EP.3: ทำความรู้จัก
1251 Words
หลังจากที่ทุกคนทานอาหารกันจนอิ่มและขุนพลจ่ายเงินค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดก็พากันเดินออกมายืนอยู่นอกร้านเพื่อเตรียมตัวจะแยกย้ายกันกลับที่พักของตัวเอง
“ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ/ค่ะ” รันและเพื่อนยกมือไหว้ขอบคุณขุนพลที่เป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารมื้อนี้
“ยินดีครับ แล้วนี่กลับกันยังไง”
“พวกเราเอารถมาครับ” พายเป็นคนตอบคำถามของขุนพลแทนคนสองสาว
“อืม แล้วรันกลับยังไง” หลังจากที่ถามสองแฝดพายกับพราวเสร็จแล้วขุนพลก็หันมาถามรันที่ยืนเงียบไม่ค่อยพูดค่อยจาทั้งที่ปกติเธอพูดเก่งจะตายไป เขาเห็นยิ่งเวลาตอนที่เธออยู่กับขนมน้องสาวเขาทั้งคู่คุยกันเหมือนคนไม่เคยเจอกันเป็นปีทั้งทีก็แวะเวียนไปหากันอยู่บ่อย ๆ
“รันกลับกับเพื่อนค่ะ เรามารถคันเดียวกันเดี๋ยวพายแวะส่งรันที่คอนโดก่อนค่ะ”
“แล้วนี่พักอยู่ใกล้กันหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ ที่พักพวกเราอยู่กันคนละที่ค่ะ” รันตอบคำถามของขุนพลไปตามตรงเธอไม่รู้เขาจะอยากรู้ไปทำไมแต่ในเมื่อผู้ใหญ่ถามมาก็ต้องตอบอยู่ดีเพราะมันเป็นมารยาท
“อืม ถ้างั้นเดี๋ยวรันกลับกับพี่ดีกว่านะจะได้ไม่ต้องให้เพื่อนวนรถไปส่ง”
“แต่...”
“ตามนั้นแหละไปกลับ กลับก่อนนะ” ขุนพลพูดตัดบทรันก่อนจะหันไปบอกเพื่อนรันแล้วคว้ามือเธอให้เดินตามเขาไปโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเต็มใจหรือไม่ แต่ถึงยังไงเขาจะต้องได้ไปส่งเธอเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดเธอให้มากกว่านี้
“แล้วเจอกัน” รันโบกมือบอกลาเพื่อนทั้งสองที่ทำหน้างงงงรวมถึงเธอเองด้วยที่ยังคงงงงงอยู่ เพราะอยู่ ๆ ก็โดนขุนพลลากตัวไปโดยยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวหรือพูดปฏิเสธอะไรออกไป
“เอ่อ... แล้วเจอกันนะรัน” พราวโบกมือลารันก่อนที่เธอกับพายจะเดินแยกตัวไป เพื่อนเธอคงไม่เป็นอะไรหรอกในเมื่อขุนพลก็ไม่ใช่คนอื่นที่ไหนแถมยังเป็นคนที่รันแอบรักอีกด้วยดีซะอีกสองคนนั้นจะได้ทำความรู้จักกันให้มากขึ้นเพื่อนเธอจะได้สมหวังในความรักสักที
ขุนพลจับมือรันเดินมาจนถึงรถเขาที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถของห้าง ระหว่างที่ทั้งคู่เดินมาที่รถไม่มีการพูดคุยใด ๆ เกิดขึ้น จนมาถึงรถขุนพลเปิดประตูให้รันขึ้นไปนั่งในรถก่อนที่ตัวเขาเองจะเดินอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับที่อยู่อีกด้าน เมื่อนั่งในรถเรียบร้อยขุนพลก็หันหน้ามาถามถึงที่พักของเธอ
“พักอยู่ที่ไหน”
“รันพักอยู่คอนโด S Sky ใกล้ ๆ มหาลัยค่ะ”
“อืม”
ขุนพลรับคำก่อนจะขับรถตรงไปยังคอนโดตามที่รันบอกทันที ระหว่างทางเขาก็ชวนรันคุยไปเรื่อย ๆ ซักถามเรื่องทั่วไปเพื่อทำความรู้จักเธอให้มากขึ้น ต่อจากนี้ไปเขาจะออกมาแสดงตัวอย่างเต็มที่เขาจะไม่ต้องคอยแอบส่องแอบมองเธอจากระยะไกลเหมือนแต่เมื่อก่อนอีกแล้ว เพราะตอนนี้เธอโตแล้วไม่ใช่เด็กมัธยมอีกต่อไปและเขาไม่ต้องกลัวคดีพรากผู้เยาว์อีกแล้ว
“รันพักอยู่กับใครหรือเปล่า” ขุนพลเอ่ยถามสิ่งที่เขาอยากรู้ออกมา
“เอ่อ... รันอยู่คนเดียวค่ะ ทำไมเหรอคะ”
“เปล่า แค่ถาม หึหึ” ขุนพลเค้นเสียงในลำคอด้วยความชอบใจกับคำตอบที่เขาได้รับจากเธอ
“อ๋อค่ะ” รันได้แต่งงกับท่าทางของเขาที่เหมือนกับพอใจในคำตอบของเธอ
“เวลาไปเรียนที่มหาลัยรันเดินทางไปยังไง”
“ส่วนใหญ่รันจะเดินไปค่ะเพราะคอนโดไม่ไกลจากมหาลัยมากนักบางครั้งพายกับพราวก็มารับค่ะ”
“อืม แล้วเวลากลับละ”
“กลับกับพายกับพราวค่ะ พี่ขุนถามทำไมค่ะมีอะไรหรือเปล่า”
“ทำไม ถามไม่ได้หรือไง” ขุนพลไม่ตอบแต่ย้อนถามรันกลับมาแทน
“เปล่าค่ะ ถามได้แต่รันแค่สงสัยว่าพี่ขุนจะถามไปทำไม”
“อยากรู้”
“ค่ะ” บทสนทนาของทั้งคู่หยุดลงเมื่อขุนพลขับรถมาจอดที่หน้าคอนโด S Sky รันหันมายกมือไหว้ขอบคุณขุนพลที่เขาอุตส่าห์มาส่งโดยที่เธอไม่ได้ร้องขอแม้แต่น้อย
“ขอบคุณค่ะที่มาส่งรัน”
“ขึ้นไปเองได้ใช่ไหม ให้พี่เดินไปส่งหรือเปล่า” ขุนพลถามด้วยเพราะเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ รันไปเองได้” รันปฏิเสธด้วยรอยยิ้มหวาน ๆ ที่ส่งให้ขุนพล
“อืม พรุ่งนี้มีเรียนตอนกี่โมง”
“พรุ่งนี้รันมีเรียนตอนเก้าโมงค่ะ”
“อืม” เขารับคำในลำคอเบา ๆ พร้อมกับวางแผนในใจไปด้วย
“พี่ขุนขับรถกลับดี ๆ นะคะ”
“ขอบใจ” รันลงจากรถไปยืนอยู่ด้านข้างเพื่อยืนรอให้ขุนพลขับรถออกไปก่อนแล้วเธอถึงจะเดินขึ้นห้อง แต่ว่าขุนพลไม่ยอมออกรถเขากับลดกระจกรถลงมาพูดกับเธอ
“ขึ้นห้องไปต้องรอ”
“แต่...”
“เป็นผู้หญิงมายืนอยู่คนเดียวมันอันตราย”
“ค่ะ” สิ้นคำพูดของขุนพลรันก็หมุนตัวเดินเข้าไปภายในคอนโด ขุนพลที่เห็นว่ารันเดินเข้าไปแล้วเขาก็ขับรถออกมา เหตุผลที่เขายังไม่ออกรถเพราะเขารอให้เธอเดินเข้าไปภายในอาคารก่อนแต่เธอดันจะมายืนรอให้เขาขับรถออกไปก่อนช่างไม่ห่วงตัวเองเอาซะเลย ไม่รู้หรือไงว่าตัวเองนะเด่นสะดุดคนอื่นแค่ไหนเวลาไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมองตามตลอดเวลาเห็นแบบนี้แล้วปล่อยไว้นานกว่านี้ไม่ได้แล้วยิ่งออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้มันอันตรายต่อตัวเธอและตัวเขาอีกด้วย
ขุนพลขับรถตรงกลับบ้านทันทีโดยไม่ได้แวะที่ไหนหรือแม้แต่จะไปสังสรรค์กับเพื่อนต่อเหมือนปกติเพราะพรุ่งนี้เขาเรื่องต้องทำในตอนเช้า
รันพอเดินขึ้นมาบนห้องแล้วก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวเข้านอน วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันไหนจะต้องมาสับสนวุ่นวายใจกับเรื่องของขุนพลอีก เธออยากจะถามเขาจริง ๆ ว่าที่ทำไปทั้งหมดวันนี้เขาต้องการอะไรจากเธอ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยสนใจอะไรเธอเลยคุยกันแทบนับคำได้
‘พี่ขุนมาทำดีกับเราเพื่ออะไร ต้องการอะไรกันแน่’ นั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นในหัวเธอตอนนี้ แค่นี้เธอก็หวั่นไหวจะแย่แล้วถ้าเกิดเขาเข้ามาใกล้ชิดยิ่งกว่านี้เธอจะทำยังไงตอนนี้ใจเธอก็เริ่มรับไม่ไหวแล้ว ‘หรือเธอจะสารภาพรักกับเขาไปดี’ แต่ก็กลัวจะผิดหวังถ้าเขาไม่คิดแบบเดียวกับเธอ รันได้แต่บ่นกับตัวเองคนเดียวนอนผลิกตัวไปมาคิดไปเรื่อย ๆ จนหลับผล็อยไปในที่สุด
- Writer
