เธอเห็นร่างสูงสมส่วนยืนมองมาอยู่ในที่ห่างไกล แม้จะมองไม่เห็นว่าเขามองมาในสายตาแบบไหน แต่ขัติมากรกลับรับรู้ได้ว่าเขาห่วงใยตนมากจนต้องผินสายตาหลบเขาอีกครั้งด้วยความละอายใจ
เมื่อก่อนเธอคิดว่าโลกใบนี้ช่างแสนดีที่ส่งคนใจดีมีเมตตาแบบคุณเพลิงกัลป์มาให้เธอ แต่ทว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนกลับตัดพ้อว่าโลกใบนี้ไม่ได้ใจดีอย่างที่คิดเพราะเหวี่ยงคนที่ทำสิ่งที่เธอเกลียดมาอยู่ใกล้
หมับ!
ไหล่บางรับรู้ถึงน้ำหนักจากฝ่ามือน้อย ๆ ของอีกคนที่พยายามอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ให้เธอเข้าใจ
“ไม่ต้องกดดันตัวเอง ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาแบบไหน เฮียเพลิงก็ยอมรับการตัดสินใจของเราอยู่แล้ว”
“หมายความว่ายังไงคะ?”
รีบถามอีกคนออกไป หัวใจกลับรู้สึกวูบโหวงเมื่อเผลอหันไปสบตาอีกคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
“จะอยู่ต่อหรือพอแค่นี้ เธอเลือกเองได้”
ให้เลือกงั้นเหรอ?
เพียงแค่คิดว่าจะต้องออกไปให้ไกลสิ่งที่ตัวเองเกลียด อกข้างซ้ายก็ปวดหนึบ
