วสันตกาลพานพบ

ณ ทางตอนเหนือบนดินแดนสวรรค์ของเทพเซียน มีตำหนักไม้หลังเล็กหลบซ่อนตัวอยู่ในปุยเมฆสีขาว โคมดวงจิตของเทพเซียนที่ลงมาผ่านด่านเคราะห์บนโลกมนุษย์แขวนอยู่เรียงรายใจกลางตำหนัก แสงไฟลุกโชนจากโคมทำให้รู้ว่าเรื่องราวของพวกเขาเป็นไปตามชะตาที่ซือมิ่งเขียนเอาไว้ ดังนั้นสถานที่แห่งนี้จึงมีเขตแดนปกคลุมรอบทิศทางเพื่อป้องกันไม่ให้มีสิ่งใดรุกล้ำเข้ามาก่อความไม่สงบ แม้ไม่มีเขตแดนคอยปกป้อง ก็ใช่ว่าจะมีผู้ใดกล้าเข้ามาวุ่นวายกับที่แห่งนี้สักเท่าใด ด้วยเป็นสถานที่ที่ดวงจิตส่วนหนึ่งของเทพเซียนสถิตอยู่ ทั้งยังห่างไกลจากใจกลางดินแดนสวรรค์ จนบางคนแทบลืมไปแล้วว่าตำหนักนี้อยู่ที่ใด คงจะมีก็แต่เซียนน้อยนางหนึ่งนามว่าหยางซือซือ ที่รู้เรื่องราวของตำหนักนี้ดีกว่าผู้ใด นั่นก็เพราะว่านางคือเจ้าของตำหนักและผู้ดูแลโคมดวงจิตคนล่าสุดนั่นเอง ราว ๆ สามพันปีก่อน ผู้เฒ่าหยางกำลังกวาดลานหน้าตำหนักแล้วไปพบนางเข้า เขาจึงตั้งชื่อให้และดูแลนางนับตั้งแต่นั้นมา ทว่าช่วงเวลาของพวกเขานั้นสั้นนัก อายุขัยของผู้เฒ่าหยางถึงเวลานั้นแล้ว ทั้งดวงจิตและร่างกายจึงสลายเข้าสู่ห้วงเวลานิรันดร์ หยางซือซือที่อายุหนึ่งพันปีจึงต้องอยู่โดดเดี่ยวนับแต่นั้นมา เช้านี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ดำเนินไปอย่างเรียบง่าย นางคอยเดินสำรวจโคมดวงจิตทีละดวงไม่ขาดตกบกพร่อง และคอยตรวจตราม่านเขตแดนไม่ให้มีรอยชำรุด ทำหน้าที่อย่างขยันขันแข็งตลอดช่วงเช้า ก่อนจะมานั่งลงข้าง ๆ โคมดวงจิตดวงหนึ่งที่นางประคบประหงมดูแลเป็นพิเศษ “เจ้าโคมน้อย วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง” หยางซือซือทักทายโคมดวงจิตอย่างที่ทำเป็นประจำ นางเคยถามผู้เฒ่าหยางว่าโคมนี้เป็นของเทพเซียนใด ถึงได้มีแสงริบหรี่ต่างจากโคมดวงอื่น ๆ นัก แต่ผู้เฒ่าหยางเองก็ไม่สามารถตอบนางได้ ทุกวันนี้นางจึงได้แต่เฝ้าดูแลและอธิษฐานให้เจ้าของดวงจิตนี้ผ่านด่านเคราะห์บนโลกมนุษย์แล้วกลับดินแดนสวรรค์ดังเดิม ภารกิจอันยาวนานของผู้เฒ่าหยางจะได้สำเร็จลุล่วงหมดห่วง หยางซือซือกำลังนั่งพูดคุยกับโคมดวงจิตเพลิน ๆ นางได้ยินเสียงกระดิ่งดังมาจากหน้าตำหนัก พลันรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้างดงามของนาง “เซียวอวี้เทียน เจ้ามีเวลามาเยี่ยมข้าแล้วหรือ” น้ำเสียงของนางดูจะตัดพ้อเล็กน้อย เซียวอวี้เทียนเป็นสหายเซียนเพียงคนเดียวของนาง พวกเขาพบกันครั้งแรกเมื่อร้อยปีก่อน ขณะกำลังตามหาของบางอย่าง ครั้งนั้นนางดีใจอย่างมากที่ได้พบเจอผู้อื่นบ้าง ด้วยหน้าที่สำคัญทำให้นางละทิ้งตำหนักแห่งนี้ไปที่ใดไม่ได้เลย ส่วนเซียวอวี้เทียนเองก็รู้สึกได้ว่าหยางซือซือดูเป็นคนจิตใจดี ทั้งยังพูดคุยถูกคอจึงนับถือเป็นสหายเซียนคนสำคัญและมาเยี่ยมเยียนนางอยู่บ่อย ๆ ทั้งที่ตำหนักของเขาอยู่ห่างไกลคนละฝั่ง “อย่าเพิ่งโกรธข้าไปเลย ดูนี่สิ ข้ามีของบางอย่างมาให้เจ้าด้วยนะ” เขายิ้มกว้างแล้วยื่นลูกแก้วกลม ๆ ขนาดเท่าฝ่ามือออกไป “ไม่มาหาข้าตั้งเกือบเดือน เจ้าคิดจะง้อข้าด้วยวิธีนี้อีกแล้วใช่หรือไม่” หยางซือซือมองหน้าเขาก่อนจะหันมาสนใจของขวัญที่อยู่ตรงหน้า นางหรี่ตามองทางซ้ายทีขวาที ถามเขาอีกครั้งด้วยความสงสัย “เซียวอวี้เทียน สิ่งนี้คืออะไรหรือ ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน” “ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่คนเดียวคงจะเหงา” เซียวอวี้เทียนใช้นิ้วชี้เคาะไปที่ลูกแก้วเบา ๆ สองสามครั้ง จากนั้นก็มีแสงสีขาวสว่างขึ้นมา ไม่นานนัก กระต่ายเวทสีขาวก็ปรากฏตัวขึ้นก่อนกระโดดดึ๋ง ๆ รอบพวกเขา นางเอื้อมมือสัมผัสกระต่ายเวทตัวนี้อย่างแผ่วเบา เขาเห็นสีหน้าของหยางซือซือในเวลานี้ก็อดอมยิ้มไม่ได้ บอกนางว่า “ต่อไปนี้ ถ้าเจ้าต้องดูแลกระต่ายเวท คงไม่มีเวลามานั่งเหงาแล้วล่ะ” “ขอบคุณเจ้ามากนะ นี่เซียวอวี้เทียน ไหน ๆ เจ้าก็มาเยี่ยมข้าแล้ว วันนี้ไปดื่มชาดอกท้อที่ผาน้ำตกกันดีหรือไม่ ดูท่าทางเจ้ามีเรื่องกลุ้มใจ” หยางซือซือสังเกตเห็นสีหน้าของเขาดูกังวลคล้ายมีเรื่องปิดบังนาง “ไม่มีอะไรเสียหน่อย เจ้าอย่าคิดมากไปเลย ไปนั่งคุยกันต่อที่นั่นดีกว่า ตอนมาที่นี่ ข้าเห็นกลุ่มก้อนเมฆสะท้อนสีรุ้งจาง ๆ ด้วยนะ เจ้าชอบมากไม่ใช่หรือ” “ทำไมเพิ่งจะบอกข้าเล่า รีบไปกันเถอะ เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน ขอข้าร่ายเวทม่านเขตแดนอีกสักรอบ” หยางซือซือพูดจบก็วาดนิ้วในอากาศพลันสายเวทปรากฏขึ้นโอบล้อมตำหนักอีกชั้นหนึ่ง ทั้งสองคนมักจะมาดื่มชาดอกท้อและนั่งเล่นที่ผาน้ำตก ดูก้อนเมฆสีรุ้งด้วยกันบ่อย ๆ เซียวอวี้เทียนจึงรู้สึกสบายใจทุกครั้งยามที่เขามาหานาง แม้จะมีเรื่องราวให้กังวลใจ เขาก็เลือกที่จะลืมไปชั่วคราวราวกับเรื่องนั้นไม่สลักสำคัญ ดวงตาของเขาสะท้อนภาพของหยางซือซือพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “เซียวอวี้เทียน กระต่ายเวทของเจ้าน่ารักจริง ๆ ดูสิ” หยางซือซืออุ้มกระต่ายตัวน้อยไว้ในอ้อมกอด ท่าทางขี้อ้อนทำให้นางรู้สึกเอ็นดู “เจ้ามีอะไรในใจหรือไม่ ข้าพร้อมรับฟังทุกเรื่อง” นางถามเขาตรง ๆ แน่นอนว่านางพร้อมที่จะช่วยเหลือเขาไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ “ไม่รบกวนเจ้าหรอก ข้าจัดการได้” เขาปฏิเสธเพราะไม่กล้าบอกนาง “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องผ่านไปได้ ข้าอยู่ตรงนี้เสมอ ถ้าเจ้าอยากให้ข้าช่วย ขอแค่เพียงเอ่ยปาก ข้าย่อมยินดี” หยางซือซือยิ้มกว้างเป็นกำลังใจให้เขา นางไม่ได้รู้เลยว่ารอยยิ้มนั้นทำให้เขาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าและใบหูของเขาแดงขึ้นจนต้องหันหน้าไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อน ราวกับช่วงเวลานี้สงบจนเกินไป จู่ ๆ ทั้งคู่ก็เห็นแสงกลม ๆ สีแดงลอยผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเสียงหวีดยาวดังขึ้น พร้อมกับเงาสีแดงตัดผ่านหน้าพวกเขาตามเจ้าก้อนกลมนั้นไปติด ๆ เงาสีแดงนั้นเคลื่อนที่พร้อมกับพลังอันรุนแรง จนสายลมพัดมากระทบตัวทั้งสองคนเซไปด้านหลัง หยางซือซือพยายามเพ่งมองตามเงาสีแดงแล้วนึกได้ว่ามันกำลังมุ่งหน้าตรงไปที่ตำหนักของนาง “แย่แล้ว!” หยางซือซือรีบลอยลิ่วตรงกลับไปที่ตำหนักพร้อมกับเซียวอวี้เทียน “นั่นวิหคเพลิง หยางซือซือเจ้าถอยออกมา” เซียวอวี้เทียนห้ามไม่ให้นางเข้าไปใกล้เพราะกลัวจะได้รับบาดเจ็บ เขาร่ายเวทเพื่อจับวิหคเพลิงให้อยู่นิ่ง ๆ หากแต่เจ้าสัตว์พาหนะตัวนี้พละกำลังไม่น้อย คนที่ควบคุมมันได้มีเพียงเจ้านายของมันเท่านั้น หยางซือซือไม่ฟังคำของเขา นางรีบเข้าไปที่ใจกลางตำหนักเพื่อร่ายม่านป้องกันโคมดวงจิตโดยไม่ทันระวังตัว วิหคเพลิงบินโฉบเข้ามาหานาง เปลวไฟที่อยู่รอบตัวมันกระทบกับแขน ร้อนลวกผิวจนนางเผลอร้องออกมา “โอ๊ย!” เสียงร้องของนางทำให้เซียวอวี้เทียนตกใจมากกว่าเดิม เขาเปลี่ยนใจร่ายเวทขั้นสูงเพื่อจับมัน แต่วิหคเพลิงยังคงดื้อดึง พยายามหนีจากการจับกุมของเขา บินโฉบไปมาด้วยความเร็วดังสายฟ้าแลบ ทุกครั้งที่วิหคเพลิงกระพือปีก กระแสลมหนักแน่นสายหนึ่งก็จะพัดตามมาเป็นระลอก เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่ทันตั้งตัว แววตาของหยาง ซือซือสั่นระริก นางมองไปที่โคมดวงจิตใจกลางตำหนัก ไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไรเพื่อรักษาเปลวไฟไม่ให้ดับมอด