EP.2: แสดงตัว
1204 Words
หลังเลิกเรียนทั้งสามคนก็ตรงดิ่งมายังร้านชาบูชื่อดังที่ตั้งอยู่ในห้าง พราวไม่พลาดที่จะสั่งอาหารที่เธอชอบจนเต็มโต๊ะก่อนจะลงมือจัดการอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย เธอตั้งตาตั้งตากินโดยไม่สนใจคนที่มาด้วยจนอีกสองคนอดไม่ได้ที่แซวออกมา
“ยัยพราวแกอย่าเอาแต่กินสิ พูดบ้างก็ได้ไม่มีใครแย่งแกกินหรอกน่า”
“ก็คนมันหิวนี่น่า” พราวตอบมาทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปากรันได้แต่ส่ายหัวให้พราวก่อนจะพูดเตือนออกมา
“เคี้ยวให้เสร็จก่อนพูดสิพราว เดี๋ยวก็ติดคอกันพอดี”
“โทษที ๆ”
“แกนี่น่าโตขนาดนี้แล้วยังต้องให้รันเตือนเป็นเด็กอยู่ได้ยัยพราวหมูเอ๊ย” พายส่ายหัวให้กับแฝดของตัวเองที่ยังทำตัวเหมือนเด็กจนต้องมีคนคอยบอกคอยเตือนอยู่ตลอด และคนที่คอยเตือนก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็เป็นเขากับรันนี่แหละ
“ก็คนมันหิวนิ”
“ฉันก็เห็นแกเป็นแบบนี้อยู่ตลอด”
“พอแล้ว พายก็รีบกินเถอะเดี๋ยวกินไม่ทันพราวนะ” รันเอ่ยปากห้ามทั้งสองคนก่อนที่จะเถียงกันมากกว่านี้
“โอเค รันก็เหมือนกัน” พายยิ้มให้รันพร้อมลงมือทานอาหารทันที
“อืม” ทั้งสามคนกินไปคุยกันไปทำให้ระหว่างมื้ออาหารจะมีเสียงพูดคุยหยอกล้อและเสียงหัวเราะของทั้งสามอยู่ตลอดเวลา
ด้านขุนพลวันนี้เขามีนัดคุยงานกับลูกค้าที่ร้านอาหารดังภายในห้าง หลังจากคุยงานเสร็จเขาและเลขากำลังจะกลับเข้าบริษัทตอนที่เดินผ่านร้านชาบูชื่อดังเผอิญเห็นสาวน้อยของเขานั่งอยู่ด้านในกำลังพูดคุยอยู่กับเพื่อนอย่างสนุกสนาน โคตรคิดถึงนี่คำที่ผุดขึ้นมาในหัวและความรู้สึกของเขาตอนนี้ ไม่ได้แล้วเขาปล่อยโอกาสแบบนี้ผ่านไปไม่ได้เขาต้องเข้าทักทายและแสดงตัวสักหน่อยแล้ว คิดได้แบบนั้นขุนพลก็หันไปพูดกับเลขาคนสนิท
“สาธิตนายกลับเข้าบริษัทก่อนเลย ฉันอาจจะไม่เข้าแล้วฝากนายจัดการเอกสารให้เรียบร้อยด้วย”
“ครับ คุณบอส” สาธิตรับคำขุนพลเสร็จก็เดินแยกตัวออกไปจากจุดนั้นเพื่อกลับไปเคลียร์งานที่บริษัทตามที่ได้รับคำสั่ง หลังจากที่สาธิตเดินไปแล้วขุนพลก็รีบเดินเข้าไปในร้านไปหยุดยืนอยู่ตรงโต๊ะของรันและเพื่อน
“รัน”
“ค่ะ” รันขานรับเสียงหวานหลังจากที่ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง แต่เพียงแค่เห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ก็ต้องตะลึง อึ้ง ตื่นเต้นตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอเขาที่นี่และยังเข้ามาทักทายเธออีก รันมองหน้าขุนพลนิ่งค้างอยู่แบบนั้นจนพราวที่นั่งข้างต้องสะกิดให้เธอรู้สึกตัว
“พะ พี่ขุน”
“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ”
“ดะ ได้ค่ะ ชะ เชิญค่ะ” รันตอบรับออกไปแบบตะกุกตะกักจนถึงขั้นติดอ่าง ใจของเธอตอนนี้สั่นไหวอย่างแรงจนแทบทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอเขาแถมยังมาขอนั่งด้วยเป็นเรื่องแปลกมากถึงมากที่สุด ซึ่งปกติเขาไม่ค่อยให้ความสนใจเธอเท่าไหร่เธอเคยเจอเขาบ้างบางครั้งในเวลาที่เธอไปหาพี่ชายกับพี่สะใภ้ของเธอ แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายเพราะไม่สนิทอีกอย่างเขาก็ไม่ค่อยพูดกับเธออีกด้วย
“ครับ” หลังจากรันอนุญาตขุนพลไม่รอช้ารีบนั่งลงที่ว่างฝั่งตรงข้ามกับรันทันทีพร้อมแจกจ่ายรอยยิ้มทรงเสน่ห์ให้รันกับเพื่อน ๆ ของเธอ
พราวกระทุ้งศอกพร้อมกระซิบให้รันแนะนำหนุ่มหล่อใจดีคนนี้ให้รู้จักถึงแม้ว่าจะพอรู้อยู่บ้างแล้วว่าเป็นใครเพราะเคยเห็นรูปที่รันเคยให้ดูและพูดให้ฟังอยู่บ่อย ๆ แต่ก็เพิ่งเคยเจอตัวจริงก็วันนี้เอง ถึงว่าทำไมคว้าใจเพื่อนรักคนนี้ของเธอไปได้ก็เขาทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ สมาร์ท ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว ท่าทางใจดี สุภาพ อ่อนโยน แถมเป็นผู้ใหญ่อีกด้วย โอ้ยยย... เขาคือผู้ชายในฝันของผู้หญิงทุกคนเลยก็ว่าได้
“อะ เอ่อ... พี่ขุน นี่เพื่อนรัน พายกับพราวค่ะ” รันแนะนำเพื่อนทั้งสองคนให้รู้จักกับขุนพลอย่างเป็นทางการ
“พวกแกนี่พี่ขุนพลพี่ชายพี่ขนมแฟนพี่สายลมนะ”
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ” พายและพราวยกมือไหวขุนพลหลังจากรันแนะนำให้ทั้งหมดรู้จักกันแล้ว
“อืม ขอนั่งด้วยคนนะในฐานะที่มาขอร่วมแจมด้วยงั้นมื้อนี้ผมขอเป็นคนเลี้ยงเองสั่งตามสบายเลยครับ”
“ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ” พายกับพราวดีใจยกใหญ่ที่อยู่ ๆ ก็มีเจ้ามือมาเสนอตัวเลี้ยงอาหารพวกเธอ ที่จริงพวกเธอก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินเพราะที่บ้านมีฐานะกันทุกคนแต่อย่างว่าของฟรีใครบ้างไม่ชอบจริงไหม
“งั้นพราวไม่เกรงใจแล้วนะคะ”
“ครับ ตามสบายเลย”
“กินมากระวังเป็นหมูนะที่สั่งมานี่ก็กินให้หมดก่อนไหมยัยพราว”
“ไอ้พายปากหมาถ้าแกไม่พูดก็ไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้หรอก อุ้ย... พี่ขุนขอโทษนะคะ แหะ ๆ”
“ไม่เป็นไรครับ” ขุนพลหันมาสนใจรันที่ก้มหน้าก้มตาสนใจอาหารในหม้อชาบูมากกว่าที่จะร่วมวงสนทนากับทุกคน เขาคีบหมูที่ลวกจนสุกแล้วใส่จานหันทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองขุนพลด้วยความแปลกใจที่อยู่ ๆ เขาก็แปลกไป ทั้งการเข้ามาทักและขอร่วมโต๊ะด้วย นี่ยังคีบหมูให้เธออีกดูแลเอาอกเอาใจเธออย่างกับคนเป็นแฟนกันทำให้กันอย่างนั้น ยิ่งเขาทำแบบนี้เธอก็ยิ่งถอนตัวถอนใจจากเขายากเข้าไปอีกปกติแค่เขาเฉยชาใส่เธอยังแอบรักแอบมอบหัวใจให้เขาไปนานแล้ว แล้วแบบนี้เธอจะมีวันตัดใจจากเขาได้ไหม
ระหว่างมื้ออาหารขุนพลคอยตักอาการให้รันอยู่ตลอดเวลา จนสองแฝดมองหน้ากันด้วยความสงสัยกับความสัมพันธ์ของทั้งสอง ไหนว่ารันแอบรักเขาอยู่ฝ่ายเดียวไงแต่เท่าที่พวกเขาเห็นมันไม่ใช่ ขุนพลทำเหมือนกับว่าเป็นแฟนรันยังไงยังงั้น
“พี่ขุนทานบ้างเถอะค่ะ ไม่ต้องตักให้รันหรอก” รันพูดออกมาอย่างเกรงใจขุนพลที่เขาคอยตักอาหารให้เธออยู่ตลอดจนเขาไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่
“พี่เต็มใจ” ขุนพลยิ้มให้รันพร้อมกับคีบอาหารวางในจานให้เธอเพิ่มอีก
- Writer
