ปั้ง!
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย...”
เงียบไม่มีแม้เสียงของทหารเวรยามเดินผ่าน เพราะทุกคนเข้าใจว่าคนในตระกูลเหวินพากันไปถือศีลที่อารามกันหมดแล้ว เพื่อสวดมนต์อ้อนวอนต่อพระโพธิสัตว์ให้เด็กน้อยทายาทของตระกูลเหวินที่กำลังจะถือกำเนิดขึ้นในเดือนหน้าคลอดออกมาอย่างปลอดภัยแข็งแรง
แน่นอนว่า...ทุกคนคิดว่ารั่วอิงก็อยู่ที่อาราม!
ผ่านไปหนึ่งคืน กับลมหายใจที่กำลังจะขาดห้วงลงทุกชั่วขณะ รั่วอิงสิ้นหวังและนอนรอคอยความตายอย่างไร้เรี่ยวแรง เวลานี้น้ำตาที่เคยไหลอาบแก้มแห้งผาก ดวงตาแดงก่ำราวกับคลอไปด้วยหยดเลือด ริมฝีปากแห้งแตก ใบหน้าซีดขาวราวกับศพ
“ท่านพี่ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษที่ไม่เคยบอกท่านว่าข้าต้องพบเจอกับอะไรบ้าง ไม่เช่นนั้นท่านคงปกป้องข้าและลูก ไม่ให้คนเหล่านั้นมารังแกระราน ข้าผิดเอง...”
ใบหน้าของนางเริ่มบิดเบี้ยว เหงื่อผุดขึ้นเกาะทั่วใบหน้า ท้องของนางบีบรัดรุนแรง เจ็บท้องถี่ขึ้น ถี่ขึ้นตลอดทั้งคืน นางค่อยๆ นอน
