หยาจื่อปรายตามองเจิ้งรั่วอิงที่ตัวซีดเผือดจากการเสียเลือดอย่างหนักคล้ายประเมิน ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอำมหิตเกินมนุษย์ว่า
“สภาพราวกับศพ ข้าว่าคงไม่พ้นคืนนี้”
“ได้ยินเช่นนั้นพวกข้าก็เบาใจ”
ทุกคนต่างถอนหายใจคล้ายยินดีที่ได้ยินว่าเจิ้งรั่วอิงจะต้องจบชีวิตลงในคืนนี้
“ไปเถอะ ทำตามที่พวกเราวางแผนไว้ เดินทางไปไหว้พระสวดมนต์ที่อารามสักสองคืน เพื่อให้เรื่องนี้พ้นออกจากตัวพวกเราให้มากที่สุด”
“เจ้าค่ะท่านพี่”
“ดะ...เดี๋ยว! ได้โปรด”
รั่วอิงพยายามวิงวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มองอนุภรรยาทั้งแปดที่แต่งกายด้วยชุดขาวอย่างคนที่จะไปถือศีลสวดมนต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการอ้อนวอนขอความเมตตา
“ได้โปรดตามหมอให้ข้าเถอะ ได้โปรด”
ทว่าคนพวกนั้นกลับเมินเฉยราวกับน้ำเสียงของนางแผ่วเบาดั่งสายลมพัดผ่าน
รั่วอิงพยายามคลานไปเกาะขาอนุภรรยาคนที่หนึ่ง ‘หานเมิ่งลู่’ หวังว่าจะได้รับความเมตตา แต่อีกฝ่ายกลับยกเท้าสะบั
