ดาวยั่วเช่นข้าจะหลอกล่อท่านเอง

บทที่ [3] เซียวจ้าน

​

ร่างบางนั่งเท้าคางคิดหาวิธียังไงให้ท่านชินอ๋องผู้นี้หันมาสนใจนางกัน ที่นางมิได้เซ็นใบหย่าน่ะก็เพราะว่าหากนางเซ็นไปแล้ว ได้เงินนางจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ นางยังคงไม่คุ้นชินในยุคนี้เลยด้วยซ้ำ

เช่นนั้นก็ขอเล่นสนุกสักหน่อยแล้วกัน วางแผนดีๆนางจะยอมเซ็นใบหย่าให้เขาเอง นางก็ไม่อยากรั้งเขาไว้หรอกนะพอนางหย่าเสร็จแล้วทำไมไม่ลองซื้อบุรุษรูปงามมาไว้ที่บ้านสักสามสี่คนเป็นไง ㅋㅅㅋ หึหึ

สาวใช้คนสนิทได้ลอบมองไปที่พระชายาก็รู้สึกเป็นห่วงตั้งแต่พระชายาฟื้นขึ้นมาในวันนั้นก็มีท่าทีแปลกๆต่างออกไปเช่นทุกเคย

''พระชายาเพคะ ถ้าหากว่าท่านรู้สึกเบื่อไปเดินเล่นที่ตลาดดีหรือไม่เพคะ''

สาวใช้คนสนิทที่ได้เอ่ยออกมาแบบนี้ทำให้นางรีบหันหน้าไปทันที จริงด้วยข้าไปซื้อผ้ามาตัดเป็นชุดยั่วๆท่านชินอ๋องดีกว่า แผนนี้น่าจะเริ่ด

''ได้ เช่นนั้นพวกเราไปกันเถิด''

นั่งรถม้าไม่กี่นาทีก็ถึงตลาดในตัวเมือง

หลี่ซูหันมองหันซ้ายหันขวาด้วยความตื่นตาตื่นใจ นางตื่นเต้นเป็นอย่างมากเพราะว่านี่คือครั้งแรกที่นางได้เห็นร้านค้าร้านอาหารในสมัยโบราณ

''ว้าว!!''

ร้านค้าตั้งเรียงกันยาวไปจนสุดสายตา แม่ค้าพ่อค้าเอ่ยตะโกนเรียกลูกค้าเสียงตีกันจนฟังไม่รู้เรื่อง ผู้คนเดินขวักไขว่กันไปมามองแล้วชวนให้ลายตาอยู่บ้าง

''พระชายาเพคะ อย่ารีบวิ่งเพคะประเดี๋ยวจะหลงเอาได้เพคะ'' สาวรับใช้รีบเอ่ยห้ามเจ้านายของนางด้วยความเป็นห่วง เป็นครั้งแรกได้ที่เจ้านายของนางได้ออกมาจากจวนแล้วเข้ามาในเมืองเช่นนี้ถึงแม้ว่านางจะรู้ภูมิหลังว่าเคยเป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาแล้วอย่างไร นางไม่รู้สึกรังเกียจเลยสักนิด

เพราะเจ้านายของนางนั้นเป็นคนที่ใจดีมากๆเลยยังไงล่ะ ถึงแม้ว่าข่าวลือข้างนอกจะเป็นเช่นไรนางหาได้สนใจนัก

''เจ้ารีบเดินตามข้ามาเร็วๆเถิด'' หลี่ซูรีบเอ่ยเรียกสาวรับใช้ของตนก่อนที่จะรีบเดินไปยังร้านขายเสื้อผ้าเครื่องประดับ

ร่างบางได้เดินเข้ามายังร้านขายเสื้อผ้าแล้วก็เครื่องประดับ ว้าว! เสื้อผ้าสมัยก่อนนี่สวยจริงๆ หลี่ซูที่กำลังเลือกมองดูเสื้อผ้าอย่างสนอกสนใจก็ได้หันไปตามเสียงเรียกของเถ้าแก่ร้าน

''ยินดีต้อนรับขอรับ'' เสียงเถ้าแก่เอ่ยต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ''คุณหนูท่านนี้มิทราบว่าต้องการหาอันใดอยู่หรือไม่ขอรับ''

หลี่ซูได้หันไปตามเสียงเรียก แน่ล่ะสิไม่มีใครรู้จักว่านางเป็นใครเพราะว่าเขามิเคยพานางออกงานเลยแม้แต่น้อยและให้นางอยู่แต่ในจวน แม้แต่งานแต่งก็จัดแบบเงียบๆ

คิดแล้วหงุดหงิดชะมัดอีตาท่านอ๋องผู้นี้สักวันข้าจะลงโทษท่านให้เป็นไอโบ้แล้วร้องไห้ตามข้าจนหางจุกตูดเลยขอดูเถอะ!

''เรียนเถ้าแก่ข้าอยากได้ผ้าไหมสีแดงสด ท่านพอจะมีให้ข้าหรือไม่''

''โอ้ๆ วันนี้สีแดงที่ท่านต้องการเข้ามาพอดีเชิญคุณหนูทางนี้เถิดขอรับ'' เถ้าแก่พลางชี้มือนำทางให้หญิงสาวเดินตามมา

หนึ่งชั่วยามต่อมา

''ประเดี๋ยวข้าจะส่งของทั้งหมดนี้ไปให้คุณหนู เช่นนั้นไว้มาร้านข้าอีกนะขอรับ ครั้งหน้าข้าจะลดราคาให้เป็นพิเศษ''

เถ้าแก่เอ่ยออกมาด้วยความดีใจ คุณหนูผู้นี้ไม่ได้ซื้อแค่พวกผ้าไหมเท่านั้นแต่ยังซื้อพวกเครื่องประดับและเสื้อผ้าไปหลายชุดอีกด้วย เขาไม่ค่อยเจอลูกค้าที่ซื้อของมากมายเช่นนี้แล้วไม่ต่อราคาแบบคุณหนูผู้นี้มาก่อนไม่รู้ว่านางนั้นมาจากตระกูลใดมิเคยเห็นหน้าค่าตาของนางมาก่อน

''ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าจะให้คนมารับของไปเอง'' เถ้าแก่ร้านเดินออกมาส่งหญิงสาวถึงหน้าร้านด้วยความเป็นมิตรก่อนที่จะเดินกลับเข้าร้านไป

หญิงสาวเดินตรงมาเรื่อยๆก็พบเข้ากับร้านขายพวกดอกไม้ มีขายของพวกนี้ด้วยอย่างนั้นหรือเนี่ย! พร้อมกับเดินตรงเข้าไปในร้านดอกไม้

''มีแต่ดอกไม้สวยๆ'' หญิงสาวพรึมพรำอยู่คนเดียวจนเจ้าของร้านได้หันไปตามเสียงก็พบเข้ากับสตรีที่มีใบหน้างดงาม จนเขาเกิดมานั้นพึ่งเคยพบเคยเห็น

''เรียนคุณหนูท่านนี้มิทราบว่าต้องการหาดอกไม้อะไรหรือไม่ขอรับ''

หลี่ซูหันไปตามเสียงเรียกก็พบเข้ากับบุรุษรูปงามที่มองตรงมาที่นางด้วยรอยยิ้ม จนนางนั้นเผลอจ้องมองรอยยิ้มนั้นโดยที่ไม่รู้ตัว Omg! หน้าเหมือนเซี่ยวจ้านมาก!!

'.....''

''เอ่อ...คุณหนู''

''ฮะแฮ่ม! ข้าขออภัยท่านหล่อมากจนข้านั้นเผลอมองไปหน่อยเจ้าค่ะ''

ชายหนุ่มที่ได้ยินคำชมออกมาจากปากนางเช่นนี้ก็หน้าแดงออกมาไม่เคยมีใครชมเขาตรงๆเช่นนี้มาก่อน -///-

''ข้าอยากได้ดอกไม้ที่คนจำข้าได้ถ้าหากว่าข้ามอบให้เขาน่ะ'' หญิงสาวได้เอ่ยออกมาเช่นนี้ ชายหนุ่มจึงได้เดินตรงมาที่มุมหนึ่งที่มีดอกไม้สีฟ้าอยู่และได้ยื่นช่อดอกไม้มาให้นาง

forgetmenots - อย่าลืมฉัน

ดอกไม้ชนิดนี้เรียกว่าดอกเทียนหลันฮวามาจากเมืองต่างแดนน่ะความหมายของมันก็คือ 'ได้โปรดอย่าลืมข้า' คุณหนูสนใจหรือไม่ขอรับ

นี่มันดอกฟอร์เก็ตมีน็อตชัดๆ ไหนมาอยู่ตรงนี้ได้กัน แต่ก็ตรงกับความต้องการพอดี

''ข้าสนใจเจ้าค่ะ แล้วท่านพอจะมีเมล็ดของมันหรือไม่ ข้าต้องการเอามาปลูกที่บ้านของข้าน่ะ''

''มีขอรับเช่นนั้นคุณหนูได้โปรดยื่นรอตรงนี้ ประเดี๋ยวข้าจะรีบนำมาให้ขอรับ'' ชายหนุ่มเจ้าของร้านรีบเดินเข้าไปภายในร้านอย่างรีบร้อน

หญิงสาวได้มองตามไป ไม่คิดว่าข้าจะได้เจอคนที่มีใบหน้าคล้ายเซี่ยวจ้านเลยแฮะ ถ้าหากใครเจอก็บอกว่าเป็นตัวจริงยังได้ หล่อไม่ไหว สักพักชายหนุ่มก็รีบวิ่งมาด้วยใบหน้าเหนื่อยหอบ

''พอหรือไม่ ข้ามีเพียงเท่านี้ขอรับ'' เจ้าของร้านยื่นถุงเล็กๆที่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยเมล็ดดอกไม้อยู่ข้างในนั้น เนี่ยเฟยได้พยักหน้าตอบรับ

''แค่นี้ก็พอแล้วเจ้าค่ะ เช่นนั้นเท่าไหร่หรือเจ้าคะทั้งหมดนี้'' หญิงสาวกำลังที่จะล้วงหยิบเงินออกมาจ่าย

''ไม่เป็นไรขอรับข้าให้คุณหนู ถือว่าวันนี้ข้านั้นฉลองเปิดร้านใหม่'' ชายหนุ่มเอ่ยออกมาพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้หญิงสาว

''ขอบคุณท่านมากๆเช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจนะเจ้าคะ'' ก่อนที่นางจะเดินออกจากร้านไปชายหนุ่มก็ได้ตะโกนตามหลังออกมาเสียงดัง

''ข้ามีชื่อว่าเซี่ยวจ้าน เช่นนั้นหากวันใดที่คุณหนูมาที่ร้านข้าอีกครั้ง โปรดเรียกข้าว่าเซี่ยวจ้านได้หรือไม่''

หลี่ซูนางตกใจมากไม่คิดว่าหน้าตาคล้ายกันแล้วไหนจะมาชื่อคล้ายกันอีก ก่อนที่จะส่งยิ้มแล้วพยักหน้าให้แล้วเดินออกไป

หากว่านางบอกชื่อของนางออกไป ปัญหาคงจะตามมาแน่ๆเอาไว้ก่อนแล้วกัน แล้วก็จดไว้ในใจหากวันใดที่ข้านั้นเซ็นใบหย่าแล้วข้าจะมาซื้อตัวบุรุษรูปงามผู้นี้ไปด้วยเลยหึหึ!

''กลับกันเลยหรือไม่เพคะพระชายา'' สาวรับใช้ลอบมองไปที่เจ้านายของนางที่ตอนนี้ยิ้มแปลกๆออกมา

หลี่ซูที่ได้ยินเสียงเอ่ยเรียกของสาวรับใช้ดังขึ้น ก็ได้หลุดออกมาจากความคิดของตนเอง ''นี่ก็ใกล้มึดแล้วซินะ กลับกันเลยก็ได้''

.

.

.

หลี่ซูรีบเดินขึ้นไปนั่งในรถม้าก่อนที่จะตรงกลับไปที่จวนไม่กี่นาทีก็ถึง หญิงสาวกำลังก้าวขาลงจากรถม้าก็ได้มีเสียงทุ้มเอ่ยดังขึ้นมา

''เจ้าไปไหนมา!''

​