วสันตกาลพานพบ

ตอนที่ 5 ลู่ฟางหรงเข้าช่วยเหลือ

“ซิ่วอิง ตรงนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้น ทำไมคนมุงเต็มไปหมด” เสียงเล็กจากเด็กหญิงผู้หนึ่งถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะนาน ๆ ทีถึงได้ออกมาเที่ยวในเมือง จึงรู้สึกสงสัยใคร่รู้ทุกสิ่งทุกอย่าง

“ฟางหรง เจ้าไม่ต้องรู้ทุกเรื่องหรอก วันนี้ท่านพ่อให้เจ้ามาทำธุระกับเถ้าแก่ร้านหยกไม่ใช่หรือ ไปช้าเดี๋ยวก็โดนดุอีกหรอก” ซิ่วอิงที่ดูโตกว่านางสักสามปีตักเตือน

“เอ๋! นาน ๆ ทีได้ออกมาเที่ยวในเมืองบ้าง ช้าไปนิดหน่อย ท่านลุงไม่กล้าว่าอะไรนางหรอกน่า เจ้าก็จริงจังเกินไปแล้ว” หนิงเหอผู้เป็นน้องสาวของนางโต้แย้งอย่างมีเหตุผล

“ใช่ ๆ หนิงเหอพูดถูก เจ้าเคยเห็นท่านพ่อดุข้าหรือ” ฟางหรงยิ้มร่าแล้ววิ่งไปทางนั้นพร้อมกับหนิงเหอ

“พวกเจ้าสองคนนี่ เล่นเป็นเด็กไปได้ เมื่อไรจะโตเสียที” ซิ่วอิงบ่นเสียงดังก่อนรีบตามทั้งสองคนไป

ฟางหรงเดินแหวกฝูงชนที่กำลังมุงดูเสิ่นชิว นางมุดลอดช่องว่างเข้าไปจนเข้าถึงตัวเขาในไม่ช้า เลือดที่ไหลรินบนใบหน้าทำให้นางตกใจ ทั้งยังเสื้อผ้ายับเยิน มีแต่รอยเท้าฝากฝังไว้ทั่วร่าง ฟางหรงทำใจเห็นคนที่อายุพอกันกับนางมีสภาพเช่นนี้ไม่ได้จริง ๆ นางจึงแตะไปที่ตัวเขา เรียกเบา ๆ เผื่อเขาจะตื่น

“นี่ นี่ เจ้าได้ยินข้าหรือไม่” ฟางหรงจับที่ไหล่เขา เมื่อเห็นว่าเด็กชายที่นอนอยู่ไม่ขยับตัว นางจึงรีบบอกให้หนิงเหอและซิ่วอิงช่วยพยุงตัวเขา

“พาไปที่หมู่บ้านเราดีกว่า แม่เฒ่าน่าจะช่วยเขาได้” นางบอกซิ่วอิงและหนิงเหอ

ทั้งสามคนพาเสิ่นชิวเข้ามาที่หมู่บ้าน ผู้คนในนั้นต่างรีบวิ่งมาดูเหตุการณ์ รวมถึงบิดาของลู่ฟางหรง ผู้นำหมู่บ้านที่กำลังยืนรอนางอยู่ทางเข้า สีหน้ายิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นซีดเซียว

“ฟางหรง เกิดเรื่องใดขึ้น แล้วเจ้าพาผู้ใดมาที่หมู่บ้านของเรา”

“ไม่มีเรื่องใดหรอกท่านพ่อ เพียงแค่ข้าเจอเด็กคนนี้ที่ตลาด แล้วนึกสงสารเขา ท่านแม่เฒ่าช่วยเขาได้หรือไม่”

ลู่ฟางหรงตอบพ่อของนางเสร็จก็ชะเง้อมองหาแม่เฒ่า ผู้มีวิชารักษาเก่งกาจที่สุดในหมู่บ้าน

“พาเขาไปที่บ้านข้า” แม่เฒ่าพูดขึ้น เพียงแค่ปรายตามอง นางก็รู้ได้ว่าเขาเจ็บป่วยที่ตรงไหน จึงหันไปบอกให้คนดูแลเอาสมุนไพรสามตัวจากสวนท้ายหมู่บ้านมาให้นางทำยารักษา

ครั้นได้ยาขนานหนึ่งจากแม่เฒ่า เสิ่นชิวจึงได้นอนหลับรักษาตัวสามวันสามคืน ร่างกายเริ่มฟื้นฟูดีขึ้นกว่าที่เคยเป็น ตอนสาย ๆ เสิ่นชิวได้สติ ค่อย ๆ ลืมตา ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขางุนงง กระพริบตามองอยู่สองสามครั้ง

“นี่เจ้าฟื้นแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้าง แม่เฒ่า! ท่านมาดูนี่สิ เขาฟื้นแล้ว” ลู่ฟางหรงเรียกแม่เฒ่าด้วยความดีใจ นางมาคอยนั่งเฝ้าเขาทุกวันเพราะรู้สึกกังวลใจ

แม่เฒ่าเดินมาตรวจอาการของเขา กำชับว่าให้กินยากินข้าวอย่าได้ขาด แล้วนอนพักผ่อนเยอะ ๆ ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก เสิ่นชิวกำลังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้รับการดูแลที่ดีเช่นนี้จากคนอื่นมาก่อน

“ข้าอยู่ที่ไหน เจ้าเป็นใคร” เสิ่นชิวถามขึ้น สายตามองไปรอบตัว ไม่เจอผู้ใดนอกจากนาง

“ข้าชื่อฟางหรง สามวันก่อน เจ้านอนสลบอยู่ที่ตลาด ข้าเลยพาเจ้ามาที่นี่ แล้วแม่เฒ่าก็ช่วยรักษาเจ้า”

“ที่ตลาด สามวัน! ผ่านไปสามวันแล้วหรือ” สีหน้าของเสิ่นชิวเปลี่ยนไป สายตาของเขาลนลาน ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าของมารดาปรากฏขึ้น จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปทั้งที่ยังไม่สวมรองเท้า แล้วหยุดยืนอยู่ที่หน้าหมู่บ้าน เสิ่นชิวหันซ้ายหันขวาไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใดและเขาควรจะต้องวิ่งไปทางใดกันแน่

“รอข้าด้วย เจ้าจะไปไหน” ฟางหรงตะโกนเสียงดังตามหลัง

พลันได้ยินเสียงนาง เขาหันกลับไปถามอีกครั้ง “ที่นี่ที่ไหน ข้าต้องรีบกลับบ้าน” น้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาหยดหนึ่งร่วงหล่น

“หมู่บ้านของข้า ตลาดที่ข้าเจอเจ้าไปทางซ้ายเรื่อย ๆ ก็ถึง เดี๋ยวข้าไปเป็นเพื่อน”

เสิ่นชิวไม่รอนางพูดจบ เขาพุ่งตัวไปยังทางที่นางบอก กำลังที่มีทั้งหมดส่งไปที่ฝีเท้าของเขา เสิ่นชิวไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แม้ฝ่าเท้าเหยียบก้อนหินจนได้แผล เขาแทบไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ในใจนึกถึงแต่นางเพียงเท่านั้น สามวันที่เขาหลับไป นางจะเป็นเช่นไรบ้าง

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน เสิ่นชิวกลับไม่กล้าเข้าไปข้างใน ยามที่มารดาของเขาได้ยินเสียงประตูบ้าน นางมักจะเรียกขานให้เขาเข้าไปหา แม้ครั้งนี้เขาเปิดประตูเสียงดังกว่าปกติด้วยความร้อนรน แต่ไม่ได้ยินเสียงนางเลย ในใจเขาเต้นแรงขึ้นมากกว่าเดิม ค่อย ๆ ก้าวขาเดินเข้าข้างในอย่างช้า ๆ เขาปวดมวนท้อง คลื่นไส้ ความคิดในหัวตีกันไปหมด

“ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว” เสิ่นชิวพูดออกไปตอนกำลังเดินไปหานาง “ท่านแม่ ท่านหลับอยู่หรือ” เพียงแค่มองไปที่ร่างอันสงบนิ่งของนาง ในใจเขานึกอยากจะให้นางนอนหลับอย่างเช่นเคย เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ ถามนางอีกครั้ง “ท่านแม่ ข้าขอโทษที่รบกวนเวลานอนของท่าน แต่ว่า ท่านช่วยตื่นมาพูดคุยกับข้าได้หรือไม่”

ลู่ฟางหรงที่ตามมาถึงมองเห็นร่างของนางก็เข้าใจได้ทันที นางเดินเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนแล้วจับที่เส้นชีพจร เมื่อแน่ใจแล้ว นางจึงหันมาหาเสิ่นชิว “นางจากไปแล้ว ข้าเสียใจด้วย”

เสิ่นชิวไม่อยากยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลพรากลงมา จิตใจของเขาอ่อนแอลงอีกครั้ง คนที่สำคัญในชีวิตได้จากไปแล้ว

“ท่านแม่ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านต้องรอ ขอโทษที่ทำให้ท่านทรมาน ข้าขอโทษ” เสิ่นชิวพร่ำพูดคำขอโทษกับร่างไร้วิญญาณของนางอยู่นาน ภาพที่เกิดขึ้นต่อหน้าลู่ฟางหรง ทำให้นางรู้สึกสงสารเขาจับใจ ไม่รู้ว่าเหตุใดชีวิตเขาและนางถึงได้แตกต่างกันเพียงนี้ ทำไมคนคนหนึ่งถึงต้องพบเจอเรื่องราวเลวร้ายขนาดนี้ นางทรุดตัวลงข้างเสิ่นชิวที่กำลังกอดร่างของท่านแม่อยู่ เอื้อมมือกอดเขาพลางปลอบประโลม

ไม่นานนัก บิดาของฟางหรง รวมถึงซิ่วอิง หนิงเหอก็มาถึงบ้านของเสิ่นชิว เขาเดินเข้ามาหาบุตรสาวแล้วแตะไหล่นางให้ถอยออกมา ก่อนจะค่อย ๆ พูดกับเสิ่นชิว

“ข้าเสียใจด้วยกับการสูญเสียครั้งนี้ แต่นางได้จากเจ้าไปแล้ว นางคงไม่อยากเห็นเจ้าต้องร้องไห้เสียใจถึงเพียงนี้หรอก หากเป็นไปได้จงมีชีวิตที่ดีเถิด นางจะได้หายห่วง” เสิ่นชิวได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าของมารดาอีกครั้งหนึ่ง “ข้าจะทำเช่นไรดีขอรับ” เสียงสะอึกสะอื้นถามขึ้น ดวงตาแดงก่ำมีน้ำใส ๆ คลออยู่

“ข้าจะช่วยเจ้าทำพิธีจัดงานศพให้นางตามธรรมเนียมของหมู่บ้านข้า” เขามองเสิ่นชิวเหมือนเป็นลูกชายคนหนึ่ง

“ขอรับ” เสิ่นชิวพยักหน้าตอบเขา “ได้โปรดช่วยข้าด้วยขอรับ” เขาอ้อนวอน อย่างน้อยพิธีส่งดวงวิญญาณของนางก็ควรจะทำให้ดีที่สุดเพราะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำเพื่อนางได้

เช้าวันรุ่งขึ้น บิดาของฟางหรงจัดแจงทำพิธีส่งวิญญาณครั้งสุดท้ายตามธรรมเนียมของหมู่บ้านให้เสิ่นชิวตามสัญญา ก่อนจะมานั่งปลอบเสิ่น ชิวอีกครั้ง

“เสิ่นชิว หากเจ้าไม่รู้จะไปที่ใด อยู่ที่หมู่บ้านนี้เถิด ข้ายินดี”