Chapter 6
1300 Words
Lucas POV
Isang linggo na simula nang dumating ako sa isla. Dito lang nagiging payapa ang kalooban ko. Eto ang sanctuary ko. Dito nakakalimotan ko ang magulong buhay ko. I’m cold-blooded. My hands are dirty. At wala akong pakialam sa buhay nang isang tao. Dito nagagawa kong maging ako. Nagagawa ko ang mga gusto ko. Ang Demons Paradise ang Isla na may puting buhangin. Pangangabayo at pangingisda ang kinahiligan kong gawin dito. Sa islang eto nagkakaroon ako nang tahimik at payapang mundo……
This is the life that I always wanted; peaceful and quiet.
Natatanaw ko mula sa balkonahe na kinaroroonan ko ang katabi kong Isla. Hawak-Hawak ko ang binoculars ko at nakikita ko ang isang babae na kanina pa nakaupo sa dalampasigan. May isang oras na etong nakaupo lang at nakatanaw sa karagatan. Nililipad nang hangin ang mahaba at itim na itim nitong buhok. At may isang oras na rin akong nakaupo lang at pinapanood siya. Hindi ko makita ang mukha niya tanging ang likoran niya at ang mahaba niyang buhok…
“Who is she?” I muttered
Agad kong ibinaba ang binoculars nang may dumating na isa pang babae. Naisipan kong mangabayo sa Isla at magikot-ikot. Tinungo ko ang kwadra nang kabayo. Mayroon akong dalawang kabayo isang puti at itim.
“Looking good Fury” Pagkausap ko sa kabayo.
Fury ang pangalan nang puti kong kabayo. Hinimas-Himas ko siya. Fury is sensitive to the touch ako lang ang nakakahawak sa kanya. Kahit ang kapatid kong si Syds hindi siya kayang sakyan at hawakan. Ang itim na kabayo ang madalas na ginagamit ni Syds tuwing nagtutungo siya dito. Bukas balak kong magtungo sa bayan para mamili nang mga stocks.
Tuwing nagtutungo ako dito tumatagal ako nang isang buwan. Namumuhay ako nang simple. Ako mismo ang namimili nang mga kakailanganin ko dahil ayaw kong may umaapak na ibang tao sa islang eto. Si Syds ang tumitingin sa mga kabayo tuwing nasa Italy ako.
“Are you ready for a ride boy?” Agad akong sumampa sa likoran ni Fury. Mabilis na tumakbo ang kabayo ko na gustong-gusto ko. I like the adrenaline rush I feel when the horse runs faster. It feels like I’m free…
Sa edad kong Thirty-three walang babae na tumagal sa buhay ko. Walang sinong babae ang kayang painitin ang malamig at bato kong puso. Women are just for pleasure and giving my needs. Nothing else. No such thing called love. Walang halaga ang isang babae sa akin. I fúcked them and dumped them as if they were just toys.
Hindi ko alam kong gaano na ako katagal na nangangabayo hanggang sa magawi ako sa dalampasigan. Ang payapang karagatan. Agad na sumiklab ang galit ko nang matanaw ko ang pigura nang isang tao mula sa kinaroroonan ko. Pinakbo ang kabayo patungo sa kinaroroonan nito.
“Pangahas na gustong mawalan nang buhay sa pagpasok sa islang ‘to” sigaw nang isip ko. At napuno nang galit ang kalooban ko. No one can step on this island na makakalabas nang buhay.
“A woman! Not a woman a girl! Looks young and naive. Who the hèll is she?” sa isip ko. Nakatulala eto sa akin nang makalapit ako. Ang lakas nang loob niyang pasokin ang islang ‘to na kinatatakotan nang lahat……
“What the hèll, bata pa nga siya naniniwala pa sa prince charming. Hindi niya ba alam na demon ang mayari nang isla na ‘to at hindi prinsepe” sa isip ko na gusto kong isigaw sa kanya.
“Let’s see kong hanggang saan ang tapang niya” I muttered. Nagpapakulo sa dugo ko ang kadaldalan niya at mukhang hindi nasisindak sa akin. Sa kauna-unahang pagkakataon may babae na hindi natakot sa akin. Ang mga babae na nakapaligid sa akin sa isang salita ko lang nanginginig na sa takot. Nagiging sunod-sunoran sa mga utos ko at lumuluhod agad sa harapan ko. Pero etong babae sa harapan ko mukhang hindi marunong matakot. Pabalang pa kong sumagot…
Pinigilan kong mangiti sa mga pinagsasabi niya. For the first time in my life may isang babae na kaya akong mapangiti.
Agad akong bumaba nang kabayo para alamin kong gaano siya katapang.
“Welcome to hèll sweetheart. You will see the wrath of ruthless Lucas De Rizzo” sa isip ko.
Lahat nang kinaaayawan ko sa babae ay nasa kanya na. Wala akong pakialam kong masaktan siya. I have to mercy to anyone babae man o lalake……
“Fúck did she just call me old?!” ang paulit-ulit na tanong sa isip ko. Sa sobrang galit ko maalab kong inangkin ang labi niya…Sa pagdikit nang labi ko sa kanya…I felt a warm and fuzzy feeling in my chest. Pinanggigilan ko ang labi niya. Ang labi niyang mukhang ako pa lang ang nakakahalik……
“Sweetest lips” sa isip ko nang bitawan ko ang labi niya. Hindi ko napaghandaan ang sumunod niyang ginawa. Nang kapain ko ang noo ko may maliit etong bukol dulot nang ginawa niyang pagbato sa akin. Gusto ko etong habolin at turoan nang leksyon pero iba ang naramdaman ko…
Ilang minuto na akong nakatayo sa dalampasigan at nakatanaw sa daan na tinakbohan niya. Alam kong babalik siya dito dahil kanina sinabi niyang natatakot siyang bumalik sa kakahoyan…
“Where did she even come from?” mahina kong turan.
“I don’t fúcking care kong may mangyari sa kanya!” Muli kong tinanaw ang gawi na tinakbohan niya. Sumampa ako sa kabayo at handa nang bumalik nang mansion nang makarinig ako nang malakas na sigaw na nagmumula sa kakahoyan kong saan eto tumakbo.
“Fúck!” Mabilis kong pinatakbo ang kabayo patungo sa kakahoyan.
Agad ko siyang nakita. Hindi pa eto tuloyang nakakapasok sa kakayohan nasa bungad pa lang. Nakaupo eto sa buhangin nakayakap sa tuhod.Nakapatong sa tuhod ang baba at nakatingin sa buhangin. Agad na nag-angat nang paningin sa akin nang huminto ang kabayo ko sa harapan niya…Natigilan ako nang makita ang luha nito na agad naman nitong pinunasan…
“Anong ginagawa mo dito mahal na prinsepe na pinaglihi sa sama nang loob?” Pinigilan kong mangiti sa tinuran niya. Siya pa ang matapang.
“ I just wanted to make sure you left my property. But you are still here. Stúpid girl!”
“Nakakainis talaga ang lalakeng ‘to. Ang sama-sama nang ugali. Tinawag pa akong stùpid” Alam kong sinasadya niyang iparinig sa akin ang mga sinasabi niya.
“What are you waiting for? Fúcking leave my property now!” pananakot ko sa kanya. Tumayo eto. She sighed and frowned. Tumingin eto sa gawi nang kakahoyan na madilim na at muling tumingin sa akin. Tumalikod eto at nagsimulang humakbang…
“Watch out for the big snake and wild animals. I know someone died there before” muli kong pananakot sa kanya. I don’t know why I’m wasting my time making fun of her. Bumalik eto at muling tumayo sa harapan ko.
“Mister wala akong mapupuntahan. Ang totoo lumayas ako sa amin. Kaya ayos na sa akin na mamatay ako sa kakahoyan” turan nito at pumatak ang luha.
“Fúck! Huwag ka umiyak sa harapan ko! I fúcking hate it! Ang pagiyak ay tanda nang kahinaan!” sigaw ko.
“Bakit ko ba pinagkakaabalahan ang babaeng ‘to?” mahina kong turan. Muli etong umupo sa buhangin. Mabilis ang kilos ko na bumaba nang kabayo. Binuhat ko siya at isinakay sa kabayo. Inayos ko ang pagkakaupo nito. Hindi eto nagsalita o tumingin sa akin.
“Marunong din palang tumahimik” naibulalas ko. Lumingon sa akin at masama akong tiningnan.
“What?” singhal ko sa kanya.
“Wala po mahal na prinsepe!” mariin nitong sagot at inalis ang tingin sa akin. Sumakay ako sa kabayo sa likoran niya. May gumapang na kong ano sa katawan ko nang madikit ang katawan niya sa akin…
- Writer
