไม่เคยรู้สึกกังวลแบบนี้มาก่อนเลย ใจมันพะวักพะวนอยู่แต่เรื่องทหารตงซาน กระท่อม และคนบาดเจ็บที่นางซ่อนเอาไว้

แต่มู่หลินก็ต้องพยายามสลัดทุกความกังวลออกจากหัว และมุ่งมั่นไปที่จุดหมายปลายทางของนาง ซึ่งก็คือหุบเขาใจกลางป่าแดนเหนือ ซึ่งอุดมไปด้วยสมุนไพรหายากที่ออกดอกเฉพาะในช่วงฤดูกาลนี้เท่านั้น การเดินทางค่อนข้างยากลำบาก แต่ละก้าวของมู่หลินต้องระมัดระวังอย่างดี แต่ละก้าวพานางเข้าใกล้ต้นไม้สูงใหญ่ หน้าตาพิลึกพิลั่น ซึ่งก็แฝงไปด้วยอันตรายเช่นกัน เพราะบางต้นเป็นต้นไม้ที่มีพิษ เพียงแค่สัมผัสกับยางของมัน ก็อันตรายได้ถึงชีวิตเช่นกัน

แต่เมื่อนางเดินออกมาได้ระยะหนึ่ง ก็ถึงจุดที่นางตั้งใจจะหยุดพัก ร่างบางย่อตัวลงนั่งบนโขดหิน กวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนที่ความคิดของนางจะลอยไปที่เจินฮุ่ยหมิงอีกครั้ง

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยู่ แล้วแอบเทยาทิ้ง ไม่ยอมกินยาซะล่ะ” ปากเรียวบ่นพึมพำ นางจำได้ว่าเขาไม่ชอบรสขมของยาที่นางบดให้ ก็อดกังวลไม่ได้ว่าเขาจะไม่ยอมกิน

แม่ทัพหนุ่มได้กลายมาเป็นมากกว่าแค่คนป่วยที่นางต้องรักษา การมีอยู่ของเขาได้รบกวนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวของนาง พอไม่ได้อยู่ใกล้ๆ จิตใจมันก็กังวลคิดวกวนถึงแต่เขาอย่างยากที่จะสลัดความคิดทิ้งไป

“ถ้าไม่ยอมกินเจ้าก็จะไม่หาย สุดแล้วแต่เข้าเถิดว่าจะอยากหายเร็วๆ หรือไม่” หญิงสาวพูดคนเดียว และเมื่อคิดว่า หากเขาหายดีแล้วเขาก็จะต้องกลับต้าหยาง และนางคงไม่มีโอกาสได้เจอกับเขาอีกแล้ว หัวใจของหญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่ามันหล่นวูบลงไปที่พื้น

“ข้าเป็นอะไรไป ทำไมถึงรู้สึกเหมือนไม่อยากให้ทหารผู้นั้นจากไป” หญิงสาวถามตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเดินต่อ ถ้ามัวหยุดพักคงเอาแต่คิดฟุ้งซ่านแน่ เดินต่อไปน่าจะดีกว่า หากไปถึงที่ถ้ำเร็วก็จะได้เก็บสมุนไพรเร็วขึ้น จะได้กลับไปเร็วๆ

เมื่อดวงอาทิตย์อัสดงมู่หลินก็มาถึงหุบเขาใจกลางป่าตงซาน แสงอาทิตย์ส่องผ่านขอบฟ้า ส่องพรมดอกไม้และสมุนไพรที่กำลังเจริญเติบโตเต็มพื้นที่ หมอสมุนไพรสาวไม่รอช้า นางเดินตรงต่อไปที่ถ้ำอย่างชำนาญเส้นทาง

และเมื่อถึงทางเข้าถ้ำก็จัดการทำพิธี บอกกล่าวงูเจ้าที่เพื่อขอเข้าไปเก็บสมุนไพรในถ้ำ เป็นที่รู้จักถ้ำแห่งนี้จะรู้กันดี ว่าพิธีนี้สำคัญมากแค่ไหน หากอยากมีชีวิตรอดกลับไป

“ข้าขอเข้าไปเก็บสมุนไพร เพื่อรักษานายทหารผู้หนึ่ง เขากำลังบาดเจ็บหนัก ว่านราตรีภูผาจะช่วยรักษาเขาได้ ขอท่านงูเจ้าที่เปิดทางให้ข้าได้เข้าไปและกลับออกมาอย่างปลอดภัยด้วยเถิด” เมื่อกล่าวจบหญิงสาวก็ลุกขึ้นแล้วจุดคบเพลิงที่เพิ่งจะทำเสร็จก่อนหน้านี้ แล้วเดินเข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวัง

ขณะที่นางก้าวเท้าต่อเข้าไปด้านในถ้ำ เสียงกรอบแกรบก็ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของลำธารน้ำ ที่ตัดผ่านใจกลางถ้ำ เสียงนั้นดึงดูดความสนใจของนางค่อนข้างมาก มู่หลินยืนตัวแข็ง ประสาทสัมผัสของนางตื่นตัว นางเอื้อมมือไปหยิบมีดเล็กๆ ที่นางพกติดตัวมาด้วยขึ้นมาถือ พร้อมที่จะปกป้องตัวเองหากจำเป็น

เพียงครู่เดียวเมื่อสิ่งนั้นขยับเข้ามาถึงระยะที่แสงจากคบเพลิงส่องถึง งูยักษ์ในตำนานก็ปรากฏตัวขึ้น ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว เพราะตั้งแต่ได้ยินเรื่องงูใหญ่เจ้าที่ ก็ยังไม่เคยได้เห็นเลยสักครั้ง ว่างูใหญ่เป็นอย่างไรกระทั่งตอนนี้

หญิงสาวหลับตาลงและวางมีดในมือไปบนพื้น เพื่อแสดงความเคารพต่อสิ่งที่เห็น นางเชื่อมั่นและศรัทธาในอาชีพหมอสมุนไพรเหนือสิ่งใด เจตนาที่มาในวันนี้ก็มาเพื่อรักษาคน ไม่ได้มาเพื่อเก็บสมุนไพรไปขาย เชื่อเหลือเกินว่างูใหญ่เจ้าที่จะไม่ทำอันตรายต่อตน

เสียงเคลื่อนตัวของสิ่งที่นางมองเห็นค่อยๆ เงียบหายไป เมื่อมู่หลินลืมตาขึ้นก็พบเพียงความว่างเปล่า และฝูงหิ่งห้อยที่บินขึ้นมาจากริมลำธาร นี่คือการแสดงออกของงูใหญ่เจ้าที่ ว่าอนุญาตให้มู่หลินเข้าไปเก็บสมุนไพรได้

“ขอบพระคุณท่านงูเจ้าที่” ริมฝีปากบางบ่นพึมพำ ก่อนจะหันหน้าเดินต่อเข้าไปในถ้ำ กระทั่งถึงจุดที่ว่างราตรีภูผาขึ้นอยู่เป็นจำนวนมาก ว่านนี้หากเก็บไปขายจะได้เงินมากจนสามารถย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองหลวงตงซานได้ทีเดียว

แต่มู่หลินก็เก็บไปแค่พอรักษาคนเจ็บได้คนเดียวเท่านั้น การที่งูใหญ่เจ้าที่มาปรากฏตัวให้เห็น ช่วยเตือนสตินางว่าห้ามโลภเด็ดขาด แต่ถึงจะไม่เจอกับงูใหญ่เจ้าที่ นางก็คิดว่าจะเก็บไปเพียงแค่พอใช้อยู่แล้ว

เมื่อได้สมุนไพรที่ต้องการแล้ว มู่หลินก็รีบเดินทางกลับทันที แต่ก็รู้ดีว่าต่อให้เร่งรีบอย่างไร เร็วที่สุดก็คงถึงพรุ่งนี้อยู่ดี

ที่กระท่อมของมู่หลิน ความเงียบงันเข้าครอบลำจิตใจแม่ทัพหนุ่ม จนเขาเริ่มคิดฟุ้งซ่าน ที่นี่ช่างน่ากลัวเหลือเกินในยามที่อยู่เพียงลำพัง มู่หลินนางอยู่มาได้อย่างไรกัน

เสียงฝีเท้าดังอยู่ด้านนอกกระท่อม แม้จะเบาจนแทบไม่ได้ยินเสียง แต่คนหูไวอย่างเจินฮุ่ยหมิงก็ได้ยินมันอยู่ดี เขาพยายามฟังว่าจำนวนฝีเท้านั้นมีเท่าไหร่ แต่ก็เหมือนจะมีเพียงคนเดียวกับม้าอีก 1 ตัว

เขาคิดในใจว่ามู่หลินหรือ? แต่นางไม่มีม้านี่! และเสียงเท้านั้นก็ดูหนัก เหมือนจะเป็นเท้าของผู้ชายมากกว่า เขาพยายามมองหาอาวุธที่อาจจะต้องใช้ป้องกันตัว หากผู้มาเยือนบุกเข้ามา เสียงฝีเท้านั้นใกล้เข้ามาทุกที และเหมือนว่ามันจะเข้ามาในพื้นที่กระท่อมแล้ว

เจินฮุ่ยหมิงมองไปที่มีดเล่มเล็ก ซึ่งวางห่างออกไปแค่เอื้อมมือถึง เขาคิดว่าคงจะเป็นมีดหั่นสมุนไพรของมู่หลิน ที่นางวางลืมไว้ นั่นเป็นเพียงอาวุธชิ้นเดียว ที่เขาจะเอามาใช้ป้องกันตัวเองได้ ในสภาวะที่ร่างกายยังขยับได้ไม่มากนักแบบนี้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็จะสู้ให้ถึงที่สุด ความตั้งใจของมู่หลินที่เสี่ยงอันตรายไปเก็บสมุนไพรของนางจะต้องไม่สูญเปล่า...