ตอนที่ 7 ครอบครัว
1324 Words
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างของจีน่าดังแทรกขึ้นมาได้จังหวะพอดี ตากลมมองใบหน้าคมที่อยู่ในระยะประชิดอีกครั้งจากนั้นก็เลือกที่จะยัดผ้าในมือใส่ไว้ในอุ้งมือของใครอีกคนแทน
"ฉันขอออกไปรับโทรศัพท์แป๊บนะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มหันกลับมาบอกเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ในสายคือใคร คนป่วยเพียงพยักหน้ารับก่อนที่จีน่าจะปลีกตัวไปที่ระเบียงทันที
"ฮัลโหล…"
(จี ยุ่งอยู่หรือเปล่าลูก…)
"คุยได้ค่ะ พ่ออยู่บ้านหรือเปล่าคะ แม่ล่ะ"
(อ้อ พอดีว่าพ่อออกมาธุระนอกบ้าน แม่เขาก็อยู่บ้านแหละ รายนั้นชอบออกนอกบ้านซะที่ไหนกัน เราน่ะอย่าทำเป็นไม่รู้จักแม่ตัวเองหน่อยเลย)
"แล้วธุระนอกบ้านของพ่อนี่คืออะไรคะ อย่าบอกนะว่าพ่อยังไปในที่ที่เคยชอบไปอยู่อีกอ่ะ"
(พ่อไม่ได้…)
"พ่อ! จีขอไม่ได้จริงๆ เหรอ เรื่องที่มันเกิดขึ้นมันไม่ทำให้พ่อกลัวเลยหรือไง"
(พ่อก็ห่างเยอะแล้วไง ไม่ได้ไปเช้ากลับเย็นเหมือนเมื่อก่อนซะหน่อย พักนี้ช่วยงานแม่ตลอดอ่ะ) น้ำเสียงที่อ่อนลงกระตุ้นให้คนเป็นลูกถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย พ่อมักเป็นแบบนี้เสมอ จะว่าทำเรื่องที่ไม่ดีมันก็ใช่ แต่สุดท้ายก็พลอยใช้ไม้อ่อนกับลูกเมียอยู่ร่ำไป มันเลยกลายเป็นความรู้สึกครึ่งๆกลางๆ
ไม่ได้ดีที่สุด และไม่ได้แย่ที่สุดเช่นกัน!
"แล้วโทรหาจีพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ"
(ก็มีนิดหน่อยอ่ะลูก)
"แน่ใจเหรอคะว่านิดหน่อยจริงๆ" จีน่าดักทางอย่างรู้ทัน ถึงคนในสายจะยังไม่บอกออกมาว่ามีเรื่องอะไรจะคุยแต่คนเป็นลูกกลับคิดเอาไว้ในใจอยู่แล้วว่าต้องเป็นเรื่องเงินๆ ทองๆ แน่ๆ
(รู้ทันพ่อเก่งเกินไปแล้ว ทีงี๊ไม่รอให้พ่อตอบเลย)
"สรุปจะไม่พูดใช่ไหมคะ"
(พ่อก็แค่จะบอกว่า เงินที่ต้องจ่ายค่าคอนโดเดือนนี้พ่อขอยืมไปหมุนก่อน จ่ายล่าช้านิดนึงได้ไหมอ่ะ พ่อรับปากเลยนะว่าพ่อจะหามาคืนให้เร็วที่สุดเลย)
"นั่นไงหนูว่าแล้วเชียว เป็นแบบนี้ตลอดเลยอ่ะ"
(ถ้าวิธีนี้ไม่ได้ จียืมเพื่อนก่อนได้ไหมล่ะ เพื่อนคนนั้นไงที่ช่วยพ่อคราวก่อน พ่อว่าเขาดูใจดีจะตาย)
"เราพึ่งพาคนอื่นตลอดไม่ได้ไงพ่อ แค่นี้เราก็รบกวนเขามากพอแล้ว"
(คิดไปเองฝ่ายเดียวหรือเปล่า พ่อรู้นะว่ามีอะไรมากกว่านั้น เป็นมากกว่าเพื่อนแต่มาบอกพ่อกับแม่ว่าเป็นแค่เพื่อนใช่ไหมล่ะ)
"พ่อ มันไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ"
(ไม่ต้องปิดบังพ่อหรอกน่า พ่อชอบคนนี้นะ ดูรักลูกสาวพ่อดี)
"กะจะพูดเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ทำเหรอคะ พ่อทำแบบนี้อีกแล้วนะ เราคุยกันแล้วไง"
(เถอะน่า เอาเป็นว่าพ่อขอไปต่อทุนก่อน ได้เงินคืนมาเมื่อไหร่ เงินที่จีต้องจ่ายค่าเช่าคอนโดพ่อจะจัดการให้ทันทีเลย พ่อรักลูกนะ ดูแลตัวเองด้วยนะลูก พ่อต้องวางสายแล้วนะ)
"ดะ เดี๋ยวค่ะพ่อ พ่อ…" ไร้เสียงตอบรับจากคนที่อยู่ในสายเมื่อคนที่กำลังเรียกหาไม่ได้คิดที่จะรอฟังอีกต่อไป
จีน่าถอนลมหายใจแรงๆ พร้อมกับละโทรศัพท์ออกจากหูก่อนที่หางตาจะมองเห็นการเคลื่อนไหวจากทางด้านหลัง เป็นเจ้าของห้องที่เดินออกมาหาเธอ
"มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่า ฉันคุยกับพ่อน่ะ" ตอบออกไปก่อนจะเบือนหน้าหนี คิ้วสวยได้รูปขมวดเข้าหากันในขณะที่มือดับหน้าจอโทรศัพท์อย่างเหนื่อยใจ
"ไม่ได้มีอะไรไม่สบายใจใช่ไหม"
"อือ นายเข้าด้านในเถอะ ออกมาตรงนี้ลมแรงจะตาย"
"พวกนั้นไลน์มาอ่ะ ชวนออก"
"ฉันว่านายควรพักนะ อย่าลืมสิว่าป่วยอยู่ เข้าไปด้านในได้แล้ว" จีน่าออกแรงผลักคนตัวโตกว่าก่อนจะตามเข้าไปด้านในในเวลาต่อมา
"คืนนี้นอนนี่ไหม"
"ฉันอยากกลับอ่ะ มีหลายอย่างที่ต้องกลับไปทำ"
"งั้นฉันไปส่ง"
"ดื้อเพื่ออะไรเซย์ บอกว่ากลับเองได้ไง นายพักเถอะ กินยาหรือยัง"
"ห่วงฉัน?" คนถามเลิกคิ้วขึ้น ตัวโตๆ ขวางหน้าไม่ยอมขยับไปไหน ราวกับว่าจะรอเอาคำตอบให้ได้เลย
"กินแล้ว ถามแค่นี้ทำเป็นคิดมากไปได้"
"งั้นก็ดี งั้นฉันกลับนะ"
"เดี๋ยวไปส่ง"
"ก็ฉัน…"
"ฉันจะออกไปหาพวกนั้นพอดี" จีน่าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ราวกับว่าทำใจ ขืนพูดอะไรออกไปมันก็ไม่มีประโยชน์อยู่แล้ว
คนอย่างเซย์อยากทำอะไรต้องได้ทำ มีใครหยุดเขาได้ ไม่เคยมี!
คอนโด G
"เห้อ…" เสียงถอนลมหายใจพ่นออกมาแรงๆ พร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างที่ถูกเหวี่ยงไปบนโซฟาตามด้วยการทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดียวกันอย่างเหนื่อยหน่าย
ในหัวกำลังครุ่นคิดอะไรหลายๆ อย่าง ก่อนที่จีน่าจะล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วโทรออกหาแม่แทน
(จีว่าไงลูก กินข้าวหรือยัง)
"กินแล้วค่ะ แม่ทำอะไรอยู่คะ"
(แม่รีดเสื้อผ้าของลูกค้าอยู่น่ะ ใกล้จะเสร็จแล้ว)
"มันดึกแล้วนะคะนี่แม่ยังทำงานอยู่เหรอ"
(ช่วงนี้แม่รับงานเพิ่ม ลูกจ้างก็กลับตามเวลา รับงานเพิ่มก็ได้เงินเพิ่มนะลูก ช่วงนี้เราต้องใช้เงินเยอะนี่นา ไหนจะต้องใช้หนี้เพื่อนลูกอีก แม่เลยคิดว่าถ้ารับงานเพิ่มมันคงเป็นทางออกที่ดี)
"แล้วนี่พ่อช่วยงานไหมคะ ยังไม่กลับบ้านใช่ไหมล่ะ"
(เรื่องช่วยก็ช่วย แต่ก็มีออกบ้างเหมือนเดิมนั่นแหละลูก ว่าแต่จีเถอะ มีค่าใช้จ่ายอะไรที่จำเป็นบอกแม่ได้นะลูก เดี๋ยวแม่จัดการให้)
"ไม่มีหรอกค่ะ แม่เองก็พักบ้างนะคะ ทำงานหนักเกินไปแล้ว"
(ก็ไม่ขนาดนั้น ทำงานอยู่กับบ้าน คนช่วยก็มี แม่ไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย)
"โอเคค่ะ เอาเป็นว่าศุกร์นี้หนูจะกลับไปค้างที่บ้านละกันนะคะ จะได้ไปช่วยงานแม่อีกแรง"
(ก็ดีนะ แม่คิดถึงลูกสาวอยู่เหมือนกัน)
"คิดถึงแม่ที่สุดเหมือนกันค่ะ ศุกร์นี้เจอกันค่ะ แม่พักผ่อน กินข้าวเยอะๆ นะคะ คิดถึงอ้อมกอดของแม่ที่สุดแล้วค่ะ"
(จ๊ะ อ้อนเก่งเหมือนเดิมเลยนะเรา) จีน่ายิ้มกับโทรศัพท์ก่อนจะวางสายจากกำลังใจที่ดีที่สุด อดไม่ได้ที่จะคิดเรื่องครอบครัว
เธอเป็นลูกสาวคนเดียว ฐานะที่บ้านไม่ได้ดีเลิศเลออะไรเลย พ่อกับแม่เปิดร้านซักรีด เพราะเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดในระแวกนั้นและลูกค้ามีระดับค่อนข้างไว้ใจลูกค้าประจำจึงมีค่อนข้างเยอะ มีรายรับทั้งแบบรายเดือนและรายวัน คงไม่ต้องดิ้นรนหนักไปมากกว่านี้ถ้าพ่อไม่ไปติดหนี้การพนันจนทุกอย่างต้องเสียระบบไปตามๆ กัน
เรื่องที่เซย์ช่วยเหลือ พ่อแม่เธอเข้าใจว่าเพื่อนให้ยืมเท่านั้น ไม่ได้รู้ลึกว่าเซย์ต้องการอะไรเป็นการตอบแทน ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้มองว่าเซย์ผิด เธอเต็มใจที่จะรับข้อเสนอนี้ ถึงต้องยอมรับความจริงทุกอย่างถึงแม้ว่าบางการกระทำเซย์จะทำให้เธอเจ็บก็ตาม
-----------------
ขอกำลังใจให้จีน่าคนละหนึ่งคอมเมนต์นะคะ 3^^
- Writer
