หมอสมุนไพรดวงใจแม่ทัพ

ความเงียบงัน ที่เปลี่ยนผันเป็นความคิดถึง

ทันทีที่เสียงฝีเท้าย่องเข้ามาหยุดตรงจุดที่เจินฮุ่ยหมิงซ่อนตัวอยู่ เขาก็กำมีดหั่นสมุนไพรที่ถืออยู่ในมือมั่น หากอีกฝ่ายโจมตีเขาจำเป็นต้องใช้มีดเล่มนี้โต้ตอบเพื่อป้องกันตัวเอง

ฉึก!

เมื่อแผ่นไม้ถูกยกขึ้น แม่ทัพหนุ่มก็ปามีดในมือออกไปเต็มแรง แต่อีกฝ่ายไหวตัวทัน จึงได้ยกเอาแผ่นไม้นั้นขึ้นมารับมีดเอาไว้ได้

“แม่ทัพเจิน! เป็นท่านจริงๆ ด้วย” เสียงของผู้มาเยือนกล่าวอย่างดีใจ ในที่สุดการค้นหาตัวแม่ทัพเจินแห่งกองทัพต้าหยาง ก็สิ้นสุดเสียทีและเขาก็ยังมีชีวิตอยู่ เหมือนกับที่ทุกคนคาดหวัง นี่เป็นข่าวดีข่าวใหญ่ ที่เขาจะนำกลับไปรายงานที่เจียงซาน

“ท่าน...” เจินฮุ่ยหมิงรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาคนตรงหน้า แม้ว่าเขาจะสวมชุดอำพรางใบหน้า แต่สายตาของอีกฝ่ายก็ดูเป็นมิตร และเขาก็ไม่มีท่าทางว่าจะโจมตีเลย

“ข้าชื่อหลี่เจียง เป็นนายกองทหารในทัพเจียงซาน แม่ทัพลิ่วสหายของท่านได้ส่งข้าให้ออกตามหาท่าน ตัวข้าเองเคยร่วมรบกับกองทัพต้าหยาง เมื่อครั้งที่กองทัพตงซานบุกเข้ามาโจมตีเมืองหลุนซาน” ทหารหนุ่มพูดนำตัวเอง

“มิน่าล่ะ ข้าถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าเจ้า” หลี่เจียงได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เจินฮุ่ยหมิงฟัง เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก เมื่อรู้ว่าทุกคนปลอดภัยดี เขาเองก็ได้เล่าทุกอย่างให้หลี่เจียงฟังเช่นกัน

“ข้าฝากเจ้านำเรื่องทั้งหมดไปรายงานฮ่องเต้ และคนในครอบครัวข้าด้วย”

“ท่านแม่ทัพจะไม่กลับไปพร้อมข้าหรอกหรือ ตอนนี้ทหารตงซานและทหารกบฏชุกชุมนัก ข้ากลัวว่าพวกมันจะมาเจอท่านเสียก่อน” แม่ทัพหนุ่มทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก ใจหนึ่งเขาก็อยากจะไปร่วมรบเพื่อแย่งบัลลังก์คืนจากพวกกบฏ แต่ให้พูดกันตามตรง สภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ ก็ไม่ได้พร้อมขนาดนั้น แค่จะลุกเดินเองก็ยังยากลำบาก

ที่สำคัญที่สุดเขาอยากจะรอสมุนไพรจากแม่นางมู่หลิน เขาไม่อยากทำให้นางต้องเสียเวลาเปล่า อุตส่าห์เดินทางไปเก็บสมุนไพรมา เพื่อที่จะรักษาให้เขาแท้ๆ หากกลับมาแล้วไม่เจอเขา นางก็อาจจะตกใจคิดว่าทหารตงซานจับตัวเขาไปก็ได้

“ข้ายังไม่หายดี” เขาเลือกที่จะตอบแบบนั้น เพราะเหตุผลนี้คงหนักแน่นพอที่จะปฏิเสธอีกฝ่ายได้

“ข้าจะพาท่านแม่ทัพ กลับไปรักษาที่เจียงซาน ที่นั่นมีหมอฝีมือดีมากมาย นอนรอให้ร่างกายฟื้นอยู่ที่นี่ ข้ากลัวจะไม่ทันเวลา” อีกฝ่ายเสนอขึ้น

“เจ้าของกระท่อมหลังนี้ เป็นหมอสมุนไพรฝีมือดี และเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยรักษาข้าจากอาการบาดเจ็บ ที่ถูกทหารกบฏตามล่าข้าอยากจะอยู่รักษาต่อให้หายดีเสียก่อน”

“แต่ว่า...”

“เมื่อร่างกายของข้าหายดีแล้ว ข้าจะตามเจ้าไปที่เจียงซาน โปรดรายงานกับทุกฝ่ายเช่นนั้น ส่วนหยกตราประจำตัวของข้า วางอยู่บนโต๊ะไม้ตัวนั้น เจ้าจงนำกลับไปเพื่อยืนยันว่าพบตัวข้าแล้ว” นายทหารหนุ่มทำท่าลังเล แต่สุดท้ายเขาก็ยอมเคารพต่อการตัดสินใจของอีกฝ่าย

“ข้าจะกลับมาหาท่านอีก...”

“ไม่ต้อง ข้ากลัวว่าพวกตงซานกับทหารกบฏจะสะกดรอยตามเจ้า ถ้าพวกเราโดนจับได้ ผู้มีพระคุณของข้าจะเดือดร้อนไปด้วย” เมื่อเขาบอกแบบนั้น อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับทันที ก่อนจะเดินทางกลับไปพร้อมหยกตราประจำตำแหน่งของเจินฮุ่ยหมิง

ชายหนุ่มถอนหายใจและนอนนิ่งอยู่ภายในช่องเก็บของขนาดพอดีตัวของเขา คิดทบทวนเรื่องราวมากมายที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเขา หลายเดือนก่อนเขายังเฝ้าคิดถึงถงหลานเฟย อดีตคู่หมั้นที่เขามัวแต่โลเลจนเสียนางให้ผู้ชายคนอื่นอยู่เลย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสงครามกลางเมืองที่แสนวุ่นวาย การหลบหนีเอาชีวิตรอด ความกังวลที่เป็นห่วงคนในครอบครัวและฮ่องเต้ที่เขาเคารพ หรือเพราะอะไรเขาถึงได้ลืมนางไปจนหมดสิ้น ส่วนหนิงเซียงแม้ว่ะไม่ได้คิดถึงนางเลยตั้งแต่วันที่รู้ ว่านางมีสามีอยู่แล้วและทุกอย่างที่เขารู้จากนางล้วนแต่เป็นคำโกหก

แต่ก็ไม่เคยลืมความรู้สึกผิดที่มีต่อนางเลย เพราะเขายังคงโทษตัวเองมาโดยตลอด ว่าที่นางต้องตายก็เพราะเขา

ความเงียบกัดกินหัวใจของคนที่อยู่เพียงลำพัง เขาเริ่มรู้สึกเป็นห่วงมู่หลิน ไม่รู้ว่าตอนนี้นางจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาคิดทบทวนว่าจะตอบแทนนางอย่างไร ถ้าให้ตอบแทนเหมือนตอนหนิงเซียงมู่หลินคงไม่ต้องการ เพราะนางจะฆ่าเขาหลายหนแล้วกับการพูดแบบนั้น

จะตอบแทนด้วยเงินทองตอนนี้เขาก็ยังไม่มีอะไรสักอย่าง ของมีค่าก็มีแค่ดาบประจำกายกับหยกตราประจำตำแหน่ง ซึ่งตอนนี้ก็มอบให้หลี่เจียงไปแล้ว

ยิ่งคิดถึงตอนที่เขาหายดีแล้ว และต้องทิ้งนางไว้ที่นี่คนเดียว ก็อดเป็นห่วงไม่ได้เลยจริงๆ แม้ว่าตลอดมานางจะอยู่คนเดียวอยู่แล้วก็เถอะ แต่จะมั่นใจได้อย่างไรว่านางจะปลอดภัย

เขาอยากพานางกลับไปต้าหยางด้วยกัน และขอตำแหน่งหมอสมุนไพรประจำราชสำนักให้กับนาง เพราะสุดท้ายแล้วผืนป่าแห่งนี้อาจจะกลายเป็นสนามรบ และอันตรายก็จะมาตกที่มู่หลินซึ่งอาศัยอยู่ที่นี่อยู่ดี เขาคงต้องหาทางพูดกับมู่หลินให้เข้าใจ เพราะรู้ดีว่านางคงไม่ยอมกลับไปกับเขาแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนจะไม่เห็นทางออก

จะอยู่ที่นี่ตอนไปนานๆ ก็เห็นจะไม่ได้เช่นกัน จากที่หลี่เจียงเล่ามานั้น กองทัพตงซานกับกองทัพกบฏ กำลังเสื่อมกำลังลง ถ้าไม่รีบใช้โอกาสนี้เพื่อเข้าโจมตี ก็ไม่รู้ว่าจะได้โอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่

แต่ร่างกายของเขามันก็ยังไม่พร้อม ไปก็มีแต่จะสร้างภาระให้กับเจียงซานเสียเปล่าๆ แม่ทัพเจินฮุ่ยหมิงคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเผลอหลับไป เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า การนอนเฉยๆ มันน่าเบื่อขนาดนี้ แต่ตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมา เขาก็นอนนิ่งๆ มาตลอด ทำไมเพิ่งจะมาเบื่อเอาคืนนี้

เป็นเพราะไม่มีมู่หลิน ไม่มีเสียงของนางบดยา เด็ดสมุนไพรให้ได้ยินอย่างนั้นหรือ รอบตัวมันถึงได้ดูเงียบงันขนาดนี้ ตัวเขาก็เคยไปค้างแรมในป่าเพียงลำพังมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่รู้สึกว่ารอบตัวมันเงียบขนาดนี้มาก่อนเลย เมื่อไหร่กันนางถึงจะกลับมาเสียที ความเงียบทำให้เขารับรู้ว่า ตัวเขานั้นคิดถึงนางมากมายเหลือเกิน