ตอนที่ 6 ความรักกับผลประโยชน์
1297 Words
"แน่ใจเหรอว่าถ้าบอกจะไม่ร้องไห้" คำถามช่วยกระตุ้นคนฟังให้หน้าชาได้เป็นอย่างดี
จีน่าเม้มปากแน่น พยายามมองสบตากับคนที่เย็นชาแม้กระทั่งลืมนึกถึงความรู้สึกของกัน พยายามที่จะจ้องลึกเข้าไปในตาคู่นั้นทว่ากลับไม่สามารถมองหาอะไรได้เลย
"ก็ลองบอกก่อนดิ หรือนายรู้ตัวว่าการกระทำของนายมันจะทำให้ฉันเสียน้ำตา"
"…"
"ปล่อย ฉันอยากกลับแล้ว" จีน่าดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่างก่อนจะดันตัวลุก อยู่ดีๆ ก็รู้สึกจุกอยู่ในอกจนน้ำตาพานจะไหล ทำไมจะไม่รู้ตัวว่าความใกล้ชิดที่มันมากขึ้นทุกวันมันกำลังทำให้เธอเก็บกั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหว คนอื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่ตัวเธอเองรู้ดีว่าไม่มีทางนอนกับผู้ชายที่ไม่รู้สึกอะไรด้วยได้อย่างแน่นอน
เพราะรักถึงยอมให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เพราะคำนี้คำเดียว!
"ไปไหน" เซย์ร้องถามเมื่อพบว่าคนที่หายเข้าไปในห้องน้ำตั้งนานสองนานกลับออกมาอีกครั้งด้วยสภาพที่พร้อมจะไปที่ไหนก็ได้
ตากลมหันมาจ้องมองคนถาม นิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมไปทัดที่ใบหูเล็กก่อนจะยอมเดินไปหาคนถามแต่โดยดี
"ฉันจะกลับแล้ว"
"ไปไหนต่อ?"
"กลับเลย ไม่ได้ไปไหนต่อทั้งนั้นแหละ ยานายฉันวางไว้บนโต๊ะนะ"
"ยังปวดหัวอยู่เลย เช็ดตัวให้หน่อยได้ไหม" น้ำเสียงของคนร้องขอที่แผ่วลงอย่างเห็นได้ชัดส่งผลให้ขนตางอนยาวตวัดพร้อมกับตากลมสวย
คนที่หาเรื่องให้เจ็บหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่ามองเธอตาละห้อย พอบอกว่าจะกลับก็หาเรื่องให้อยู่ต่อ ใครมันจะไปปรับอารมณ์ได้ทัน!
"ไม่เรียกผู้หญิงของนายมาเช็ดให้ล่ะ"
"อย่าหึงไม่เข้าเรื่อง"
"นายคิดว่าฉันหึง?"
"ตอนนี้ฉันอยู่กับเธอ ไม่ต้องการให้ใครมาทับที่เธอโอเคไหม"
"...เลิกพูดเหมือนฉันสำคัญเถอะ นายก็แค่หลอกใช้ฉันไปวันๆ"
"แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้คิดแบบนั้นล่ะ"
"งั้นก็บอกดิว่าคิดอะไร"
"คิดว่าอยากให้คนที่อยู่กับฉันตอนนี้คือเธอไง"
"รำคาญ" จีน่าชักสีหน้ากลับอย่างหงุดหงิด นอกเหนือจากหงุดหงิดให้คนที่เอาแต่ใจ เห็นจะเป็นหงุดหงิดให้ตัวเองที่ต้องยอมใจอ่อนให้หมอนี่ครั้งแล้วครั้งเล่า เจ็บไม่จำ สุดท้ายก็ต้องยอมซ้ำๆ ไม่จบสักที
"ถอดกางเกงปะ"
"ทะลึ่ง!" คนตัวเล็กถลึงตาใส่เมื่ออีกคนออกลายหาเรื่องพูดถึงเรื่องแบบนั้นทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน
มือเรียวบิดผ้าผืนเล็กในมือพอหมาดก่อนจะมองหน้าคนตัวโตที่กำลังมองหน้าเธอไม่วางตา
"หันหน้าไปทางอื่น'
"จะให้หันไปไหนไม่มีอะไรน่ามอง"
"มองอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หน้าฉัน ฉันไม่ถนัด"
"ถ้าบอกว่าไม่มีอะไรน่ามองเท่าเธอล่ะ"
"สรุปจะไม่หยุดใช่ปะ จะให้ฉันเช็ดตัวให้หรือนายจะเช็คเองเลือกมาเลย"
"ดุว่ะ แค่มองทำไมต้องไม่ได้ด้วยวะ มากกว่ามองยังเคยทำมาแล้วเลย"
"รำคาญ!"
"สุดท้ายก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่ดี" จีน่าได้แต่พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อยากจะถามซะเหลือเกินว่าทำไมตอนที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นถึงเก็บกดได้มากขนาดนั้น ต่างจากตอนนี้ที่พูดเก่งจนแทบพูดไม่ทัน
"เธอว่าฉันหุ่นดีไหม"
"อะไรนะ" ตากลมตวัดขึ้นมองคนถามที่อยู่ดีๆ ก็ถามคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากเขา
"ก็เธอเป็นคนเดียวที่เห็นหุ่นฉัน ได้สัมผัสได้แตะต้อง ฉันก็แค่อยากรู้ว่าในมุมมองของเธอฉันหุ่นดีหรือเปล่า"
"เพี้ยนไปแล้วเหรอเซย์"
"ตอบดีๆ ก็จบไหม ลีลาเหมือนเขินไปได้"
"ไม่เขิน ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น"
"เธอมันไม่มีหัวใจ"
"อื้อ!" จีน่าร้องค้านเมื่อนิ้วยาวเหยียดจิ้มแรงๆ ที่หน้าผากมนเสมือนกำลังลงโทษที่เธอตอบออกไปได้ไม่โดนใจ
"ปวดหัวหรือเปล่า สรุปก่อนหน้านี้นายไม่ได้หลับใช่ไหม"
"หลับ แต่เธอนั่นแหละที่ปลุก"
"อย่ามั่ว ฉันปลุกนายตอนไหน"
"ตอนที่เอานมมาถูแขนฉันไง"
"ไอ้บ้า นายมันพูดจาไม่รู้เรื่อง ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นไม่ได้ทำแบบเด็ดขาด อย่ามากล่าวหากันแบบหน้าด้านๆ เลยจะดีกว่า" เซย์ยิ้มออกมาตอบรับเสียงโวยวาย ก่อนที่จู่ๆ ฝ่ามือใหญ่จะเลื่อนมากุมมือเล็กที่ยังกุมผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก น่าแปลกที่อยู่ๆ ก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนและจริงจังที่มันกำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้
"ช่วงนี้ที่บ้านเป็นไงบ้าง พ่อยังไปที่นั่นอยู่ปะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าจะบอกว่าเซย์เป็นคนเพียงคนเดียวที่เธอคุยเรื่องนี้ด้วยได้มันก็ไม่ผิดอะไร
"บางทีมันก็น่าน้อยใจเหมือนกันนะ นายว่าถ้าเขารู้ว่าฉันต้องพยายามและทุ่มเทขนาดไหนเขาจะรู้สึกผิดปะ"
"บางทีมันอาจจะสนุกจนเขาเลิกทันทีไม่ได้ไง"
"เหตุผลบ้าบออะไรของนาย โดนขนาดนั้นนี่ยังจะสนุกได้ลงอีกเหรอ"
"คิดมาก" ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาครอบทับที่ศีรษะทุยเล็ก ความอบอุ่นและอ่อนโยนเกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
"เขาอาจจะยังเลิกไม่ได้เพราะสงสารเธอก็ได้นะ"
"เป็นการปลอบที่เป็นไปไม่ได้เลยสักนิด ถ้าเขาสงสารฉันจริงๆ เขาต้องเลิกแบบเด็ดขาดดิ" จีน่าไม่ได้ปัดมือหนาออกห่าง หากจะบอกว่าเธออยากปล่อยทุกอย่างไว้แบบนี้เพราะอย่างน้อยๆ มันก็เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ทำให้รู้สึกดีมันก็คงไม่ผิดอะไร
"โกรธพ่อไหมจี"
"มันก็ต้องมีบ้างแหละ เขาควรจำและเลิกแบบเด็ดขาดไหมล่ะ"
"แล้วเธอเสียใจไหม"
"ก็เสียใจไง"
"หมายถึงเสียใจไหมที่ต้องช่วยพ่อด้วยการเลือกฉัน" จีน่าตวัดสายตาขึ้นมองคนถาม ซึ่งเซย์เองก็กำลังมองเธอเช่นกัน
"ฉันควรขอบคุณนายนายรู้อยู่แล้วปะ" ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น จากที่เบือนหน้าหนีเพื่อเลี่ยงการสบตาฝ่ามือหนากลับประคองใบหน้าของเธอให้หันกลับไปมองเขาตามเดิม
"แค่บอกความรู้สึกจริงๆ ออกมามันยากตรงไหน"
"แล้วสิ่งที่ฉันพูดมันไม่จริงตรงไหน นายช่วยฉัน ฉันก็ขอบคุณและ…ตอบแทนนาย"
"ถ้าวันนึงต้องเลือกอีกครั้ง เลือกใครสักคนเพื่อช่วยเหลือครอบครัวอีกที แต่ครั้งนี้มันจะแตกต่างจากครั้งนั้นก็ตอนที่เรื่องของความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้อง ถ้าคนคนนั้นเป็นคนที่เธอรัก เธอจะยอมให้เขาช่วยไหม"
"ฉันไม่อยากเอาเปรียบใคร ระหว่างความรักกับผลประโยชน์มันเอามารวมกันไม่ได้อยู่แล้ว ฉันจะไม่เลือกแบบนั้นเด็ดขาด"
"ถ้าคนคนนั้นเป็นคนที่เธอรัก เขาเต็มใจช่วยเธอ เธอก็จะไม่รับความช่วยเหลือนั้น?"
"ฉันบอกแล้วว่าความรักกับผลประโยชน์มันไม่ควรมาควบคู่กัน ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้ดีขนาดนั้น แต่ถ้าฉันต้องหลอกเขา หวังผลประโยชน์จากเขาแค่ฝ่ายเดียว ฉันไม่ทำ"
-------------
เข้ามาแล้วช่วยกดไลก์ เพิ่มนิยายเข้าชั้นเพื่ออ่านทันทีที่อัปเดตตอนใหม่ ฝากคอมเมนต์ให้เนมด้วยนะคะ?
- Writer
